Και αν πηγαίνουν πολλά χρόνια από τον καιρό της αδελφοποίησης με την Αγλαντζία και της υιοθεσίας της Νισύρου, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για την περίπτωση αδελφοποίησης με την Σιάν. 

Το πρωτόκολλο αδελφοποίησης και συνεργασίας υπεγράφη το Σεπτέμβριο του 2009 και οι βασικοί του άξονες αφορούσαν συνεργασία στον πολιτιστικό, τουριστικό και εκπαιδευτικό τομέα. Από τότε κατά καιρούς ακούστηκαν διάφορες ευκαιρίες συνεργασίας, όπως η διευκόλυνση της συμμετοχής της Καλαμάτας στη μεγάλη Ανθοκομική Εκθεση της Σιάν, αλλά και το ομολογουμένως μεγαλεπήβολο σχέδιο μεταφοράς για κάποιους μήνες στην Καλαμάτα του περίφημου Πήλινου Στρατού, μνημείου πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco (φωτό). 

Τίποτα από αυτά όμως δεν προχώρησε, ο χρόνος περνάει και όλα καλά. Θέλουμε όμως πραγματικά να πιάσουν τόπο αυτές οι αδελφοποιήσεις; Ιδιαίτερα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς συνεργασίες διεθνούς επιπέδου με ανταλλακτικό περιεχόμενο μόνο κερδοφόρες θα μπορούσαν να αποβούν. 

Θα είχε μάλιστα ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν στα πλάνα για τη διεκδίκηση της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης... θυμόμασταν και τις σχέσεις μας με τις παραπάνω περιοχές, σε μία προσπάθεια να δείξουμε ότι η πόλη ήταν εδώ και χρόνια εξωστρεφής και ανοιχτή σε διάφορες συνεργασίες. Αλλο αν -όπως γνωρίζουμε όλοι- επί της ουσίας δεν καλλιεργήθηκαν πότε.

Ας μην αφήνουμε λοιπόν τις σχέσεις με τις άλλες περιοχές να ξεφτίζουν στο χρόνο, την ώρα μάλιστα που ετοιμαζόμαστε τους επόμενους μήνες να αδελφοποιηθούμε και με τη γερμανική πόλη Σβέμπις Χαλ, ενώ όπως είχε αναφέρει παλαιότερα ο δήμαρχος Παναγιώτης Νίκας υπήρχαν σκέψεις για αδελφοποίηση με πόλη στην περιοχή του Αζόφ στη Μαύρη Θάλασσα. 

Τι να τις κάνουμε λοιπόν τις νέες αδελφοποιήσεις, αν δεν είμαστε σε θέση να κρατήσουμε ζωντανές τις ήδη υπάρχουσες;