Κάτω από άλλες συνθήκες οι πολίτες θα έπρεπε να είναι στα κάγκελα, αλλά όταν έχεις φάει αμάσητο τόνους κουτόχορτο δύσκολα παραδέχεσαι ότι εξαπατήθηκες τόσο χοντροκομμένα και απροκάλυπτα. Ψάχνεις από κάπου να πιαστείς για να μην παραδεχτείς ότι είσαι εντελώς εξαπατημένος και αυτό το άλλοθι κατασκευάζουν με υπερβολικές δόσεις προπαγάνδας οι επιτήδειοι που συνεχίζουν απτόητοι το παραμύθιασμα. Το τέλος του έργου δεν το έχουμε ακόμα δει, αλλά όλα δείχνουν ότι θα είναι ιδιαίτερα επώδυνο για όλους μας.
Παρακολουθώντας προχτές τους κυβερνητικούς παράγοντες να επιχαίρουν για τα οδικά έργα που θα ολοκληρωθούν μέχρι την άνοιξη του 2017 -είναι καταληκτική ημερομηνία της Ε.Ε.- αναρωτιόμασταν: Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι δεν έσπαγαν τις μπάρες στα διόδια; Δεν διακήρυτταν την επανάσταση του «δεν πληρώνω»; Δεν άφηναν να υπονοηθεί ότι θα καταργήσουν τις συμβάσεις και θα διώξουν τις εταιρείες με αποτέλεσμα όλες οι μεγάλες ξένες εταιρείες που ήταν στα σχήματα, να την κάνουν με ελαφρά… πηδηματάκια, ενώ οι τράπεζες -με αφορμή και την οικονομική κρίση- να ζητούν διαρκώς επιπλέον εγγυήσεις από το Δημόσιο; Γιατί άραγε σταμάτησαν όλα τα έργα στους δρόμους μετά τις ευρωεκλογές του 2014; Τι ανέμεναν οι εταιρείες και οι τράπεζες; Γιατί ζητούσαν τα μαλλιά της κεφαλής τους για να ξεκινήσουν ξανά τα έργα; Ολα έτσι έγιναν σε πολιτικό κενό; Και συμβιβάστηκαν σε χαμηλότερα ποσά οι εταιρείες γιατί είδαν την θέληση στα μάτια του υπουργού ή φοβήθηκαν μήπως τους πάρει τη δουλειά ο κουμπάρος; Είναι πραγματικά από τις φορές που δεν ξέρεις αν πρέπει να ουρλιάξεις ή να κυλιστείς στα γέλια. Κάποια πράγματα ξεπερνούν κάθε σταθερά της λογικής.
Η χώρα λοιπόν μέσα από τη σύμπραξη του Δημοσίου με τους ιδιώτες, με συμβάσεις παραχώρησης σε εργολάβους, μέχρι την άνοιξη που μας έρχεται θα αποκτήσει επιτέλους αυτοκινητόδρομους. Τους νέους δρόμους θα τους πληρώνουν οι χρήστες, ενώ έχει συμβάλει με πόρους τόσο ο κρατικός όσο και ο ευρωπαϊκός προϋπολογισμός. Ο συνδυασμός αυτών των πόρων έδωσε στη χώρα ένα αναπτυξιακό εργαλείο που θα την βοηθήσει τα επόμενα χρόνια να ανακτήσει ρυθμούς ανάπτυξης. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε πολύ τι θα γινόταν στον κατασκευαστικό κλάδο αυτά τα χρόνια της κρίσης αν δεν υπήρχαν σε εξέλιξη τα έργα στους αυτοκινητόδρομους. Τους δρόμους αυτούς τους σχεδίαζαν οι πολιτικές δυνάμεις του παρελθόντος εγκαταλείποντας την πρακτική της τμηματικής δημοπράτησης με εκπτώσεις σε εργολάβους και «εργολάβους». Η τακτική αυτή η οποία άφησε τη χώρα χωρίς δρόμους, επιστρέφει από την παρούσα κυβέρνηση στο δρόμο Πάτρα- Πύργος μέσα από τμηματικές δημοπρατήσεις. Τα έργα καταλήγουν στον ίδιο εργολάβο, και σύντομα καναλάρχη, αλλά ακόμα δεν έχει υπάρξει εργοτάξιο σε κανένα σημείο του δρόμου.
Τα πράγματα είναι πλέον ξεκάθαρα. Οι σημερινοί κυβερνώντες αφού πανηγυρίζουν για τους δρόμους με τις συμβάσεις παραχώρησης που παραδίδουν στους πολίτες, να συνεχίσουν την επιτυχημένη συνταγή. Τα λεφτά που υπάρχουν δεν φτάνουν για κατασκευή δρόμων με δημοπρατήσεις παλιού τύπου. Επιπρόσθετα ας σταματήσουν να τρέφουν αυταπάτες ότι θα κατασκευαστεί δρόμος ως δημόσιο έργο με έκπτωση πάνω από 50% από εργολάβο που θα δώσει μερικά εκατομμύρια για να αποκτήσει τηλεοπτική άδεια! Η Νοτιοδυτική Πελοπόννησος είναι η μόνη περιοχή που δεν έχει σύγχρονο οδικό δίκτυο και θα παραμένει σε αυτή την κατάσταση αν δεν αξιοποιηθεί το πακέτο Γιούνκερ. Μόνο μέσα από τους συγκεκριμένους πόρους και με σύμβαση παραχώρησης μπορεί να συνδεθεί η Πάτρα με την Καλαμάτα με αυτοκινητόδρομο. Ας τον δώσουν το δρόμο στον κουμπάρο, την κουμπάρα και την ανιψιά. Ας το κάνουν με όρους θεάματος ή τηλεοπτικού παιχνιδιού. Δεν μας πειράζει καθόλου. Αρκεί να γίνει ο δρόμος, γιατί τελικά αυτό έχει και τη μεγάλη αξία. Ολα τα άλλα είναι για να τρέφονται οι σκανδαλοθήρες και οι συνωμοσιολόγοι. Οι τοπικοί φορείς είναι καιρός να σταματήσουν να παρακολουθούν βουβοί και να διεκδικήσουν τη μοναδική ρεαλιστική και συμφέρουσα λύση για την περιοχή: Σύμβαση παραχώρησης για το δρόμο Πάτρα - Τσακώνα τώρα.
panagopg@gmail.com
