Οταν δηλαδή διαβάζεις ότι πριν από 107 χρόνια ο λαός διαμαρτυρόταν για την... καθυστέρηση της σιδηροδρομικής σύνδεσης της Τρίπολης με τη Σπάρτη, και παράλληλα σκέφτεσαι ότι σήμερα δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν ούτε καν παραδοσιακές σιδηροδρομικές συνδέσεις στην Πελοπόννησο (Καλαμάτα - Τρίπολη - Κόρινθος, Καλαμάτα - Πάτρα κ.α.), τότε αντιλαμβάνεσαι για μία ακόμα φορά ότι «...στραβά αρμενίζουμε».
Για τα οφέλη και τα πλεονεκτήματα της ανάπτυξης και λειτουργίας του σιδηροδρομικού δικτύου σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο, έχουν γραφτεί πάρα πολλά και πλέον δεν έχει νόημα να τα επαναλάβουμε. Αλλωστε δεν πρόκειται για κάτι το δύσκολο και το εξεζητημένο, που δεν γνωρίζουν οι αρμόδιοι. Απλώς όπως στη ζωή όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων, έτσι είναι και στην πολιτική, μόνο που εκεί συμπληρωματικά είναι και θέμα συμφερόντων - και δυστυχώς όχι δημοσίου συμφέροντος.
Πόσο διαφορετικά λοιπόν θα ήταν τα πράγματα, εάν οι επιβάτες είχαν τη δυνατότητα να μετακινηθούν με ένα φτηνό και περιβαλλοντικά φιλικό μέσο μεταφοράς, και πόσο θα άλλαζε το συγκοινωνιακό τοπίο στην Πελοπόννησο και όχι μόνο; Κι αν κάποιος πει ότι στη θεωρία όλα καλά, αλλά στην πράξη υπάρχουν σημαντικά εμπόδια, ας βγει με κοστολογημένες προτάσεις και στοιχεία, να μας αποδείξει ότι η επαναλειτουργία του σιδηρόδρομου σε προαστιακό και περιφερειακό επίπεδο είναι μια ουτοπία! Μέχρι τότε όμως, οι φωνές που θέλουν να ξανασφυρίξει το τρένο και να κυλήσει πάλι στις ράγες του Μοριά, θα συνεχίσουν δικαιωματικά να το ζητούν.
Γιατί 133 χρόνια μετά τα πρώτα πλάνα του Χαρίλαου Τρικούπη για δημιουργία σιδηροδρομικού δικτύου σε Πελοπόννησο, Αττική και Θεσσαλία, η Ελλάδα έχει καταφέρει να είναι σιδηροδρομικά κουτσή - ενώ ουσιαστικά το τρένο αποτελεί προνόμιο μόνο της Βόρειας Ελλάδας... και ευτυχώς που υπάρχει κι εκεί.
Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι χρειάστηκε να περάσουν 115 χρόνια και κάτι μήνες από την ημέρα που ο Τρικούπης αναφέρθηκε για πρώτη φορά στο όραμα δημιουργίας της γέφυρας Ρίου - Αντιρρίου, μέχρι να έρθει η μέρα των εγκαινίων της. Με μια... μικρή καθυστέρηση λοιπόν, που ξεπερνάει τα 100 χρόνια, όλο και κάτι γίνεται σε αυτή τη χώρα.
