Στη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς, στο κτήριο των λιμενεργατών, κάποιος ομιλητής επέκρινε το δήμαρχο για την προσπάθεια αρπαγής του κτηρίου.
Τι έκανε ο δήμαρχος, άρπαξε το κτήριο και το πήρε στην προσωπική του περιουσία ή την περιουσία του δήμου; Το κτήριο των λιμενεργατών δεν ανήκει στην Καλαμάτα και την κοινωνία της; Οι λιμενεργάτες έχουν περιουσία δική τους, που δεν ανήκει στην κοινωνία και δεν μπορεί να αξιοποιηθεί για το καλό του τόπου; Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι μακριά από την πόλη, την κοινωνία και τις ανάγκες της; Και η στέγαση του Λιμεναρχείου δεν είναι υπόθεση σημαντική για τον τόπο, στην οποία μπορεί να συμβάλει το συνδικαλιστικό κίνημα;
Δηλαδή, λιμενεργάτες και Λιμεναρχείο δεν μπορούν να χωρέσουν, να συνυπάρξουν στο ίδιο κτήριο; Αυτά που είπε ο δήμαρχος στο Δημοτικό Συμβούλιο ότι το Λιμεναρχείο λειτουργεί σε απαράδεκτες κι επικίνδυνες συνθήκες και πως βρίσκεται στο αδιαχώρητο, δεν είναι πραγματικότητα; Δεν πρέπει να γίνουν στο Λιμεναρχείο εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης των φθορών και των ζημιών, που έχει το παλιό κτήριό του; Δηλαδή, πρέπει το Λιμεναρχείο να νοικιάσει χώρους και να πληρώνει το Ελληνικό Δημόσιο σε αυτές τις δύσκολες εποχές; Τόσους πολλούς χώρους χρειάζεται το Σωματείο Λιμενεργατών ή μήπως έχει τόσο μεγάλο αρχείο και δεν μπορεί να φιλοξενήσει, να συνυπάρξει με το Λιμεναρχείο;
Ολα αυτά τα ερωτήματα είναι ρητορικά και οι απαντήσεις εύλογες. Σεβασμός στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος σημαίνει κίνημα ανοιχτό στην κοινωνία που καταλαβαίνει τις ανάγκες της και συνδράμει στη λύση των προβλημάτων της. Εκτός και αν το Λιμεναρχείο δεν είναι δημόσια υπηρεσία και η λειτουργία του δεν αφορά την κοινωνία.
Η λογική και η συνεννόηση πάνω απ’ όλα.
