Εγραψα τον Αύγουστο του 2021: «Ανεξάρτητα από τις στρατηγικές για τη νομή της εξουσίας και από τα δημοσιογραφικά κλισέ που τις υπηρετούν, δεν μπορεί να ξεκινήσει ουσιαστικός διάλογος για την Καλαμάτα του 21ου αιώνα χωρίς να γνωρίζουμε αν τελικώς ο Νέδοντας είναι ποτάμι, χείμαρρος, πάρκινγκ ή οχετός ομβρίων. Στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα η Καλαμάτα απάντησε πως ο Νέδοντας είναι ταυτόχρονα οχετός ομβρίων και χώρος στάθμευσης οχημάτων για όλο το κέντρο της πόλης. Πάνω σε αυτή την απάντηση οικοδομήθηκε η σύγχρονη Καλαμάτα και κάθε προσπάθεια αναθεώρησής της θέτει ουσιαστικά υπό αμφισβήτηση όχι μόνο τον χωροταξικό σχεδιασμό της πόλης, αλλά και την ορθότητα των πολιτικών αποφάσεων που έχουν ληφθεί. Ανοίγοντας παρένθεση, αξίζει να επισημάνουμε ότι η ορθότητα των αποφάσεων για την τσιμεντόστρωση της κοίτης του Νέδοντα και τη λειτουργία πάρκινγκ στο σκεπασμένο τμήμα θα πρέπει να κριθεί όχι μόνο με βάση τις ανάγκες της εποχής κατά την οποία ελήφθησαν, αλλά κυρίως υπό το πρίσμα των κυρίαρχων πολιτικών αντιλήψεων της εποχής εκείνης. Σε κάθε περίπτωση, η μετατροπή του Νέδοντα σε οχετό ομβρίων ωφέλησε πολλαπλά την ανάπτυξη της Καλαμάτας, παρά τις αναμφισβήτητες περιβαλλοντικές επιπτώσεις».
Και το άρθρο κατέληγε: «Προσωπικά, στην παρούσα συγκυρία των περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων, εκτιμώ ότι είναι μονόδρομος η διατήρηση του οχετού ομβρίων -και ότι η δημοτική αρχή Καλαμάτας θα πρέπει να ζητήσει από τους μελετητές του αντιπλημμυρικού να εντάξουν στην ΑΕΠΟ και το σκέπασμα του ποταμού από τη γέφυρα της Λεΐκων μέχρι τη γέφυρα της Σπάρτης, ώστε να πολλαπλασιαστούν οι θέσεις πάρκινγκ». Η πρόταση απορρίφθηκε, επειδή δήθεν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εγκρίνει σκεπάσματα ποταμών. Στην πραγματικότητα όμως ο εγκιβωτισμός των ρεμάτων του περιφερειακού αποδεικνύει ότι δεν ισχύουν τα επιχειρήματα όσων δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι ο Νέδοντας κάτω από τη γέφυρα της Σπάρτης είναι οχετός ομβρίων και δεν έχει καμία περιβαλλοντική διαφορά αν είναι ανοιχτός ή κλειστός.
Θανάσης Λαγός
