Ιδανικά η καταγραφή των αιτίων της οικονομικής υστέρησης θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει την προεκλογική περίοδο, αλλά οι περισσότεροι επικοινωνιολόγοι έχουν προφανώς διαφορετική άποψη, επειδή προτιμούν να προκαλούν αισθήματα αισιοδοξίας για το μέλλον. Αν δεν βρούμε όμως τι έγινε λάθος στο παρελθόν, και κυρίως ποιος ευθύνεται για τα λάθη, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα ούτε στο εγγύς ούτε στο μακρινό μέλλον. Ποιος ευθύνεται λοιπόν για την οικονομική στασιμότητα της Μεσσηνίας και της Πελοποννήσου; Ποιος ευθύνεται για τους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης; Ποιος ευθύνεται που το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Πελοποννήσου αντιστοιχεί στο 50,8% του μέσου ευρωπαϊκού των 27 κρατών-μελών;
Η απάντηση είναι αυτονόητη, αν και θα στενοχωρήσει ένα μεγάλο ποσοστό του εκλογικού σώματος που αναζητά τους υπαίτιους της κρίσης μακριά από την Πελοπόννησο και την Ελλάδα: Για την οικονομική υστέρηση της Μεσσηνίας και της Πελοποννήσου φταίνε πρωτίστως οι τοπικοί άρχοντες και οι κυβερνήσεις της τελευταίας εικοσαετίας, που εκλέχτηκαν δημοκρατικά και με ξεκάθαρη εντολή να ανακόψουν όποια μεταρρύθμιση απειλεί (έστω και φαντασιακά) την κατεστημένη τάξη πραγμάτων. Και για να μην τρέφει αυταπάτες η… πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, αξίζει να θυμίσουμε ότι όλοι οι νομάρχες Μεσσηνίας και όλοι οι περιφερειάρχες Πελοποννήσου ήταν ένοικοι της «δεξιάς πολυκατοικίας».
Από όλους τους νομάρχες και τους περιφερειάρχες μόνο ο πρώην νεοδημοκράτης Πέτρος Τατούλης εκλέχτηκε το 2010 με τις ψήφους του ΛΑΟΣ και του ΠΑΣΟΚ, ενώ το 2014 επανεκλέχτηκε με τη στήριξη της ΝΔ, επειδή προφανώς ο τότε πρόεδρός της Αντώνης Σαμαράς εκτίμησε τη συντήρηση της κατεστημένης τάξης πραγμάτων στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Όλοι όμως οι νομάρχες Μεσσηνίας και οι περιφερειάρχες Πελοποννήσου, από την ίδρυση του δεύτερου βαθμού αυτοδιοίκησης μέχρι σήμερα, διαχειρίστηκαν απλώς την καθημερινότητα, με στόχο να μην αλλάξει σχεδόν τίποτα… σε έναν κόσμο που άλλαζε με πρωτόγνωρους ρυθμούς.
Θανάσης Λαγός
