Η σύνδεση των δυο αυτοκινητοδρόμων της Πελοποννήσου δεν αποτελεί απλώς ένα οδικό έργο, αλλά μια στρατηγική αναπτυξιακή επιλογή. Είναι, έτσι, λάθος να μετριέται με όρους σημερινού κυκλοφοριακού φόρτου η διασύνδεση των αυτοκινητοδρόμων της Ολυμπίας Οδού και του Μορέα. Χρειάζεται να μετρηθεί με βάση το πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα που θα έχουν στην οικονομία και την κοινωνία της γεωγραφικής Πελοποννήσου. Η οικονομική, κοινωνική και διοικητική ενοποίηση της Πελοποννήσου, για να επιτευχθεί, απαιτούνται τα αντίστοιχα συγκοινωνιακά έργα και ο συνδετήριος αυτοκινητόδρομος είναι το βασικότερο έργο υποδομής που χρειάζεται η περιοχή.
Στον αρχικό σχεδιασμό των αυτοκινητοδρόμων η Ολυμπία Οδός τέλειωνε στην Τσακώνα, όπου και συνδεόταν με τον αυτοκινητόδρομο του Μορέα. Η οικονομική κρίση ανέστειλε την κατασκευή του τμήματος Πάτρα – Τσακώνα. Τα τραγελαφικά που ακολούθησαν με το Πάτρα – Πύργος και η απόφαση του ΣτΕ, κυρίως για το Καϊάφα, πήγαν πολύ πίσω το δρόμο. Αποτέλεσμα, την ώρα που θα ολοκληρώνεται ο αυτοκινητόδρομος Ε65 στην κεντρική Ελλάδα, θα ολοκληρώνεται μόνο το Πάτρα – Πύργος στο νότο!
Το τελευταίο διάστημα έχει ανοίξει η συζήτηση για διασύνδεση μέσω Μεγαλόπολης στην Αρχαία Ολυμπία. Πρόκειται για μια πρόταση που έχει βάση, με συγκεκριμένα πλεονεκτήματα, αλλά βρίσκεται πολύ πίσω σε επίπεδο μελετητικής ωριμότητας, ετοιμότητας και χρηματοδοτικού πλαισίου. Οι πόροι για τη μετάβαση της Μεγαλόπολης στη μεταλιγνιτική εποχή δεν είναι απεριόριστοι και η χρηματοδότηση κατασκευής ενός αυτοκινητοδρόμου δεν είμαστε σίγουροι ότι θα προσφέρει κάτι ουσιαστικό στην απασχόληση και την αποτροπή ερημοποίησης της περιοχής. Η Μεγαλόπολη χρειάζεται ενίσχυση της απασχόλησης και της παραμονής σε αυτήν και όχι δρόμους που ενδέχεται να επιταχύνουν τη φυγή. Η άλλη πρόταση, για διασύνδεση μέσω Λαγκαδίων, δεν αφορά τη νότια Πελοπόννησο και τη διασύνδεση ισχυρών πληθυσμιακών και οικονομικών περιοχών και έχει εντελώς τοπικό χαρακτήρα.
Η ολοκλήρωση, λοιπόν, της Ολυμπίας οδού και η σύνδεση της στην Τσακώνα είναι λύση προχωρημένη μελετητικά και διαδικαστικά, απομένει η εκδήλωση πολιτικής βούλησης για την υλοποίησή της. Πρόκειται για ένα οδικό έργο που ενοποιεί την Πελοπόννησο και βγάζει από την απομόνωση την Τριφυλία και τη νότια Ηλεία. Σε σχέση με την οικονομική βιωσιμότητα του έργου, όπως το βόρειο τμήμα του Ε65 γίνεται για τη διασύνδεση με την Εγνατία οδό και όχι με βάση τον κυκλοφοριακό φόρτο που έχει ο σημερινός δρόμος Καλαμπάκα – Γρεβενά, έτσι και το νότιο τμήμα της Ολυμπίας Οδού θα πρέπει να προσεγγιστεί με βάση τα πλεονεκτήματα που θα προκύψουν στο μέλλον, όταν θα ενωθούν οι δύο πλευρές της Πελοποννήσου.
Το περιβαλλοντικό ζήτημα στην περιοχή του Καϊάφα προφανώς και μπορεί να αντιμετωπιστεί με διορθωτικές παρεμβάσεις στη χάραξη του δρόμου, αλλά και με επιλογές ελάχιστης επιβάρυνσης ειδικά στην περιοχή της λίμνης. Θα μπορούσε, δηλαδή, για τα 6 ευαίσθητα χιλιόμετρα να έχουμε παρεμβάσεις βελτίωσης ασφάλειας του σημερνού δρόμου και τη λειτουργία ενός ανοιχτού σταθμού αναψυχής με την αξιοποίηση της φυσικής ομορφιάς της περιοχής. Η παρουσίαση των μελετών για τη χάραξη στα σημεία που υποδεικνύει αλλαγές το ΣτΕ και η έναρξη των διαδικασιών για επέκταση της σύμβασης παραχώρησης δεν μπορεί άλλο να καθυστερούν. Χρειάζονται άλλοι ρυθμοί προκειμένου να αξιοποιηθούν οι αναπτυξιακές δυνατότητες της δυτικής και νότιας Πελοποννήσου. Αυτό είναι και το στοίχημα για το πολιτικό προσωπικό της περιοχής.
[Το άρθρο έχει αρχικά δημοσιευθεί στο 3ο τεύχος του περιοδικού "Περισκόπιο"]
