Η μία πλευρά γιατί έσπασε την απαγόρευση και η άλλη γιατί δεν επέτρεψε την πραγματοποίηση πορείας. Αυτός είναι ο φετινός απολογισμός του εορτασμού του Πολυτεχνείου εν μέσω πανδημίας και μέτρων για τον περιορισμό εξάπλωσης του κορονοϊού. Ο συνωστισμός βεβαίως δεν αποφεύχθηκε, γιατί και οι αστυνομικές δυνάμεις και οι πολίτες δεν τήρησαν μέτρα προστασίας από τον κορονοϊό. Το βασικό δηλαδή ζήτημα που απασχολεί αυτή τη στιγμή τους πολίτες θυσιάστηκε στο βωμό των εντυπώσεων.
Σε μερικές ημέρες, με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, αναμένεται να έχουμε νέο κύκλο αντιπαραθέσεων για το πώς πρέπει ή δεν πρέπει να γίνουν πορείες και συγκεντρώσεις. Ο καθένας θα τραβήξει για μία ακόμη φορά στα άκρα την άποψή του. Θα οδηγηθούμε ξανά σε ένα θέατρο του παραλόγου, με τους μεν να νομίζουν ότι έχουμε χούντα που θα την ρίξουν αν στοιχηθούν σε γραμμές στέλνοντας ψεύτικα sms για να κυκλοφορήσουν και οι δε ότι θα σταματήσουν τη διασπορά του κορονοϊού στοιβάζοντας χιλιάδες αστυνομικούς σε κλούβες και αυτοκίνητα.
Η χώρα δεν χρειάζεται αυτόκλητους υπερασπιστές του Συντάγματος, γιατί έχει δικαστήρια που κρίνουν και αποφασίζουν για την εγκυρότητα του κάθε νόμου. Οι πολίτες δεν χρειάζονται να ξαναζήσουν τον Εμφύλιο, ούτε την περίοδο του ψυχρού πολέμου. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα κατέρρευσαν και κανένας στο σύγχρονο κόσμο δεν ασχολείται με τους οπαδούς τους και τις ιστορικές αναγνώσεις τους για το παρελθόν. Έχουμε επιπρόσθετα χορτάσει από τις συνταγματικές γνωμοδοτήσεις στις πλατείες την περίοδο των «αγανακτισμένων». Τότε που έκριναν τα μνημόνια αντισυνταγματικά και το χρέος «παράνομο, επαχθές και επονείδιστο» χτίζοντας καριέρες οι λαϊκιστές, ταΐζοντας αυταπάτες τους πολίτες. Η χώρα δεν χρειάζεται νέες αυταπάτες, αλλά σοβαρό διάλογο και εναλλακτικές προτάσεις σε σχέση με την επόμενη μέρα από τον κορονοϊό. Αρκετά έχει κρατήσει η καπηλεία γεγονότων του παρελθόντος. Είναι καιρός να βρούμε αυτά που μας ενώνουν σε σχέση με το μέλλον.
