Ο Χαβιέρ Μιλέι θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Αργεντινής, που νίκησε την Κυριακή με 55,6% στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Ο Μιλέι είναι μια κλασική περίπτωση «αντισυστημικού» πολιτικού, που καβάλησε το κύμα της οργής που ζητάει «να φύγουν όλοι που κυβέρνησαν και χρεοκόπησαν τη χώρα». Ο εκλεγμένος Πρόεδρος υποσχέθηκε στην επινίκια ομιλία του «το τέλος της παρακμής» και την «ανοικοδόμηση της Αργεντινής», διαμηνύοντας ταυτόχρονα πως δεν θα υπάρξουν «ημίμετρα». Η βασική του υπόσχεση είναι πως θα πετσοκόψει με το «αλυσοπρίονο» τις δημόσιες δαπάνες, για να αλλάξει πορεία το παθολογικά υπερχρεωμένο κράτος, όπου το 40% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Το πώς θα δουλέψει το αλυσοπρίονο στην Αργεντινή θα το δούμε τους επόμενους μήνες. Το πιθανότερο είναι σύντομα να καταρρεύσουν οι αυταπάτες.
Αυτά που συμβαίνουν τώρα στην Αργεντινή με πρωταγωνιστή έναν ακροδεξιό πολιτικό το ζήσαμε σε μικρογραφία στην Ελλάδα την περίοδο 2012-2019. Το «να φύγουν όλοι που χρεοκόπησαν τη χώρα» εδώ δεν συνοδευόταν από τους ήχους του αλυσοπρίονου, αλλά από λαϊκά δικαστήρια στις πλατείες των αγανακτισμένων και τους προπηλακισμούς πολιτικών αντιπάλων σε ταβέρνες και εκδηλώσεις. Εδώ κυριάρχησε η αυταπάτη της μονομερούς διαγραφής χρεών και υποχρεώσεων γιατί «δεν χρωστάμε σε κανέναν» και «οι αγορές θα χορέψουν στο ρυθμό που θα βαράνε τα δικά μας τα νταούλια». Εδώ δεν θα περικόπταμε με αλυσοπρίονο τις δημόσιες δαπάνες, αλλά θα τις αυξάναμε μέσα από την καταπολέμηση της διαφθοράς και την αξιοποίηση της «πυρηνικής βόμβας» του εθνικού νομίσματος. Τη συνέχεια όλη πλέον την γνωρίζουμε.
Τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια είναι το πολιτικό αποτέλεσμα της διάψευσης των αυταπατών. Είναι το λογικό τέλος κάθε αντισυστημικού λαϊκίστικου αφηγήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ καβάλησε το κύμα της αγανάκτησης, η ηγεσία του άργησε να κατανοήσει το μέγεθος της αυταπάτης που καλλιέργησε και δεν κατάφερε να «στρίψει» έγκαιρα στον ευρωπαϊκό ορθολογισμό, προκειμένου να μετατραπεί σε ένα κεντροαριστερό κόμμα. Επέλεξε να κυβερνήσει σε συνεργασία με το ακραίο δεξιό λαϊκίστικο μόρφωμα του Καμένου και να νομιμοποιήσει τα «λαϊκά δικαστήρια» του σκοτεινού Διαδικτύου. Αυτός ο «βούρκος» που σήμερα πνίγει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν δημιουργήθηκε τους τελευταίους μήνες, παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο από το 2012. Τώρα απλώς στράφηκε κατά του «εσωτερικού εχθρού» επιταχύνοντας την αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ. Το κακό είναι ότι με το βούρκο και τις μαγικές λύσεις των λαϊκιστών δεν ξεμπλέκουμε. Θα εμφανιστούν στην επόμενη κρίση με άλλο πρόσωπο και βεβαίως σε ακόμα χειρότερη εκδοχή. Δυστυχώς δεν μαθαίνουμε επαρκώς και ξεχνάμε γρήγορα.
