Μόλις η είδηση βγήκε στη δημοσιότητα και αναρτήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ξεκίνησε μία μεγάλη κουβέντα για την συμπεριφορά των ποδηλατών στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα και για το πόσα ανάλογα περιστατικά θα μπορούσαν να είχαν γίνει, παραβλέποντας φυσικά ότι το ποδήλατο εκινείτο στον ποδηλατόδρομο.

Και σε παλαιότερα άρθρα και σχόλια στην “Ε” έχουμε αναφερθεί σε διάφορες εξοργιστικές συμπεριφορές ποδηλατών, οι οποίοι είτε μιλούν στο κινητό, είτε περνούν... άκοποι φανάρια με κόκκινο και διασταυρώσεις κ.ά. 

Περιστατικά, δηλαδή, που κατά δεκάδες βλέπουμε καθημερινά στους δρόμους και από οδηγούς αυτοκινήτων. Εύκολα λοιπόν προκύπτει ότι δεν πρόκειται για μια διαμάχη ανάμεσα σε ποδηλάτες και οδηγούς αυτοκινήτων, αλλά το μυαλό του οδηγού καθορίζει κάθε φορά το τι θα γίνει, ανεξάρτητα από το αν βρίσκεται πάνω σε δύο ή σε τέσσερις τροχούς.

Αλλωστε το δικό τους -σημαντικό- μερίδιο ευθύνης για διάφορα που συμβαίνουν στους δρόμους, έχουν ακόμα και οι πεζοί, που πάντως έχουν τα περισσότερα... ελαφρυντικά.

Στο σύγχρονο ελληνικό αστικό περιβάλλον λοιπόν φαίνεται ότι έχει εξελιχθεί σε μεγάλο στοίχημα η ομαλή συνύπαρξη αυτοκινήτων, ποδηλάτων και πεζών, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον λες και κάνουμε κανένα διαγωνισμό ή λες και συμμετέχουμε σε κάποια κόντρα.

Ελλειψη παιδείας και ατιμωρησία, το δίπτυχο της (μη) επιτυχίας και οι “μάχες” στους δρόμους καλά κρατούν.