Ειλικρινά όσο και αν προσπαθώ, δεν μπορώ να χωνέψω ότι τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα μια 22χρονη ακαδημαϊκή πολίτης σκότωσε το βρέφος που γέννησε μόνη της στο σπίτι της χωρίς να έχει πει τίποτα στην οικογένειά της. Θα μου πείτε: Αν η 22χρονη δεν ήταν σπουδάστρια αλλά ήταν μέλος μιας μειονοτικής ευπαθούς ομάδας θα ήταν μικρότερη η αποτυχία της κοινωνίας ή θα είχε περισσότερα ελαφρυντικά για την πράξη της; Η απάντηση προφανώς είναι αυτονόητη, αφού για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες η ελληνική κοινωνία δεν σοκαρίστηκε από ένα "μυστικό" στο ξεχασμένο Κωσταλέξι αλλά από ένα έγκλημα που διαπράχθηκε στη διπλανή πολυκατοικία επειδή θεσμοί, φορείς και πολίτες δεν έχουν καταφέρει ακόμα να συντρίψουν τους θύλακες των μεσαιωνικών προκαταλήψεων.

Σε κάθε περίπτωση δεν θα σταματήσω να αναρωτιέμαι πώς μια κοινωνία που είναι περήφανη για το κοινωνικό κράτος της -και που διαδηλώνει μάλιστα εδώ και πολλές δεκαετίες για να μην μειωθεί το κοινωνικό κράτος- δεν έχει καν υπηρεσίες για να προλάβουν ένα τέτοιο έγκλημα. Εννοείται ότι δεν περιμένω ούτε απάντηση, ούτε να αποδώσουν οι ακριβοπληρωμένες με φόρους κοινωνικές υπηρεσίες. Απλώς αναρωτιέμαι φωναχτά μπας και ακούσουν όσοι κραυγάζουν ζητώντας την τιμωρία της 22χρονης για να κρύψουν τις δικές τους ενοχές ή ευθύνες. Αναρωτιέμαι φωναχτά μπας και ξυπνήσουν όσοι κοιμούνται γαλήνια, επειδή νομίζουν ότι εκπλήρωσαν το κοινωνικό τους καθήκον διαβάζοντας στα παιδιά τους το ποίημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη "Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω".

Θανάσης Λαγός

Εmail: lathanasis@yahoo.gr