Οι μαθητές, οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί καλούνται για μια ακόμα χρονιά σε ένα περιβάλλον αβεβαιότητας και πολλών προβλημάτων να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Ειδικότερα στην περιοχή μας οι πλημμύρες των περασμένων ημερών έχουν δημιουργήσει επιπρόσθετα προβλήματα, η επίλυση των οποίων έχει επείγοντα χαρακτήρα προκειμένου να ανοίξουν κανονικά όλα τα σχολεία και τα νηπιαγωγεία της περιοχής. Η κινητοποίηση όλων των δυνάμεων σε αυτή την κατεύθυνση φαντάζει αυτονόητη. Το ζήτημα όμως είναι ότι οι έκτακτες συνθήκες απαιτούν επιπρόσθετους πόρους και αυτοί δεν υπάρχουν.
Η έλλειψη χρημάτων στην εκπαίδευση δεν είναι βέβαια ένα συγκυριακό φαινόμενο, αλλά ποτέ δεν είχαμε φτάσει στο σημείο να μην μπορούν να βρεθούν άμεσα χρήματα, προκειμένου να μπουν μάνικες να πλύνουν τα προαύλια και τις αίθουσες για να ανοίξουν κανονικά τα σχολεία. Με… ηρωικές προσπάθειες και εθελοντικές προσφορές της τελευταίας στιγμής μπορεί κάτι τελικά να γίνει, αλλά αυτό δεν αναιρεί την ουσία του προβλήματος. Δεν θέλουμε να σκεφτούμε τι θα γινόταν αν υπήρχαν μεγαλύτερες ζημιές. Τα χρήματα λοιπόν είναι αυτά που λείπουν στη συγκεκριμένη φάση, όχι βέβαια μόνο για την αντιμετώπιση έκτακτων περιστατικών αλλά και μόνιμων καταστάσεων.
Οι αλλαγές που γίνονται το τελευταίο διάστημα στην εκπαίδευση έχουν μοναδικό προσανατολισμό στην εξοικονόμηση πόρων. Το να ομολογήσει κάποιος ότι προσπαθεί να εξοικονομήσει πόρους γι' αυτό και μειώνει τις ώρες και αναπροσαρμόζει τα μαθήματα, δεν είναι κακό. Το πρόβλημα είναι ότι γίνεται συστηματική προσπάθεια να βαφτιστεί το κρέας ψάρι και να παρουσιαστεί η περικοπή ως επίτευγμα! Αντιλαμβανόμαστε ότι όταν έχεις κάνει καριέρα ζητώντας «15% για την παιδεία» και τάζοντας περισσότερους μόνιμους διορισμούς δυσκολεύεσαι να χειριστείς την πραγματικότητα που δεν καταλαβαίνει από κούφια λόγια και συνθήματα.
Ελλείψει λοιπόν χρημάτων ξεκινούν τα θεάματα. Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, έχουμε εξαγγελίες για την κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων, μετά περνάμε στο πώς διαμορφώνονται οι βάσεις και καταλήγουμε στο πόσοι εισάγονται με βαθμό κάτω από τη βάση και ποια ιδρύματα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση χρειάζονται και πόσα όχι. Το κακό δεν είναι βέβαια ότι κάθε χρόνο συζητάμε τα ίδια και τα ίδια, αλλά ότι αυτή η συζήτηση δεν καταλήγει πουθενά. Εδώ και πολλά χρόνια διεξάγεται διάλογος που ποτέ δεν καταλήγει σε αποφάσεις γιατί κανένας από τους βασικούς εμπλεκόμενους δεν θέλει ουσιαστικά να αλλάξει τίποτα.
Αναμφίβολα είναι ωραίο και «πιασάρικο» να εξαγγέλλεις την κατάργηση των εξετάσεων. Πρέπει όμως να αποφασίσεις το πώς θα εισάγεται κάποιος σε μια σχολή αιχμής όπως η Ιατρική ή η Ευελπίδων. Αν κάποιος νομίζει ότι θα υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση, θα εγγράφεται δηλαδή όποιος θέλει σε αυτές τις σχολές και με εσωτερικές - αξιόπιστες και προπάντων αξιοκρατικές εξετάσεις στο εσωτερικό των σχολών θα επιλέγονται οι καλύτεροι, προφανώς και είναι εκτός ελληνικής πραγματικότητας. Αν θεωρεί ότι θα υπάρξει αξιόπιστο και αδιάβλητο εθνικό απολυτήριο χωρίς εξετάσεις σε όλα τα μαθήματα σε κοινά θέματα και βαθμολόγηση όπως στις πανελλαδικές βρίσκεται σε άλλο πλανήτη. Το σύστημα λοιπόν των πανελλαδικών εξετάσεων δύσκολα μπορεί να αντικατασταθεί με κάτι περισσότερο αδιάβλητο και αξιόπιστο, και αυτό καλό είναι να το παραδεχτούν όλοι. Το πώς αυτό θα γίνει λιγότερο πιεστικό, πιο ευέλικτο, πιο δίκαιο και περισσότερο συμβατό στις απαιτήσεις κάθε τριτοβάθμιου ιδρύματος είναι άλλης τάξης ζήτημα. Αλλά το παραμύθι ότι θα εισάγεται κάποιος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίς εξετάσεις και χωρίς μια κάποιας μορφής πιστοποίηση των γνώσεών του, έχει κρατήσει αρκετά και πρέπει να τελειώσει.
Στο παλιό ρεπερτόριο των θεαμάτων φέτος «έσκασε» και η υπόθεση των Θρησκευτικών και της πρωινής προσευχής. Ειδικότερα η προσευχή είναι ένα θέμα που στην ουσία αφορά κανονικά τον τομέα του θεάματος -εκτός και αν υπάρχει κάποιος που θεωρεί ότι η πρωινή προσευχή στο σχολείο δεν αποτελεί καλοπαιγμένη παράσταση κωμωδίας αλλά ευλάβεια και επίκληση στο θείο! Η προσευχή, το θρήσκευμα στην ταυτότητα και διάφορα άλλα τέτοια μαντζούνια αποτελούν διαχρονικά ένα εύκολο πεδίο εκμετάλλευσης από πολιτικάντηδες που τα πουλάνε και τα αγοράζουν πατώντας στο συντηρητισμό της συνήθειας και του παραδοσιακού τελετουργικού. Οποιος θέλει να προσευχηθεί ή να δηλώσει την πίστη του θα το κάνει στον αρμόζοντα χώρο και όχι χαχανίζοντας στο προαύλιο του σχολείου. Τα θεάματα προσφέρονται άλλη μια χρονιά απλόχερα αλλά δεν λύνουν τα προβλήματα. Ας βάλουν λοιπόν καμιά μάνικα να καθαρίσουν τα προαύλια στα σχολεία και ας προσευχηθούμε όλοι μαζί, σε όποιο Θεό θέλει ο καθένας, να πάνε όλα καλά.
panagopg@gmail.com
