Με βάση προφανώς αυτή τη σκέψη, την περασμένη Τετάρτη το βράδυ στην αίθουσα της Φιλαρμονικής συγκεντρώθηκαν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ -η αίθουσα ήταν μισοάδεια υποθέτουμε επειδή ο κόσμος του κόμματος έτρεχε να συμπαρασταθεί στους πλημμυροπαθείς- για να συζητήσουν την πορεία προς το συνέδριο. Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συνέδριο 13-16 Οκτωβρίου και ως φαίνεται θα τον απασχολήσει η συνεργασία με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Ο υφυπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μπαλάφας που μίλησε στη συγκεκριμένη εκδήλωση -κάνοντας ένα διάλειμμα από την ενασχόλησή του με την επίλυση προβλημάτων των πλημμυροπαθών- υπογράμμισε με έμφαση ότι στόχος του κόμματος είναι να ηγηθεί του προοδευτικού πόλου ενάντια στο συντηρητικό. Για να το κάνουμε λιανά και να μην πελαγοδρομούμε σε αναζητήσεις, στόχος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ που θα αποτελεί το αντίπαλο δέος στη Δεξιά του Μητσοτάκη. Αυτό δηλαδή που έκανε με επιτυχία το ΠΑΣΟΚ από το 1980 μέχρι τώρα, προσπαθεί να το κάνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Οπως το ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος καλούσε το ΚΚΕ και το Συνασπισμό σε αντιδεξιό μέτωπο, έτσι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και τις άλλες δυνάμεις σε μέτωπο κατά της Δεξιάς. Τη συγκεκριμένη τακτική υπηρετεί και ο νέος εκλογικός νόμος.
Το πολιτικό σχέδιο δεν είναι καινούργιο, είναι δοκιμασμένο και επιτυχημένο στο παρελθόν και γίνεται μια προσπάθεια επανάληψής του. Το ερώτημα όμως είναι αν είναι ίδιες οι συνθήκες ή μήπως μέτωπο μπορεί πλέον να κάνουν μόνο όλοι οι άλλοι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Ενα μεγάλο μέρος του εναπομείναντος εκτός ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΣΟΚ δεν θέλει ούτε να βλέπει, ούτε να ακούει μια τέτοια προοπτική. Θεωρούν το ΣΥΡΙΖΑ μια απολύτως λαϊκίστικη και τυχοδιωκτική ομάδα την οποία πλαισίωσαν όλοι οι αριβίστες που στεγάζονταν επί σειρά ετών στο ΠΑΣΟΚ. Στην ίδια περίπου λογική κινούνται και οι περισσότεροι στο Ποτάμι. Με δυο λόγια Δημοκρατική Συμπαράταξη, όπως λέγονται τώρα ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, και Ποτάμι επιθυμούν εκλογή Μητσοτάκη και Ν.Δ. -αν δυνατόν με αυτοδυναμία- για να έχουν λυμένα τα χέρια τους και να λύσουν στη συνέχεια τους λογαριασμούς τους με το ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της «προοδευτικής παράταξης». Τότε λένε θα λυθεί το ποιος θα είναι ο αρχηγός του «προοδευτικού μετώπου» και ποια θα είναι η νέα ατζέντα της Σοσιαλδημοκρατίας, η οποία άλλωστε αναζητείται σε όλη την Ευρώπη. Αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία Μητσοτάκη, είναι προφανές ότι θα συγκυβερνήσουν με άνεση μαζί του. Αλλωστε, όπως επισημαίνουν, το να μιλάς για προοδευτικό μέτωπο, να κουνάς μάλιστα το αριστερό δάκτυλο και να συγκυβερνάς με τους ΑΝΕΛ, μόνο ως φάρσα εκλαμβάνεται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν θέλει, οι σοσιαλδημοκράτες στην Ευρώπη έχουν ανοίξει την αγκαλιά τους να τον βάλλουν στη «μεγάλη οικογένεια» η οποία περνά κρίση, αλλά οι σοσιαλδημοκράτες της Ελλάδας που κρατούν ακόμα τις σφραγίδες της αντιπροσωπείας, δεν συναινούν. Το κρίσιμο, ως φαίνεται, είναι πλέον το πώς θα εξελιχθεί η συγκρότηση νέου φορέα μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-Ποτάμι. Αν καταφέρουν να φτάσουν σε ιδρυτικό συνέδριο και ανοικτή εκλογή αρχηγού ή όχι. Με τα υπάρχοντα πρόσωπα και σχήματα τα πράγματα είναι περίπου δεδομένα και περιγράφονται δημοσκοπικά. Αν μείνουν έτσι, διευκολύνουν τη Ν.Δ. να κατακτήσει καθαρή πρωτιά, αλλά ταυτόχρονα διατηρεί πρωταγωνιστικό ρόλο ως άλλος πόλος ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι θα γίνει όμως αν αναδειχθεί ισχυρό πολιτικό πρόσωπο στην ηγεσία νέου συμμαχικού σχήματος που θα στεγάζει όλες αυτές τις δυνάμεις; Θα υπονομευθεί η πρωτιά και το ενδεχόμενο αυτοδυναμίας της Ν.Δ.; Θα επιταχυνθεί η αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ μιας και οι αριβίστες του παλιού ΠΑΣΟΚ θα σπεύσουν να ξαναβρούν την τρυφερή αγκαλιά των παλιών συντρόφων τους;
Στα ερωτήματα θα μπορούσαν να δοθούν ξεκάθαρες απαντήσεις αν δεν υπήρχαν οι παράγοντες που δεν κάνουν πλέον γραμμικές και προβλέψιμες τις συμπεριφορές του εκλογικού σώματος. Ο βασικός άγνωστος Χ σε όλα αυτά είναι οι ψηφοφόροι μέχρι 30 ετών. Αυτοί που πίστεψαν ότι τα προβλήματα λύνονται με «ανυπακοή» και «τσαμπουκά», που χαίρονταν για τις «διαπραγματεύσεις» με τα πουκάμισα έξω και ψήφισαν με ενθουσιασμό ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, τι θα κάνουν τώρα που τελείωσαν οι αυταπάτες; Πού θα εναποθέσουν την ελπίδα τους; Θα πάνε εκδρομή; Θα ψηφίζουν «αντισυστημικά» ό,τι παλαβό βρουν μπροστά τους; Θα επιλέξουν παλιές δοκιμασμένες λύσεις; Ο συγκεκριμένος άγνωστος Χ λύνει την πολιτική εξίσωση και καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις των επόμενων χρόνων. Αυτοί θα θέσουν το πλαίσιο αν θα ξεκολλήσουμε από τη λάσπη ή θα βυθιζόμαστε κάθε μέρα ακόμα πιο βαθύτερα στην φτωχοποίηση και την περιθωριοποίηση. Θα καθορίσουν και το τι είναι τελικά προοδευτικό και τι συντηρητικό μέτωπο.
panagopg@gmail.com
