Τελευταία λάθος απόφαση με πρόσχημα την προστασία του περιβάλλοντος είναι το Προεδρικό Διάταγμα, με το οποίο χιλιάδες οικόπεδα εντός οικισμών έχασαν τη δυνατότητα δόμησης και μετατράπηκαν σε χωράφια.
Ειλικρινά δεν αμφισβητώ ούτε τις καλές προθέσεις των δικαστών του Συμβουλίου της Επικρατείας ούτε των πολιτικών, που θέλουν να προστατέψουν το περιβάλλον από την αλόγιστη δόμηση. Ούτε αμφισβητεί κανένας ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα περιορισμού της δόμησης σε κάποια νησιά των Κυκλάδων. Όμως δεν είναι Μύκονος όλη η Ελλάδα και για αυτό τα οριζόντια μέτρα προκαλούν μεγαλύτερα προβλήματα από όσα θέλουν να επιλύσουν. Ειδικά στα ημιορεινά και ορεινά χωριά της υπόλοιπης Ελλάδας δεν μπορούν να ισχύουν ούτε οι ίδιες πολεοδομικές διατάξεις ούτε οι ίδιοι φορολογικοί συντελεστές, που ισχύουν στη Μύκονο και στη Σαντορίνη.
Δυστυχώς όμως η πολιτική, οικονομική και πνευματική ελίτ της Ελλάδας δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει ότι κινδυνεύουν με ερήμωση ακόμα και τα μεγάλα κεφαλοχώρια του μεσσηνιακού κάμπου. Το έλλειμμα επαφής με την πραγματικότητα οφείλεται αφενός στην κατάρρευση των παραδοσιακών δικτύων, μέσω των οποίων ενημερώνονταν οι ηγεσίες για τα τοπικά προβλήματα και αφετέρου στον αρχοντοχωριατισμό των τοπικών προεχόντων, που παρουσιάζουν μια εξωραϊσμένη εικόνα της επαρχίας για να μην αναδειχθεί η ανικανότητά τους.
Σε κάθε περίπτωση, αν συνεχίσει να κυριαρχεί η «πράσινη ατζέντα», που επιβλήθηκε με το Σύνταγμα του 1975 κάτω από άλλες δημογραφικές και περιβαλλοντικές συνθήκες, πολύ φοβάμαι ότι σε μια δεκαετία το σημερινό ανθρωπογενές περιβάλλον της ελληνικής επαρχίας θα μετατρέπεται κάθε καλοκαίρι σε απέραντη «καιόμενη γη». Μόνο οι καλλιεργημένες εκτάσεις και η υπαίθρια κτηνοτροφία περιορίζουν την εν δυνάμει καύσιμη ύλη. Αν όμως φύγουν οι άνθρωποι από τα χωριά και δασώσουν οι εκτάσεις, όλα θα γίνουν στάχτη και μπούρμπερη, με ό,τι συνεπάγεται αυτή η επαναλαμβανόμενη καταστροφή για το περιβάλλον και την οικονομία.
