Ούτε επίσης χρειάζεται να έχεις μεταπτυχιακές σπουδές στην Ψυχολογία για να αντιληφθείς ότι τα ίδια άτομα θεωρούν αφενός πως ανήκουν σε μια ανώτερη πνευματική ομάδα και αφετέρου πως θεωρούν όλους εμάς τους υπόλοιπους “χρήσιμους ηλίθιους” που θα τους πουλήσουμε το σκοινί με το οποίο θα μας κρεμάσουν. 

Διευκρινίζοντας ότι θεωρώ την Πόλα Ρούπα και το Νίκο Μαζιώτη πραγματικά έντιμους σαν τους πρώτους χριστιανούς και κομμουνιστές, οφείλω να ομολογήσω ότι διασκεδάζω αφάνταστα με τους… δημόσιους υπαλλήλους που ζώνονται τα φισεκλίκια στον ύπνο τους και εφαρμόζοντας όλους τους συνωμοτικούς κανόνες μιας παράνομης οργάνωσης κανονίζουν πώς θα διορίσουν φίλους και συγγενείς στον κρατικό μηχανισμό. 

Βεβαίως υπάρχουν και κάποιοι που ανησυχούν πραγματικά με όλη αυτή τη συνωμοτικότητα, δηλώνοντας ότι θα ήταν πιο ήρεμοι αν οι συμπολίτες τους επιχειρούσαν να δημιουργήσουν ένα κόμμα αρχών που θα σεβόταν τις δημοκρατικές αξίες της διαφάνειας και του διαλόγου. Προφανώς δεν έχουν αντιληφθεί ότι στην Ελλάδα από την εποχή του Μακρυγιάννη πάει μπροστά μόνο όποιος παίρνει στα σοβαρά τα λόγια του οπλαρχηγού: “Αν είναι να μείνωμε ημείς νηστικοί, ας πάη στο διάβολο η ελευθερία. Εφαγαν αυτοί, ας φάμε και εμείς τώρα”.

Ετσι λοιπόν στην Ελλάδα αφού έφαγαν αυτοί, έφαγαν και οι άλλοι, ήρθε η ώρα να φάνε και οι "άκαπνοι συνωμότες" που μπορεί να μην έχουν την ευκαιρία να διαβολοστείλουν όπως ο Μακρυγιάννης την ελευθερία, αλλά θα ήθελαν πολύ να στείλουν στον αγύριστο την... ελευθεροτυπία. Αλλωστε η εκάστοτε εξουσία και όχι μόνο το "σοβιέτ των άκαπνων" θέλει να διαβάζει στον Τύπο αποκλειστικά ύμνους και αυστηρή κριτική κυρίως για τους αντιπάλους. Ευτυχώς όμως ο Τύπος παρά τις αδυναμίες του παραμένει πηγή κριτικής της εξουσίας (οικονομικής, πολιτικής ή δικαστικής) και μέσο προβολής των ιδεών ακόμα και εκείνων που θεωρούν ότι ανήκουν σε μια ανώτερη πνευματική ομάδα και ότι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε απλώς “χρήσιμοι ηλίθιοι”. 

Και όποιος θέλει μια κοινωνία χωρίς αντιπολιτευόμενο Τύπο δεν "αγωνίζεται" για τίποτα διαφορετικό από την επιβολή ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος ολόιδιου με αυτό που υποτίθεται ότι παλεύει για να μην επικρατήσει. Βεβαίως όλα αυτά στις σύγχρονες κοινωνίες είναι λυμένα και το μόνο που παραμένει ζητούμενο είναι η διεύρυνση των δημοκρατικών θεσμών και η διανομή του πλούτου. Στην Ελλάδα οι δημόσιοι υπάλληλοι ετοιμάζουν... εξεγέρσεις. 

Βρε κακό που μας βρήκε.

Θανάσης Λαγός

Εmail: lathanasis@yahoo.gr