Μιας και τα πρώτα σημάδια του “νέου” χρόνου στη χώρα μας δηλώνουν, δυστυχώς, ότι το 2018 απλώς θα είναι μια επανάληψη των προηγούμενων -“νέων” επίσης- χρόνων, με τον καθένα από μας να βρίσκεται στον κόσμο του, κάτι λίγο εμείς, πολύ περισσότερο οι κρατούντες.
Οσους “νέους” χρόνους κι αν προσπαθώ να θυμηθώ, την τελευταία 45ετία τουλάχιστον -για πιο παλιά δεν ξέρω, ήμουν μικρός- όλοι καταλήγουν σε “μία από τα ίδια”… Οπου επαληθεύεται, γι’ άλλη μια φορά, ότι πάγια τακτική και αυτοσκοπός στην Ελλάδα δεν αποτέλεσε ποτέ η προκοπή του τόπου και της κοινωνίας μας, αλλά πώς “να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα”.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι με τον ίδιο τρόπο ενεργούν τόσο η αυτοδιοίκηση όσο και η πολιτεία, που αν και αρχικά υποτίθεται ότι υιοθετούν τεχνοκρατικά κριτήρια και μεθόδους, τελικά καταλήγουν -κι ενώ εξακολουθούμε να πέφτουμε στον γκρεμό- να εφαρμόζουν την παλιά γνωστή μέθοδο της αναλογίας των... κουκιών. Και βεβαίως “πάνε περίπατο” όλα τα... τεχνοκρατικά, ενώ κάποιοι αδιόρθωτοι “μικρόνοες” επιμένουν να αναρωτιούνται πού χανόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια αυτή η ανάπτυξη, η οποία όλο και μας... τριγύριζε αλλά ποτέ δεν φάνηκε...
Σε εσάς όλα τα παραπάνω ακούγονται μήπως διαφορετικά από όσα συνέβαιναν πέρυσι ή πρόπερσι; Επομένως, γιατί να θεωρούμε “νέο” τον φετινό χρόνο, όταν επί της ουσίας το μόνο που μπορεί να αποτελέσει είναι μια μίμηση του προηγούμενου...
Ούτε καν τραγωδία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, μιας και -σύμφωνα με τον αριστοτελικό όρο- τραγωδία “έστι μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω, (…) δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν”.
Δυστυχώς, στην περίπτωση της χώρας μας δεν συντρέχει καμία από τις προϋποθέσεις που τίθενται -και κυρίως ποτέ, μα ποτέ, δεν επέρχεται για εμάς τους θεατές, η λύτρωση, η κάθαρση...
Βασίλης Γ. Μπακόπουλος
