Αλλωστε, δεν αποτελεί κάτι νέο στην Ελλάδα η διαπίστωση ότι προηγείται η προσωπική επιθυμία και ακολουθούν -αν ακολουθούν- οι όποιες μελέτες, με αντικειμενικό σκοπό να οριοθετήσουν την επιθυμία μέσα σε μια επίφαση προγραμματισμού.
Αλλά ακόμα κι αν δεν την οριοθετήσουν, δεν χάθηκε ο κόσμος. Θα επιλεγεί όποια μελέτη πλησιάζει περισσότερο αυτό που έχει στο μυαλό του ο κάθε τοπικός άρχων κι όχι αυτή που ενδεχομένως εξυπηρετεί την πόλη...
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά κι έργα ακόμα περισσότερα -τα οποία στην πλειονότητά τους όμως εξυπηρετούν μόνο τη ματαιοδοξία αυτού που τα θέλησε και όχι έναν γενικότερο προγραμματισμό, με όραμα και προοπτική, που θα αποδώσει στο μέλλον καρπούς. Το ζήτημα είναι ακριβώς αυτό, “στο μέλλον”... Μετά από κάποιον καιρό δηλαδή κι όχι άμεσα έτσι ώστε να αποδώσει σε... κουκιά στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, όποια κι αν είναι αυτή.
Υπάρχουν περιπτώσεις δε, που το έργο κατασκευάζεται αλλά αδυνατεί να ανταποκριθεί στο σκοπό για τον οποίον υποτίθεται ότι έγινε, αφού λείπουν άλλες στοιχειώδεις για τη λειτουργία του παράμετροι.
Δεν αποτελεί ξάφνιασμα, επομένως, όταν ένας αιρετός βαφτίζει “ανάγκη για τον τόπο” μια προσωπική του ιδέα και μετά... “γαία πυρί μιχθήτω”, όποια μελέτη κι αν εκπονηθεί θα πρέπει να αναδεικνύει την “αναγκαιότητα” του εν λόγω έργου, ακόμα κι αν αυτή υφίσταται μόνο στο μυαλό του εμπνευστή του...
Το ζήτημα είναι, ο κοσμάκης που ακούει και βλέπει, αντιλαμβάνεται ότι στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό που καλείται να επικροτήσει -και να χειροκροτήσει ενίοτε- δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η απέλπιδα προσπάθεια ορισμένων για τα “κουκιά” στις επόμενες εκλογές.
Οσο για την... υστεροφημία, δεν τρέχει και τίποτα. Η δόξα, άλλωστε, είναι εξαιρετικά εφήμερο πράγμα, όπως εύστοχα έχουν, αιώνες τώρα, παρατηρήσει οι Λατίνοι με τη μελαγχολική τους ρήση “sic transit gloria mundi”...
Βασίλης Γ. Μπακόπουλος
