"Το σχολείο είναι για εμάς σαν εφιάλτης. Δηλαδή, όταν ξεκινάει το σχολείο έχουμε απίστευτο άγχος. Φοβόμαστε ποιο δάσκαλο θα έχει το παιδί μας, θα συνεργαστεί ο δάσκαλος με εμάς, θα θελήσει να το γνωρίσει ή θα παραγκωνιστεί; Τα άλλα παιδιά θα αποδεχτούν το παιδί μέσα στο σχολικό πλαίσιο ή θα το απομονώσουν;". Και τα ερωτήματα δεν σταματούν στο δάσκαλο και στους συμμαθητές, είναι και "σε τι οικογένειες θα πέσουμε. Γιατί υπάρχουν περιπτώσεις που οι οικογένειες των τυπικών παιδιών ζητάνε να απομακρυνθούν τα παιδιά με αναπηρία από την τάξη που πηγαίνουν τα δικά τους παιδιά", λέει. Και προσθέτει: "Είμαστε μια βαθιά ρατσιστική κοινωνία, θα πρέπει δυστυχώς να το παραδεχτούμε αυτό".

Η αλήθεια που εκπέμπουν αυτά τα λόγια είναι γροθιά στο στομάχι όλων όσoι νομίζουμε ότι είμαστε μια ανοιχτή και ανεκτική κοινωνία. Οταν το σχολείο δεν μπορεί να αγκαλιάσει τη διαφορετικότητα και να τη μετατρέψει σε κανονικότητα, είναι απολύτως λογικό να δημιουργεί πολίτες ρατσιστές και να αναπαράγει αρνητικά πρότυπα. Και ναι, η ελληνική κοινωνία είναι βαθύτατα ρατσιστική απέναντι σε κάθε διαφορετικό. Μια κοινωνία που είχε μάθει μέχρι χθες να περιπαίζει «τον τρελό του χωριού» είναι δύσκολο να αγκαλιάσει το διαφορετικό. Ενας λαός που έχει διαπαιδαγωγηθεί με τη θεωρία «της πτωχής πλην εντίμου Ελλάδος» είναι δύσκολο να ενσωματώσει το ξένο. Ενας πολίτης που νομίζει ότι έχει στο DNA του την αρχαία Ελλάδα είναι δύσκολο να αποδεχθεί τα υπόλοιπα «κατώτερα όντα» που ζουν στον πλανήτη Γη.

Η αλήθεια είναι ότι έχουν γίνει βήματα, αλλά είναι τόσο πολλά και τόσο πολλοί αυτοί που μας κρατούν πίσω, που είναι φανερό ότι δεν αρκούν. Το χειρότερο; Νομίζουμε ότι έχουμε κάνει πολλά ενώ ουσιαστικά έχουμε κουκουλώσει το ρατσισμό μας κάτω από δομές και πρωτοβουλίες. Η ουσία τελικά παραμένει η ίδια... Ενα σχολείο και μια κοινωνία βαθύτατα ρατσιστικά απέναντι σε καθετί διαφορετικό.

panagopg@gmail.com