Το δόγμα αυτό εκτός από τους κατά τόπους κοτζαμπάσηδες που το μάχονται διαχρονικά, εσχάτως δείχνει να το αμφισβητεί και ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης, δηλώνοντας με κάθε ευκαιρία ότι το κόμμα του δεν θα δώσει χρίσματα στις δημοτικές εκλογές. Στην πραγματικότητα όμως, ενώ η Νέα Δημοκρατία δεν θα δώσει "χρίσματα", η ηγεσία της θα παρέχει... "στήριξη" στους υποψήφιους που θα προσφέρουν στις εθνικές κάλπες περισσότερες ψήφους από όσες θα κοστίσει μια κομματική εμπλοκή στην πολεμική σύρραξη τοπικών στελεχών για το διαμερισμό της εξουσίας. Η επικοινωνιακή αυτή πολιτική του κ. Μητσοτάκη έχει προφανώς τις πηγές της σε δημοσκοπικά ευρήματα για τις δυσκολίες συσπείρωσης της τοπικής κομματικής βάσης, όταν υπάρχουν συγκρούσεις όπως ο ανομολόγητος πόλεμος του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά με τον δήμαρχο Καλαμάτας Παναγιώτη Νίκα και τον περιφερειάρχη Πελοποννήσου Πέτρο Τατούλη.
Στην πράξη όμως ο κ. Μητσοτάκης, ενώ επιθυμεί τη συσπείρωση του κόμματός του, όταν δίνει προβάδισμα στις τοπικές κοινωνίες απλώς προσφέρει βέλη στη φαρέτρα εκείνων που αμφισβητούν τα κόμματα και κατά προέκταση τη δημοκρατία. Ουσιαστικά ο πρόεδρος της ΝΔ δείχνει να φοβάται σύγκρουση με όσους αμφισβητούν τα κόμματα και επιλέγει να ελιχθεί δηλώνοντας ότι δεν θα δώσει χρίσματα για την αυτοδιοίκηση, ενώ γνωρίζει ότι σε όλες τις σύγχρονες δημοκρατίες οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες εκλέγονται όχι μόνο με τη στήριξη των κομμάτων αλλά και με θέσεις που είναι άρρηκτα δεμένες με τα κομματικά προγράμματα. Πίσω όμως από το φόβο και την επικοινωνιακή πολιτική του κ. Μητσοτάκη είναι δύσκολο να κρυφτεί η αναχρονιστική λειτουργία όχι μόνο του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας αλλά σχεδόν όλων των ελληνικών κομμάτων, που αντί να εκφράζουν πολιτικές θέσεις συνεχίζουν να παρέχουν θέσεις σε "βαρόνους" - γόνους μεγάλων πολιτικών τζακιών. Δυστυχώς όμως αντί να συζητούμε για τον εκσυγχρονισμό των κομμάτων, βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να διαπιστώσουμε για μια ακόμα φορά ότι στην Ελλάδα το μόνο σύγχρονο κόμμα με θέσεις (και υποψηφίους στην αυτοδιοίκηση) είναι το ΚΚΕ. Και οι αναγνώστες της "Ε" γνωρίζουν πολύ καλά όχι μόνο ότι διαφωνώ καθέτως και οριζοντίως με τις θέσεις του ΚΚΕ, αλλά θεωρώ ότι έχει ξεχαστεί κάπου στα μέσα του 20ού αιώνα. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι κυρίως σε θέματα οργάνωσης αλλά και τρόπου έκφρασης των θέσεών του, βρίσκεται μισό αιώνα μπροστά από τα υπόλοιπα ελληνικά κόμματα.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
