Τώρα που το φάντασμα της... Grexit δείχνει να απομακρύνεται προσωρινά από τον ουρανό της Ευρώπης, δίνεται για μια ακόμα φορά η ευκαιρία στους Ελληνες πολιτικούς να πουν ολόκληρη την αλήθεια για την οικονομία στους πολίτες, θέτοντας με αυτό τον τρόπο τις βάσεις για την πραγματική μακροχρόνια ανάπτυξη της χώρας. Ετσι κι αλλιώς οι πολιτικοί οφείλουν, έστω και την ύστατη στιγμή, να πουν πικρές αλήθειες στον ελληνικό λαό, προκειμένου να κλείσει οριστικά και αμετάκλητα ο φαύλος κύκλος του λαϊκισμού, της διαφθοράς και της δανειακής ευημερίας.
• Πρώτα από όλα οφείλουν να πουν ότι η οικονομία δεν πρόκειται να ορθοποδήσει ποτέ αν δεν απομακρυνθούν από το ευρύτερο Δημόσιο τουλάχιστον 250.000 υπάλληλοι. Σήμερα οι υπάλληλοι αυτοί δεν παράγουν απολύτως τίποτα, καθώς έχουν βολευτεί σε Οργανισμούς, Διευθύνσεις και Τμήματα που δημιουργήθηκαν για ψηφοθηρικούς και μόνο λόγους. Οι αχρείαστοι δημόσιοι υπάλληλοι ζουν καταρχάς σε βάρος των υπόλοιπων δημοσίων υπαλλήλων που εργάζονται πραγματικά - αλλά και σε βάρος ολόκληρης της κοινωνίας που αναγκάζεται να πληρώνει τους χρυσοκάνθαρους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας του Δημοσίου.
• Στη συνέχεια, οι πολιτικοί οφείλουν να πουν ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να χρηματοδοτεί άλλο 250.000 θνησιγενείς μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Οι επιχειρήσεις αυτές μέχρι σήμερα επιβιώνουν κλέβοντας ΦΠΑ και ασφαλιστικές εισφορές και ροκανίζοντας δάνεια, επιδοτήσεις κι αποζημιώσεις. Οι επιχειρήσεις αυτές δεν προσφέρουν τίποτα στην οικονομία, εκτός από... μαύρο επιχειρηματικό χρήμα και ψήφους για διεφθαρμένους πολιτικούς.
• Η τρίτη πικρή αλήθεια που οφείλουν να πουν οι πολιτικοί αφορά τα προνόμια των κλειστών συντεχνιών τα οποία θέσπισε το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς και τα “εκδημοκράτισαν” από τη μεταπολίτευση έως σήμερα η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Τα προνόμια αυτά αρχικώς παραχωρήθηκαν με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο και με κριτήριο τα κοινωνικά φρονήματα των αιτούντων. Μετά τη μεταπολίτευση τα προνόμια διατηρήθηκαν με πρόσχημα τον... φιλελεύθερο κίνδυνο και με κριτήριο... ξανά τα κομματικά φρονήματα των αιτούντων. Για παράδειγμα: Μετά τον εμφύλιο οι άδειες μεταφοράς δίνονταν μόνο σε περιορισμένο αριθμό εθνικόφρονων οδηγών που διέθεταν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων και ήταν έτοιμοι να διαδηλώσουν κατά του επάρατου κομμουνισμού. Από τη μεταπολίτευση έως σήμερα οι άδειες δίνονται σε... αφισοκολλητές η χειροκροτητές  που διαθέτουν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων και είναι έτοιμοι να διαδηλώσουν κατά του επάρατου φιλελευθερισμού. Οι πολιτικοί οφείλουν λοιπόν να πουν στους περίπου 250.000 επαγγελματίες που απολαμβάνουν τα προνόμια των κλειστών επαγγελμάτων ότι το παραμύθι τελείωσε, καθώς η κοινωνία δεν μπορεί να σηκώσει άλλο τα βάρη των συντεχνιών. 
• Η πιο πικρή απ' όλες τις αλήθειες που θα αναγκαστούν να πουν οι πολιτικοί αφορά περίπου 2 εκατομμύρια συνταξιούχους: Οι πολιτικοί, αργά ή γρήγορα, θα αναγκαστούν να πουν ότι το ασφαλιστικό σύστημα κατέρρευσε και ότι για τουλάχιστον 20 χρόνια είναι αδύνατον να ξαναδοθούν οι συντάξεις που δόθηκαν το δεύτερο μισό της πρώτης δεκαετίας του 2000. Οφείλουν να πουν επίσης ότι το ασφαλιστικό πρόβλημα στο μέλλον θα επιδεινωθεί, εξαιτίας του δημογραφικού και ειδικότερα εξαιτίας της γήρανσης του πληθυσμού.
• Μιλώντας τη γλώσσα της αλήθειας για το ασφαλιστικό, οι πολιτικοί θα αναγκαστούν ακόμα να πουν ότι η Ελλάδα χρειάζεται νόμιμους μετανάστες, οι οποίοι θα εργάζονται και θα πληρώνουν οπωσδήποτε ασφαλιστικές εισφορές. Θα παραδεχτούν μάλιστα ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση του ασφαλιστικού, χωρίς ουσιαστική μεταναστευτική πολιτική.
• Εκείνη τη στιγμή όλοι μας θα αντιληφθούμε μια άλλη μεγάλη πικρή αλήθεια: Θα αντιληφθούμε ότι δεν ζούσαμε μόνο με δανεικά, αλλά και ροκανίζοντας την υπεραξία της μαύρης εργασίας των μεταναστών. Θα αντιληφθούμε ότι μας βόλευαν τα φτηνά μαύρα μεροκάματα στις αγροτικές εργασίες και στα μεγάλα έργα. Ισως τότε να αντιληφθούμε ότι οι σπόροι του φασισμού καλλιεργήθηκαν ήδη από την εποχή των παχιών αγελάδων, όταν η μεσαία τάξη άρμεγε ανέμελη την υπεραξία της μαύρης εργασίας για να κάνει διακοπές στην Ψαρού.
• Πικρές αλήθειες για το τέλος εποχής πρέπει όμως ν' ακούσουν και οι δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια, που υπηρέτησαν με περισσή ευχαρίστηση τη διεφθαρμένη εξουσία από τρεις και τέσσερις θέσεις εργασίας τις περισσότερες φορές. Το ίδιο ισχύει για τους εκδότες και τους καναλάρχες που συντηρούν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ τους με θαλασσοδάνεια, επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις και κρατική διαφήμιση. Τέλος εποχής πρέπει να σημάνει επίσης για τους τραπεζίτες που χρεοκόπησαν τις τράπεζες και σήμερα προσπαθούν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους με χρήματα των φορολογούμενων.
Μήπως αναρωτιέστε γιατί δεν λέγονται αυτές οι πικρές αλήθειες; Για να βρείτε την απάντηση, πολλαπλασιάστε τον αριθμό των θιγόμενων οικογενειών επί τις ψήφους που διαθέτει η κάθε οικογένεια. Και θα διαπιστώσετε ότι το πολιτικό σύστημα καταρρέει.
Εντελώς συμπτωματικά, αυτό το γινόμενο των θιγόμενων ισούται σχεδόν με την αύξηση των ακραίων ψήφων στις τελευταίες εκλογές. Η μεσαία τάξη δεν είναι έτοιμη να ακούσει πικρές αλήθειες, γι' αυτό οδηγείται πάλι σε ακρότητες.