Μεταξύ άλλων, είδα γονείς που μόλις είχαν πάρει τα παιδιά τους από το σχολείο να κάνουν παράνομη αναστροφή από τη Βασιλέως Γεωργίου στη Λακωνικής, να περνούν με κόκκινο φανάρι, να οδηγούν μηχανή χωρίς κράνος, να μη φορούν ζώνη ασφαλείας και να έχουν ανήλικο συνοδηγό. Δεν είδα όμως κανέναν να εντυπωσιάζεται απ’ όλα αυτά, επειδή προφανώς είναι καθημερινή η παράβαση των διατάξεων του ΚΟΚ έξω από τα σχολεία.
Εννοείται ότι οι εκπαιδευτικοί απλώς αδιαφορούν, επειδή πιθανώς θεωρούν ότι πρέπει να ασχολούνται μόνο με τη διδακτέα ύλη. Εννοείται επίσης ότι η Τροχαία Καλαμάτας δεν έχει προσωπικό... αν και με βάση τα στοιχεία της Eurostat η Ελλάδα έχει μετά την Κύπρο και τη Μάλτα τους περισσότερους αστυνομικούς ανά 1.000 κατοίκους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εννοείται, τέλος, ότι καμία κυβέρνηση δεν σκέφτεται σοβαρά ούτε να αναδιαρθρώσει ουσιαστικά τις αστυνομικές υπηρεσίες ούτε να βάλει τέλος στη ζούγκλα των δρόμων.
Έτσι κι αλλιώς στα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη οι μαθητές πάνε με ποδήλατο στο σχολείο (όπως πήγαιναν και στην Ελλάδα πριν από λίγες δεκαετίες) και δεν προκαλείται κυκλοφοριακό χάος από τα αυτοκίνητα των γονέων τους. Έτσι κι αλλιώς στα σοβαρά ευρωπαϊκά κράτη οι δήμοι φτιάχνουν ασφαλείς ποδηλατόδρομους, τόσο για τους μαθητές όσο και για τους εργαζόμενους που πάνε με ποδήλατο στη δουλειά τους. Γι’ αυτό ολοένα και περισσότεροι νέοι Έλληνες φεύγουν για τις χώρες με ποδηλατόδρομους, στις οποίες οδηγοί και πεζοί σέβονται τον ΚΟΚ. Στην Ελλάδα, αυτή η ποιότητα ζωής είναι ακόμα προεκλογικό σύνθημα και άπιαστο όνειρο.
