Το κενό στην πολιτική αρένα έσπευσαν να το καλύψουν οι πολιτικοί καθοδηγητές της «αγανάκτησης» μαζί με διάφορους γελωτοποιούς, διασκεδαστές, φίρμες των περιθωριακών τηλεοπτικών εκπομπών αλλά και μπράβους της νύχτας.
Ολοι αυτοί απέκτησαν βήμα σε νέα αλλά και παλιά μέσα ενημέρωσης που χρηματοδοτούνταν, όπως αποκαλύπτεται εσχάτως, από ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες που είχαν συμφέρον για μια Ελλάδα εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου. Παραμένει, έτσι, ζητούμενο ακόμα και το ποιος είναι συστημικός και ποιος όχι. Το ποιος θέλει την πρόοδο και ποιος τη συντήρηση. Ποιο είναι το συμφέρον και ποια η καταστροφή.
Σε κάθε όμως περίπτωση, τους καρπούς της νέας πολιτικής τάξης που δημιουργήσαμε με την ψήφο μας τους γευόμαστε πλέον όλοι μας. Και ο καθένας μπορεί να κρίνει τα θετικά και τα αρνητικά και να βγάλει τα συμπεράσματά του. Το κρίσιμο είναι να αντιληφθούμε ότι οι πολιτικοί δεν φυτρώνουν, ούτε ήρθαν απρόσκλητοι στην κρεβατοκάμαρά μας. Εμείς τους επιλέγουμε - και με βάση κάποιες αρχές που έχουμε συνομολογήσει, τους κρατάμε ή τους διώχνουμε. Κανενός η ψήφος δεν έχει μεγαλύτερη βαρύτητα έναντι κάποιου άλλου. Υπάρχει ανάγκη σεβασμού και ανεκτικότητας, και αυτό πρέπει να το ανακαλύψουμε ξανά.
Τα όσα συνέβησαν στο Εργατικό Κέντρο Καλαμάτας, με την εκδίωξη του υπουργού Εργασίας και βουλευτή Μεσσηνίας Γιώργου Κατρούγκαλου, αλλά και των άλλων δύο βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στο νομό, από μια εκδήλωση διαλόγου για ένα κορυφαίο ζήτημα όπως το ασφαλιστικό, είναι καθαρός και ανόθευτός φασισμός. Η πολιτική βία απέναντι σε εκλεγμένους εκπρόσωπους του λαού είναι αντιδημοκρατική συμπεριφορά - και όποιος τη διαπράττει δεν σέβεται το λαό, τις επιλογές του, αλλά και τη δημοκρατία συνολικότερα. Να μην ξεχνούν ορισμένοι πως πριν από μερικές εβδομάδες ψηφίσαμε, και η πλειοψηφία των πολιτών έκανε πολύ συγκεκριμένες επιλογές, οι οποίες πρέπει να γίνουν σεβαστές. Και βέβαια άλλο πράγμα η διαμαρτυρία και η έκφραση μιας άλλης πολιτικής άποψης κι άλλο η «μπούκα» και οι λεκτικοί τραμπουκισμοί.
Δεν ενδιαφέρει αν αυτοί που το έπραξαν δηλώνουν αντιφασίστες ή έχουν ιστορία αγώνων και αίματος για την ελεύθερη έκφραση και το συνέρχεσθαι. «Τα στερνά τιμούν τα πρώτα» λέει ο λαός, και τα σημερινά είναι απολύτως απαράδεκτα και αντιδημοκρατικά. Δεν έχει καν σημασία αν οι εμποδιζόμενοι και κάποιοι σημερινοί χειροκροτητές τους πριν από 2 χρόνια έκαναν τα ίδια και χειρότερα, παίρνοντας στο κυνήγι άλλους βουλευτές από την εξέδρα των επισήμων, γιατί ήθελαν με αυτό τον τρόπο να εκφράσουν την... αγανάκτηση! Δεν έχει καμία σημασία αν δεν ασκήθηκε σωματική βία, όπως έγινε επανειλημμένα στο παρελθόν. Η παρεμπόδιση μιας διαδικασίας διαλόγου και οι λεκτικοί προπηλακισμοί οδήγησαν στη ματαίωση της προγραμματισμένης εκδήλωσης κι αυτό είναι φασισμός.
Η μέθοδος της αντισυγκέντρωσης «αγανακτισμένων πολιτών» δεν είναι καινούργια. Είναι πολύ παλιά και χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν για να φιμωθούν αυτοί που τώρα πράττουν το ίδιο. Αν το σκεφτεί κανείς, είναι πραγματικά τραγικό.
Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι... δυναμικές μειοψηφίες που διεκδικούν το δίκιο τους φιμώνοντας αντιπάλους. Μετά από ένα μεγάλο διάστημα ολοκληρωτικών αντιλήψεων, κραυγών και αναθεμάτων, είναι καιρός να μάθουμε, καταρχήν, να μιλούμε κανονικά. Να συζητούμε τα πολιτικά προβλήματα με ψυχραιμία και με γνώμονα την πραγματικότητα. Αν, για παράδειγμα, στο ασφαλιστικό είχαν γίνει αυτά που έπρεπε πριν από μερικά χρόνια αντί να κυριαρχούν και τότε οι κραυγές και τα αναθέματα, σήμερα θα είχαμε πολύ λιγότερα προβλήματα, ίσως και καθόλου.
Κανένα ασφαλιστικό δεν θα λυθεί και καμιά σύνταξη δεν θα σωθεί επειδή πήγαν 40 νοματαίοι με μια ντουντούκα και διέλυσαν μια συζήτηση στο Εργατικό Κέντρο Καλαμάτας. Αυτά έχουν γίνει τόσες φορές, που δεν προκαλούν πλέον καμία εντύπωση. Το αποτέλεσμα που παράγουν είναι ακόμα πιο σκληρά μέτρα για το λαό, μιας και ο λογαριασμός φτάνει μεν με καθυστέρηση, έχει όμως υψηλό τόκο.
Γιώργος Παναγόπουλος
panagopg@gmail.com
