Πρόκειται για έναν χώρο που, όπως έχουμε γράψει και παλιότερα, θα έπρεπε να τον ζηλεύουν πολλές πόλεις της ελληνικής περιφέρειας, και να έχει βρεθεί εδώ και καιρό η φόρμουλα της λειτουργίας του, ώστε να είναι ανοιχτός με διάφορες δραστηριότητες στο κοινό. Αντ' αυτού έχει εξελιχθεί σε ένα... άβατο, το οποίο έως τώρα δεν ανοίγει τις πύλες του περισσότερες από 2-3 φορές το χρόνο - και δυστυχώς δεν φαίνεται να υπάρχουν θετικοί οιωνοί για κάποια αλλαγή προς το καλύτερο.
Είναι δεδομένο ότι το κόστος λειτουργίας του Μεγάρου, με όλα όσα ισχύουν σήμερα, είναι όντως δυσβάσταχτο για το Δήμο Καλαμάτας, ο οποίος κατά το παρελθόν αναζήτησε εναλλακτικούς τρόπους διαχείρισης και λειτουργίας του, χωρίς όμως ακόμα να έχουμε κάποια εξέλιξη.
Από εκεί και πέρα πάντως υπάρχουν σοβαρά διαδικαστικά ζητήματα, τα οποία επί της ουσίας δεν επιτρέπουν ακόμα ούτε καν την τυπική παραλαβή του έργου. Σημαντικότερο ζήτημα, αυτό με τη σκηνή, όπου σύμφωνα με μια προσέγγιση απαιτείται κάποια διεθνής πιστοποίηση, ενώ σύμφωνα με άλλους αυτό είναι περιττό. Την απάντηση αναμένεται να τη δώσει μέχρι το Μάιο το υπουργείο Υποδομών, ενώ εκκρεμότητα που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη είναι και η διαμόρφωση του περιβάλλοντα χώρου, ο οποίος σήμερα μοιάζει περισσότερο με αλάνα.
Πέραν όμως από τα καθαρά διαδικαστικά ζητήματα θα πρέπει η πόλη να αποφασίσει εάν μπορεί να λειτουργήσει το Μέγαρο Χορού - και αν ναι, προς ποια κατεύθυνση. Θα είναι ένας χώρος αμιγώς καλλιτεχνικός, που θα προσελκύει παραστάσεις υψηλού επιπέδου (και κόστους), τις οποίες δύσκολα το κοινό της Καλαμάτας μπορεί να υποστηρίξει σε τακτική βάση, ή θα γίνει άνοιγμα και στον συνεδριακό τουρισμό; Προφανώς και η δεύτερη επιλογή είναι κάτι που με την πρώτη σκέψη μπορεί να δώσει λύσεις, μπορεί όμως να δημιουργήσει και πρόβλημα σε επιχειρήσεις που σήμερα στοχεύουν στη φιλοξενία συνεδρίων.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, δηλαδή. Και όλα αυτά δείχνουν τελικά ότι η Καλαμάτα κατάφερε μετ' εμποδίων να αποκτήσει ένα Μέγαρο Χορού, χωρίς όμως ουσιαστικά να υπάρξει μελέτη για το πώς θα το αξιοποιήσει - κι έτσι πλέον κινδυνεύει να μείνει απλώς ως αξιοθέατο σύγχρονης αρχιτεκτονικής, χωρίς κάποια λειτουργία στο εσωτερικό του.
