Η αξιοποίηση των ακινήτων του Δημοσίου ήταν και παραμένει μεγάλο ζητούμενο για την ελληνική οικονομία. Το Δημόσιο διαθέτει δεκάδες ακίνητα, τα οποία παραμένουν αναξιοποίητα και την ίδια ώρα πληρώνει ενοίκια για τη στέγαση των υπηρεσιών. Η πρώην Σχολή Παπαφλέσσα και μετέπειτα 1ο Λύκειο Καλαμάτας είναι μία χαρακτηριστική περίπτωση ενός ακινήτου που ρημάζει, παρότι βρίσκεται σε μία προνομιακή θέση της Καλαμάτας. Το συγκεκριμένο οίκημα φτιάχτηκε με λεφτά από το σχέδιο Μάρσαλ και στέγασε επί σειρά ετών τις Σχολές Παπαφλέσσα και Εργοδηγών εκπαιδεύοντας εκατοντάδες τεχνίτες. Στη συνέχεια στέγασε το 1ο Λύκειο της πόλης, για να εγκαταλειφθεί μετά τη μετεγκατάσταση του σχολείου σε νέο κτήριο.
Το κτήριο έχει μπερδεμένο ιδιοκτησιακό καθεστώς. Φτιάχτηκε με λεφτά από το σχέδιο Μάρσαλ και παραχωρήθηκε στο Επιμελητήριο Μεσσηνίας, αλλά το οικόπεδο στο οποίο έχει χτιστεί είναι ιδιοκτησίας του Δήμου Καλαμάτας. Άλλος τα λεφτά, άλλος το οικόπεδο και άλλος τη διαχείριση, ένα κουβάρι από κληρονόμους και επίδοξους διαχειριστές. Όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις των «θολών» κληρονομιών, το ακίνητο στο τέλος ρημάζει. Στην παρούσα φάση υπάρχει ένα παράθυρο ευκαιρίας για το συγκεκριμένο κτήριο να στεγάσει για τα επόμενα τουλάχιστον 2 χρόνια μία σειρά από υπηρεσίες της Περιφέρειας Πελοποννήσου και του Δημοσίου, οι οποίες θα πρέπει να μεταφερθούν από το υπό ανακαίνιση κτήριο του Διοικητηρίου. Η μεταστέγαση υπηρεσιών θα συνοδευτεί από αναβάθμιση του κτηρίου και βαριά συντήρησή του.
Υπάρχει ευκαιρία να βάλει κάποιος τρίτος λεφτά και να ζωντανέψει το κτήριο. Η προοπτική αυτή έχει φουντώσει υπόγειο πόλεμο μεταξύ των «κληρονόμων» για το ποιος έχει τον πρώτο λόγο στη διαχείρισή του. Οι αιρετοί διαχειριστές της κληρονομιάς δεν προχωρούν στην απαραίτητη συνεννόηση έτσι ώστε να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία και με χρήματα που θα βάλει η Περιφέρεια το κτήριο να υποστεί μία ριζική ανακαίνιση και να αξιοποιηθεί καλύτερα στο μέλλον. Οι προσωπικοί σχεδιασμοί και η λαθεμένη αντίληψη περί ιδιοκτησίας δημοσίων κτηρίων τυφλώνουν και οδηγούν σε συμπεριφορές που ζημιώνουν την πόλη και το δημόσιο συμφέρον. Θα αντιλαμβανόμασταν να υπάρχουν αντιρρήσεις αν υπήρχε μία άλλη πρόταση αξιοποίησης του κτηρίου. Αν υπήρχε σχέδιο και εξασφαλισμένη χρηματοδότηση προκειμένου να γίνει κάτι άλλο, θα ήταν κατανοητή η όποια ένσταση ή δισταγμός. Όταν δεν υπάρχει τίποτα οι «ιδιοκτήτες» θα έπρεπε από χθες να έχουν συμφωνήσει για την παραχώρηση του κτηρίου και να είναι μέσα συνεργεία για την ανακαίνισή του. Οι αιρετοί είναι περαστικοί, τα κτήρια ανήκουν στο λαό, ας αφήσουν λοιπόν όλοι τις εξυπνάδες και ας πράξουν το αυτονόητο.
panagopg@gmail.com
