Κάθε φορά που περνάω από την Ελευσίνα αναρωτιέμαι επίσης πώς θα ήταν οι αττικές ακτές του Σαρωνικού, αν τα διυλιστήρια και τα ναυπηγεία είχαν κατασκευαστεί κάπου άλλου, σε περιοχές που δεν ήταν κατάλληλες για ανάπτυξη τουριστικών υποδομών.
Κάθε φορά που περνάω από την Ελευσίνα βεβαιώνομαι ολοένα και περισσότερο ότι μόνο ανόητοι χωριάτες, που μισούν τη φύση επειδή θέλουν να ξεχάσουν την καταγωγή τους, θα μπορούσαν να καταστρέψουν αυτό το πανέμορφο, προνομιακό τοπίο. Κάθε φορά που περνάω από την Ελευσίνα βεβαιώνομαι επίσης ότι όσοι κατέστρεψαν το περιβάλλον διέπραξαν, εκτός όλων των άλλων, και ένα τεράστιο οικονομικό έγκλημα - καθώς τα έσοδα από τα ναυπηγεία και τα διυλιστήρια είναι ελάχιστα μπροστά στα εν δυνάμει τουριστικά έσοδα που θα υπήρχαν, αν οι βελόνες των πεύκων συνέχιζαν να χαϊδεύουν τη θάλασσα.
Οι χωριάτες που παρίσταναν τους αστούς και προσπαθούσαν με τα καμώματά τους να μιμηθούν την αστική τάξη της Δύσης αποδείχτηκαν ανίκανοι να δουν το μέλλον. Είδαν την υψικάμινο και δεν είδαν το... δάσος της τουριστικής ανάπτυξης. Τόσο ανίκανοι. Ή μάλλον, αποδείχτηκαν εξίσου ανίκανοι με τους πολιτικούς και στρατιωτικούς χωριάτες που κυβερνούσαν τότε τη χώρα και οι οποίοι τους έδωσαν άδεια -αν δεν τους ώθησαν κιόλας- να καταστρέψουν το περιβάλλον. Ολοι οι ανόητοι πίστευαν τότε ότι η βιομηχανία είναι περίπου πανάκεια και ότι οι τσιμεντένιες ακτές θα φέρουν την ανάπτυξη. Οι ανόητοι δεν κατάλαβαν το αυτονόητο. Δεν κατάλαβαν πως η Ελλάδα, στο πλαίσιο του διεθνούς καταμερισμού εργασίας και αξιοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του φυσικού της περιβάλλοντος και κλίματος, θα μπορούσε να γίνει η Καλιφόρνια της Ευρώπης. Θα μπορούσε να γίνει η δεύτερη κατοικία της Βόρειας Ευρώπης.
Οι χωριάτες όμως δεν ήθελαν να γίνουν... γκαρσόνια. Ηθελαν να γίνουν βιομηχανικοί εργάτες στα διυλιστήρια. Ηθελαν να βλέπουν υψικάμινους, επειδή η φύση τούς θύμιζε την καταγωγή τους από το χωριό.
Οι ανόητοι, ξέρετε, ήθελαν να φτιάξουν διυλιστήρια και στον όρμο του Ναβαρίνου στη Μεσσηνία - αλλά ευτυχώς τα σχέδιά τους ματαιώθηκαν κι έτσι σήμερα όλοι βλέπουμε την προοπτική της τουριστικής ανάπτυξης στην Πυλία. Την προοπτική αυτή είδε κι ο αείμνηστος καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος και δημιούργησε την Costa Navarino. Την προοπτική αυτή είδαν και εκατοντάδες μικρομεσαίοι επενδυτές οι οποίοι δημιούργησαν ξενοδοχειακές μονάδες στην Πυλία.
Την προοπτική αυτή όμως δεν τη βλέπουν οι ανόητοι θέλουν να καταστρέψουν την Πυλία δίνοντας άδεια για λειτουργία λιγνιτωρυχείων. Την προοπτική αυτή δεν τη βλέπουν οι ανόητοι που πιστεύουν ότι το κάρβουνο είναι το... χρυσάφι της Μεσσηνίας.
Οι ανόητοι αυτοί δεν γνωρίζουν ούτε αυτό που γνωρίζει ο πρωτοετής φοιτητής της Οικονομίας: ότι δηλαδή, το πραγματικό κόστος ενός αγαθού μετριέται με τις μονάδες των άλλων αγαθών που θυσιάζονται για τη δική του παραγωγή. Είναι αρκετά απλό: Στην περίπτωσή μας, το πραγματικό κόστος του λιγνίτη είναι οι τουριστικές υπηρεσίες που θα θυσιαστούν για να παράγουμε κάρβουνο. Στην περίπτωσή μας το πραγματικό κόστος του λιγνίτη είναι χιλιάδες διανυκτερεύσεις, οι οποίες θα χαθούν γιατί κανένας δεν θέλει να κάνει διακοπές σε μια περιοχή που τη διασχίζουν φορτηγά με κάρβουνο. Το πραγματικό κόστος του λιγνίτη είναι δηλαδή το πραγματικό χρυσάφι της Μεσσηνίας - που δεν είναι τίποτα άλλο από το φυσικό της περιβάλλον.
Ας τελειώνουμε λοιπόν μια και και καλή με τις ανοησίες: Το χρυσάφι της Μεσσηνίας είναι το φυσικό της περιβάλλον. Για να το αξιοποιήσει θα πρέπει να το προστατεύσει ως κόρη οφθαλμού και να συντρίψει οποιονδήποτε επιχειρήσει να το καταστρέψει.
Οσοι υποστηρίζουν ότι το χρυσάφι της Μεσσηνίας είναι ο λιγνίτης, απλώς θέλουν να καταστρέψουν το περιβάλλον και να μετατρέψουν την Πυλία σε Ελευσίνα. Θέλουν απλώς μια θέση στην Ιστορία δίπλα στους ανίκανους που κέρδισαν την καταγέλαστη αθανασία επειδή κατέστρεψαν το αττικό τοπίο.
