Τα ούρα περιέχουν μια μεγάλη ποικιλία σημαντικών ορυκτών και χημικών ουσιών, όπως ο φώσφορος και το κάλιο, και γι’ αυτό ήταν ένα πολύτιμο εμπόρευμα, χρήσιμο τόσο στη βυρσοδεψία και στην παραγωγή μαλλιού όσο και στην πλύση και τη λεύκανση, ως πηγή αμμωνίας. Ο φόρος αφαιρέθηκε μετά από λίγο, αλλά σύμφωνα με την wikipedia.org «επαναθεσπίστηκε από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Βεσπασιανό γύρω στο 70 μ.Χ., προκειμένου να γεμίσει το θησαυροφυλάκιο. Ο Ρωμαίος ιστορικός Σουετώνιος αναφέρει ότι όταν ο γιος του Βεσπασιανού, ο Τίτος, παραπονέθηκε για την αποκρουστική φύση του φόρου, ο πατέρας του κράτησε ένα χρυσό νόμισμα και τον ρώτησε αν ένιωθε προσβεβλημένος από τη μυρωδιά του (sciscitans num odore offenderetur). Όταν ο Τίτος είπε «όχι», ο Βεσπασιανός απάντησε: «Αλλά προέρχεται από τα ούρα» (Atqui ex lotio est). Η φράση «pecunia non olet» εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σήμερα, για να πει ότι η αξία του χρήματος δεν αλλοιώνεται από την προέλευσή του. Το όνομα του Βεσπασιανού εξακολουθεί να συνδέεται με τα δημόσια ουρητήρια στην Ιταλία (vespasiano) και στη Γαλλία (vespasienne)». Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι χρήματα από τους φόρους ούρων χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του ρωμαϊκού Κολοσσαίου, το οποίο χτίστηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετούς βασιλείας του Βεσπασιανού.
Από την εποχή λοιπόν του Βεσπασιανού, ο υπόλοιπος κόσμος γνωρίζει ότι το χρήμα δεν έχει οσμή και μόνο στη «μεσσηνιακή αριστοκρατία» μυρίζουν οι… ταξιδιωτικές εισπράξεις. Στην πραγματικότητα η «μεσσηνιακή αριστοκρατία» απαρτίζεται από δεξιούς, κεντρώους, αριστερούς, σοσιαλιστές και φιλελεύθερους κρατιστές που δαιμονοποιούν την αγορά και τον ανταγωνισμό, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η παραγωγή των προϊόντων και των υπηρεσιών πρέπει να αποφασίζεται από έναν «πάνσοφο πατριάρχη», ο οποίος θα συμβουλεύεται μόνο τη «φυλετική» (ή κομματική) αριστοκρατία. Το αστείο είναι ότι όλοι οι «αριστοκράτες» θεωρούν ο καθένας τον εαυτό του «πάνσοφο πατριάρχη». Και φυσικά κανένας δεν σκέφτεται ότι όλες οι τυραννίες εδραιώθηκαν πάνω σε κόμπλεξ θρησκευτικής, φυλετικής, ταξικής ή πνευματικής ανωτερότητας. Μόνο το χρήμα τούς… μυρίζει, και γι’ αυτό είναι έτοιμοι να επιβάλουν πάση θυσία τις απόψεις τους για την παραγωγική διαδικασία. Και κυρίως, είναι απολύτως πρόθυμοι να θυσιάσουν το βιοτικό επίπεδο των συμπατριωτών τους στο βωμό των προσωπικών τους εμμονών.
Θανάσης Λαγός
