Ουσιαστικά όμως η πολιτική των αριστερών κομμάτων δεν είναι αντιφατική, αλλά απόλυτα ταυτισμένη με τη λενινιστική παράδοση που, κάνοντας ένα βήμα μπροστά από το Νικολό Μακιαβέλι, νομιμοποίησε κάθε μέσο που εξυπηρετεί το σκοπό, με το δόγμα "αλήθεια είναι ό,τι συμφέρει το λαό".
Οσοι λοιπόν γνωρίζουν τις λενινιστικές πρακτικές, όχι μόνο δεν εντυπωσιάστηκαν επειδή ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ στη Μεσσηνία αρνείται να ανακοινώσει τα αποτελέσματα των εσωκομματικών του εκλογών, αλλά θεωρούν και αυτονόητο το "δικαίωμα" των αριστερών δημοσιογράφων να σχολιάζουν μόνο τα εσωκομματικά των "αστικών κομμάτων", αφήνοντας στο απυρόβλητο τις ίντριγκες των "επαναστατικών δυνάμεων".
Ουσιαστικά και πέρα από τις επικοινωνιακές περικοκλάδες, εδώ και πολλές δεκαετίες στην Ελλάδα οι κομματικές ελίτ της κομμουνιστικής Αριστεράς, αμφισβητώντας την κυρίαρχη τάξη της αστικής ελίτ (ο Θεός να την κάνει... ελίτ, αλλά για την οικονομία της συζήτησης ας μην ανοίξουμε κι άλλη παρένθεση), διεκδικούν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στην εξουσία με στόχο να την κατακτήσουν απόλυτα, παίρνοντας τη ρεβάνς τόσο για την ήττα στον εμφύλιο όσο και για την κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας. Μεγαλύτερος σύμμαχος σε αυτή την προσπάθεια της κομμουνιστικής Αριστεράς δεν αποδείχτηκε κανένας άλλος από τη μετεμφυλιακή Δεξιά που... διώκοντας την Αριστερά χάρισε στις επόμενες γενιές των Ελλήνων αριστερών τους "αγίους" που χρειάζονταν για να διατηρήσουν ζωντανή την ιδέα του επίγειου παράδεισου.
Ενώ λοιπόν παγκοσμίως η κομμουνιστική Αριστερά μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης παραδέχτηκε την αποτυχία της, οι Ελληνες κομμουνιστές και οι δημαγωγοί λαϊκιστές που δηλώνουν σοσιαλιστές αρνούνται να παραδεχτούν την ήττα και παραμένουν με το όπλο παρά πόδα. Η άρνησή τους αυτή εδράζεται κυρίως στην πεποίθηση πολλών θεωρητικών ότι μπορεί να επαναληφθεί το θαύμα του Χριστιανισμού, ο οποίος κυριάρχησε εκμεταλλευόμενος τους αγίους του που μαρτύρησαν ομολογώντας την πίστη τους. Ομως εκτός από την περιφορά των "λειψάνων του εμφυλίου", που αναθερμαίνει έτσι κι αλλιώς την πίστη των οπαδών, η κομμουνιστική Αριστερά για να καταλάβει την εξουσία και να πάρει τη ρεβάνς χρειάζεται να αποδομήσει τους δημοκρατικούς θεσμούς ("αστικούς" κατά την ίδια), εκμεταλλευόμενη τις αδυναμίες τους. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας αποδόμησης των θεσμών, η εργαλειοποίηση της απλής αναλογικής έχει τεράστια σημασία, καθώς δίνει τη δυνατότητα στις αντιδημοκρατικές μειοψηφίες να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να προκαλέσουν την αναγκαία ακυβερνησία που χρειάζονται οι "σωτήρες" για να βγουν στο προσκήνιο και να ζητήσουν αναστολή της λειτουργίας των θεσμών που... προκάλεσαν το χάος.
