Οι ανάγκες της Μεσσηνίας στην εποχή της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης έχουν αλλάξει φυσικά, αλλά δυστυχώς για όλους μας, οι ισχυρές ομάδες πίεσης διατηρούν στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας τα αιτήματα της δεκαετίας του 1950. Οι υποψήφιοι για να εκλεγούν απλώς ικανοποιούν τα αναχρονιστικά αυτά αιτήματα, ενώ όποιος επιχειρήσει να αλλάξει την πολιτική ατζέντα βρίσκει στην κάλπη μόνο την ψήφο του... και απογοητευμένος εγκαταλείπει αργά ή γρήγορα την ενεργό πολιτική δράση.
Υπάρχει προοπτική να σπάσει ο φαύλος κύκλος της παρακμής στη Μεσσηνία; Υπάρχει ενδεχόμενο οι κοινωνικοί εταίροι να συνειδητοποιήσουν ότι η Μεσσηνία δεν μπορεί να ξεφύγει από τα όρια της φτώχειας με συνταγές της δεκαετίας του 1950; Η απάντηση σε αυτά τα δύο ερωτήματα ταυτίζεται με την απάντηση που δίνουν οι περισσότεροι Μεσσήνιοι στο δίλημμα "τσιμέντο ή οπτική ίνα". Πολύ φοβάμαι όμως ότι οι περισσότεροι Μεσσήνιοι εξακολουθούν να θεωρούν το χωριό τους ως ομφαλό της γης, και γι’ αυτό πιστεύουν ότι είναι πιο αναγκαίος ο κοινοτικός δρόμος από τον εκσυγχρονισμό του Αερολιμένα "Καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος". Γι’ αυτό ξοδεύτηκαν δεκάδες εκατομμύρια για παιδικές χαρές σε χωριά χωρίς παιδιά, ενώ δεν υλοποιήθηκε ποτέ το μάστερ πλαν του 2002 που προέβλεπε έργα 50 εκ. ευρώ για τον εκσυγχρονισμό του Αεροδρομίου. Αν στο κάδρο της φτώχειας προστεθούν και οι εκπρόσωποι οικονομικών φορέων και συλλόγων που διεκδικούν μόνο κρατικές ενισχύσεις, γίνεται απόλυτα κατανοητό γιατί στη Μεσσηνία κυριαρχούν ακόμα οι πολιτικές αντιλήψεις του 1950 – και γιατί η νέα γενιά ρίχνει μαύρη πέτρα στο νομό και αναζητά εργασία σε χώρες που έχουν συνδεθεί με τον 21ο αιώνα.
Σε κάθε περίπτωση, η ανάγκη πολιτικής ανανέωσης δεν μπορεί να καλυφθεί απλώς με νέα πρόσωπα που θα ικανοποιούν τα αναχρονιστικά αιτήματα της δεκαετίας του 1950. Η Μεσσηνία χρειάζεται πρωτίστως σύγχρονους στόχους και σε δεύτερο χρόνο πολιτικούς που θα επιχειρήσουν να τους επιτύχουν.
Θανάσης Λαγός
