Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από τις φαντασιώσεις όσων αρνούνται να παραδεχτούν ότι η ιστορία δεν σταμάτησε το 1989 που κατέρρευσε η Σοβιετική Ενωση, ο εκσυγχρονισμός του αεροδρομίου και του σιδηροδρομικού δικτύου μπορεί να επιτευχθεί μόνο από ιδιωτική ή ιδιωτικές εταιρείες, γιατί σε διαφορετική περίπτωση τα έργα θα τελειώσουν τον… επόμενο αιώνα. Βεβαίως, σε μια σύγχρονη κοινωνία, τόσο το αεροδρόμιο της Καλαμάτας όσο και το σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου θα είχαν παραχωρηθεί τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1990 σε ιδιώτες επενδυτές. Δυστυχώς όμως, όχι μόνο στη Μεσσηνία, αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα η κοινή γνώμη ακολουθούσε πάντα όσους διαδήλωναν κατά του “ξεπουλήματος του εθνικού αερομεταφορέα”, χαρακτηρίζοντας προδότες τους λίγους που τολμούσαν να ζητούν ιδιωτικοποιήσεις ώστε να σταματήσουν να πληρώνουν οι φορολογούμενοι τις ζημιές της “Ολυμπιακής” και του ΟΣΕ.
Υπό αυτές τις συνθήκες, θα πρέπει να θεωρηθεί τουλάχιστον αναμενόμενη η αδυναμία της μεσσηνιακής πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ να αντιληφθεί τις ευκαιρίες που ανοίγονταν χάρη στην απελευθέρωση των αερομεταφορών η οποία ξεκίνησε από τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Ετσι οι ταγοί της τοπικής κοινωνίας, αντί να θέσουν ως προτεραιότητα τον εκσυγχρονισμό του αεροδρομίου και του σιδηροδρομικού δικτύου, εναπόθεσαν τις ελπίδες τους σε ένα καράβι που διανύει την απόσταση Κρήτη - Καλαμάτα σε διπλάσιο χρόνο απ' όσο χρειάζεται ένας ταξιδιώτης για να έρθει αεροπορικώς από το Λονδίνο στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι το έλλειμμα πρωτοπορίας στις τάξεις της τοπικής ελίτ: Το πρόβλημα είναι ότι, ακόμα και μετά τη χρεοκοπία του 2010, η επιχειρηματική και πολιτική ελίτ αρνείται πεισματικά να παραδεχτεί την αποτυχία της - και γι' αυτό αντί να ακολουθεί την πεπατημένη της επιτυχίας, συνεχίζει να αναζητεί δρόμους... επιστροφής στον "παλιό καλό καιρό".
Υ.Γ. Για τον εκσυγχρονισμό του αεροδρομίου και του σιδηροδρομικού δικτύου θα συνεχίσουμε στο αυριανό φύλλο.
Θανάσης Λαγός
