Οι ερασιτεχνικές αυτές πρωτοβουλίες ήταν ουσιαστικά μια πρώτη προσπάθεια ανάδειξης του αγροτοδιατροφικού πλούτου της Μεσσηνίας, μακριά από τους συνέδρους των πολυτελών αιθουσών, που αναζητούσαν εναγωνίως την «ταυτότητα» του τοπικού τουριστικού προϊόντος. Από εκεί και πέρα όμως, οι μεμονωμένες προσπάθειες των συλλόγων δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τα σύνορα της τοπικής κοινωνίας: 1) γιατί δεν υπήρχε κανένα όχημα συνεργασίας σε υπερτοπικό επίπεδο και 2) επειδή οι γιορτές εδεσμάτων και ποτών μετατράπηκαν σταδιακά σε… στίβους ανάδειξης αιρετών της αυτοδιοίκησης και λοιπών παραγόντων.
Ανοίγοντας παρένθεση, αξίζει να επισημάνουμε ότι τα πανηγύρια πάντα ήταν ιδανικός χώρος για πολιτικές βόλτες, οπότε οι σύγχρονοι αιρετοί δεν «ανακάλυψαν την Αμερική» ψαρεύοντας ψήφους την ώρα που συνοδεύουν τη γουρνοπούλα με άφθονη κρύα μπίρα. Έτσι κι αλλιώς, η οικονομική διείσδυση της τοπικής εξουσίας στα επιχορηγούμενα πανηγύρια είχε συντελεστεί τα προηγούμενα χρόνια, όταν ανέλαβαν τη διοργάνωσή τους οι πολιτιστικοί σύλλογοι που διοργάνωναν και παραστάσεις με έργα του Μπέρτολτ Μπρεχτ στην πλατεία του χωριού.
Σταδιακά όμως, η διοργάνωση των πολιτιστικών εκδηλώσεων πέρασε στην αρμοδιότητα των δήμων (που συγκροτήθηκαν με τη συνένωση των κοινοτήτων) και οι γιορτές και τα πανηγύρια μετατράπηκαν σε… πασαρέλα αιρετών και υποψηφίων, που δεν έχουν άλλη ευκαιρία να επικοινωνήσουν με μεγάλες ομάδες ψηφοφόρων. Μέσα σε αυτό το πολιτικοοικονομικό πλαίσιο, τόσο οι δήμαρχοι των αστικών κέντρων όσο και οι περιφερειάρχες άρχισαν να δημιουργούν τις δικές τους γιορτές προβολής του… έργου τους -με πρόσχημα τα τοπικά εδέσματα, αποστάγματα και ποτά.
Κάπως έτσι και η προηγούμενη δημοτική αρχή Καλαμάτας δημιούργησε την έκθεση «Αρτος, Οίνος, Έλαιον». Ο καθαρευουσιάνικος τίτλος όμως δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει τα σύνορα του Πάρκου Σιδηροδρόμων, γιατί στην πραγματικότητα όλο αυτό ήταν ένα πολύ μικρό πανηγύρι για το μέγεθος της Καλαμάτας. Στο παρελθόν δεν έγραψα ποτέ την πραγματική μου άποψη για την έκθεση «Αρτος, Οίνος, Έλαιον», επειδή σέβομαι την προσπάθεια και την αγωνία των συμμετεχόντων. Στις συνεδριάσεις της Επιτροπής Τουρισμού Καλαμάτας όμως είχα ζητήσει να σταματήσει αυτό το πανηγύρι, και σε συνεργασία με την Περιφέρεια Πελοποννήσου να αξιοποιηθεί η Κεντρική Αγορά Καλαμάτας για την προβολή και την προώθηση των προϊόντων όλων του Μοριά. Αλλά τελικά, ίδρυσε και η Περιφέρεια Πελοποννήσου για τις δικές της ανάγκες προβολής το Φεστιβάλ Γαστρονομίας Πελοποννήσου - «Peloponnese Food Stories», το οποίο λειτουργεί παράλληλα με τις δημοτικές γιορτές, τις εκθέσεις τοπικών προϊόντων και φυσικά τα πανηγύρια εδεσμάτων και ποτών.
Θα ήμουν αφελής αν πίστευα ότι προεκλογικά θα βρεθεί κάποιος άρχοντας που, αντί για αυτά τα πανηγύρια θα προτιμήσει μια ειλικρινή και οργανωμένη προσπάθεια προώθησης του αγροτοδιατροφικού πλούτου της Πελοποννήσου. Περιμένω όμως από τις νέες δημοτικές και περιφερειακές αρχές (συμπολίτευση και αντιπολίτευση) να αφήσουν στην άκρη τους τοπικισμούς και να αναδείξουν τον αγροτοδιατροφικό πλούτο της Πελοποννήσου με ένα ενιαίο περιφερειακό σήμα. Αν περάσει και η επόμενη πενταετία με… πανηγύρια και διαβούλευση, η Πελοπόννησος δεν θα χάσει μια ακόμα ευκαιρία: Θα χάσει τη μοναδική διέξοδο διαφυγής από τη στασιμότητα, που την οδηγεί σε καταστροφή.
