Αλλοι λοιπόν θα ψηφίσουν αυτόν που θεωρούν πιο ικανό και άλλοι αυτόν που θεωρούν πιο... αντιμνημονιακό. Ετσι θα χαθεί ακόμα μια ευκαιρία για να συζητηθεί σοβαρά η ταυτότητα της Καλαμάτας και η θέση της στον παραγωγικό χάρτη. Ετσι, θα διανύσουμε τα 20 πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα έχοντας μείνει ουσιαστικά στον προηγούμενο: τότε που η πολύτροπος πόλις με όχημα τον πολιτισμό έσπαζε τα σύνορα της... Τσακώνας και γινόταν γνωστή στην Ελλάδα για τη δημιουργικότητά της. Από τότε πέρασε όμως... ένας αιώνας, και τίποτα πια δεν είναι ίδιο με την εποχή που ανθούσαν οι δημοτικές πολιτιστικές επιχειρήσεις.
Σήμερα ζούμε σε μια πόλη που κανένας δεν ξέρει αν είναι τουριστική, βιομηχανική, ή αν αύριο θα γίνει ένα απέραντο ΚΑΠΗ. Για την ακρίβεια ζούμε σε μια πόλη που μεγαλώνει γιατί μικραίνουν τα χωριά της Μεσσηνίας και η οποία έχει ήδη αποκτήσει το κρίσιμο μέγεθος για να γίνει ένα σύγχρονο αστικό κέντρο, αλλά δεν γίνεται γιατί δεν έχει ταυτότητα. Για να αποκτήσει ταυτότητα θα πρέπει πρώτα από όλα οι άρχοντες και οι παραγωγικές τάξεις να αποφασίσουν αν η Καλαμάτα είναι βιομηχανικό κέντρο ή τουριστική περιοχή που εκμεταλλεύεται μεταξύ άλλων και τον πλούσιο πρωτογενή τομέα της Μεσσηνίας. Η απάντηση είναι αυτονόητη για τους νοήμονες, αλλά δεν είναι για τους άρχοντες, οι οποίοι διατηρούν έστω και θεωρητικώς τη Βιομηχανική Περιοχή (ΒΙΠΕ) δίπλα ακριβώς στην πόλη. Με άλλα λόγια: Το συγκριτικό πλεονέκτημα της Καλαμάτας στον τουρισμό μένει ανεκμετάλλευτο αφού κανένας σοβαρός επιχειρηματίας δεν θα χτίσει ξενοδοχεία όταν υπάρχει κίνδυνος να πνιγούν οι πελάτες του από τους καπνούς μιας βιομηχανίας που θα ανοίξει δίπλα στο αεροδρόμιο. Σε κάθε περίπτωση, είναι τουλάχιστον γελοίο να υπάρχει ΒΙΠΕ -έστω και στα χαρτιά- δίπλα στο αεροδρόμιο που φιλοδοξεί να γίνει η τουριστική πύλη της Πελοποννήσου.
Εξίσου γελοίο είναι και το να παραμένει ανεκμετάλλευτο το παραθαλάσσιο μέτωπο της Δυτικής Παραλίας, που εκτείνεται μεταξύ των ποταμιών Αρι και Παμίσου. Η περιοχή απέχει 5 λεπτά από το αεροδρόμιο της Καλαμάτας, αλλά παραμένει υπανάπτυκτη επειδή προφανώς κάποιοι πιστεύουν ότι τα πατατοχώραφα είναι... αποδοτικότερα από τα ξενοδοχεία. Μεταξύ αυτών που διεκδικούν Νόμπελ Οικονομίας για την πρωτοποριακή τους σκέψη είναι αναμφισβήτητα τόσο η δημοτική αρχή, που ενέκρινε το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο, όσο και οι μελετητές, που πέρασαν τις πατάτες για... ανάπτυξη.
Οπως φαίνεται μέσα από το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο της Καλαμάτας, αυτοί που το συνέταξαν κι αυτοί που το ενέκριναν πίστευαν ότι η δανειακή ευημερία θα είναι αέναη και ότι η μεσσηνιακή πρωτεύουσα έχει την πολυτέλεια να διατηρεί πατατοχώραφα εκεί που θα έπρεπε να λειτουργούν πολυτελείς ξενοδοχειακές μονάδες. Ουσιαστικά πίστευαν ότι η Καλαμάτα θα γίνει ο απόλυτος τουριστικός προορισμός για τους Αθηναίους που θα παίρνουν διακοποδάνεια για να πίνουν καφέ τα Σαββατοκύριακα στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα. Η κρίση απλώς τους διέψευσε, και πλέον όλοι γνωρίζουμε ότι οι Αθηναίοι δεν έχουν χρήματα για τα διόδια κι ότι η ανάπτυξη δεν θα έρθει από την Τσακώνα, αλλά από το αεροδρόμιο.
Βεβαίως κάποιοι υποστηρίζουν ότι για όλα φταίει το μνημόνιο, και υπόσχονται να ανοίξουν τα διόδια για να γεμίσει η Καλαμάτα με πελάτες της δραχμής. Είναι κι αυτή μια άποψη - αλλά θεωρώ ότι μόνο ψυχίατροι είναι αρμόδιοι να τη σχολιάσουν. Γνωρίζω φυσικά ότι η πόλη, αναζητώντας τη χαμένη της ταυτότητα, μπορεί και ν' αποφασίσει ότι η Καλαμάτα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο κι ότι αξίζει τον κόπο να περιμένουμε τους Αθηναίους της δραχμής. Σε αυτή την περίπτωση όμως, πολύ φοβάμαι ότι οι επισκέπτες που θα προσγειώνονται στο αεροδρόμιο της Καλαμάτας θα αναχωρούν για άλλες... πολιτείες. Για την ακρίβεια θα πηγαίνουν όπου υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία: στο Ναύπλιο, στο Τολό, στο Καλό Νερό, στην Πύλο, στη Φοινικούντα και στη Μάνη.
Την ίδια ώρα στο Μέγαρο Χορού, περιμένοντας τους Αθηναίους της δραχμής οι Καλαματιανοί θα διοργανώνουν συνέδρια αναζητώντας τη χαμένη ταυτότητα της πόλης τους.
lathanasis@yahoo.gr
Θανάσης Λαγός