Βεβαίως η κομμουνιστική Αριστερά και οι δημαγωγοί λαϊκιστές που δηλώνουν σοσιαλιστές, για να προωθήσουν την "απλή και άδολη αναλογική", προβάλλουν με δόλο την ανάγκη συνεργασιών ενώ ταυτόχρονα οι ίδιοι ξεκαθαρίζουν ότι δεν πρόκειται να συνεργαστούν με τις... αστικές δυνάμεις. Συγκεκριμένα το ΚΚΕ έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με κανένα αστικό κόμμα ή αυτοδιοικητική παράταξη (προφανώς ούτε με τη ΛΑΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έδιωξε από τη συγκέντρωσή του στην Καλαμάτα) και ότι συνεχίζει τον αγώνα του για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επίσης δεν θα συνεργαστούν με κανένα κόμμα ή αυτοδιοικητική παράταξη που στηρίζει την ευρωπαϊκή και νατοϊκή πορεία της χώρας. Η υπόδικη Χρυσή Αυγή ή άλλα εθνικοσοσιαλιστικά σχήματα δεν πρόκειται να συνεργαστούν ούτε με αστικό ούτε προφανώς με κομμουνιστικό κόμμα ή αυτοδιοικητική παράταξη.
Ουσιαστικά δηλαδή, διαπιστώνουμε ότι τα κόμματα που συνολικά τα ψήφισε ένα 16,25% του εκλογικού σώματος (και τα οποία έχουν κάθε λόγο να ελπίζουν σε αύξηση της δύναμής τους με την απλή αναλογική) δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να συνεργαστούν με κανέναν, και άρα καταρρίπτουν αυτομάτως το μύθο της "ανάγκης για συνεργασίες". Ολα αυτά τα κόμματα επιδιώκουν πρωτίστως ακυβερνησία, για να υποσχεθούν στη συνέχεια ότι θα επιβάλουν τάξη συντρίβοντας τους αντιπάλους - οι κομμουνιστές στο όνομα του σοσιαλισμού και οι εθνικιστές στο όνομα του πατριωτισμού.
Με δεδομένο λοιπόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αποφασίσει ακόμα με ποιους θα πάει και ποιους θ' αφήσει, οι μόνες συνεργασίες που μπορούν να γίνουν αυτή την περίοδο είναι μεταξύ του... ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ ή μεταξύ Κινήματος Αλλαγής και Νέας Δημοκρατίας. Τις συνεργασίες αυτές όμως, όπως αποδείχτηκε στην πράξη, δεν τις εμπόδισε η ενισχυμένη αναλογική, αλλά αντιθέτως τους έδωσε τις έδρες που απαιτούνταν για να δημιουργηθούν, ώστε να μην περάσει η χώρα μια παρατεταμένη περίοδο ακυβερνησίας.
Ειλικρινά πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί (μεταξύ αυτών και καλοί μου φίλοι) που θεωρούν αναγκαία τη συνεργασία των πολιτικών τοπικών δυνάμεων, προκειμένου να ξεπεραστούν τα αδιέξοδα της φαυλοκρατίας και του λαϊκισμού. Ομως από αυτή τη θέση μέχρι την εργαλειοποίηση της απλής αναλογικής, η απόσταση είναι τόσο μεγάλη, όσο αυτή που χωρίζει τη δημοκρατία από τα τυραννικά καθεστώτα.
Και αν υπάρχει ανάγκη συνεργασιών, που δύσκολα την αρνείται κανείς, πρέπει πρώτα να καθορίσουμε τη βάση πάνω στην οποία θα οικοδομηθούν. Γιατί ακόμα κι αν κάποιοι θέλουν πραγματικά να δημιουργήσουν στην αυτοδιοίκηση, δεν πρέπει να λησμονούν ότι υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν να τη γκρεμίσουν από μέσα για να στήσουν πάνω στα συντρίμμια της το σοσιαλισμό ή τον εθνικοσοσιαλισμό.
Με απλά λόγια: Πριν συζητήσουμε για την ανάγκη συνεργασιών, οφείλουμε να σκεφτούμε αν η απλή αναλογική είναι άδολη ή αν θ' αποτελέσει ένα δόλιο εργαλείο όσων θέλουν να γκρεμίσουν τους θεσμούς για να... σώσουν τον κόσμο.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
