Πολύ φοβάμαι όμως ότι η πρώτη ανάγνωση ίσως οδηγεί στην εξαγωγή λανθασμένων συμπερασμάτων, καθώς δεν έχουμε όλα τα στοιχεία που απαιτούνται για να μελετήσουμε συνολικά τις αιτίες και τα αποτελέσματα της επιχειρηματικής κινητικότητας. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι τα στοιχεία που απαιτούνται δεν τα έχουμε επειδή το Επιμελητήριο Μεσσηνίας... δεν διαθέτει λογισμικό πρόγραμμα για την επεξεργασία τους. Ετσι δεν μπορούμε να ξέρουμε, για παράδειγμα, ούτε το είδος των επιχειρήσεων που άνοιξαν την τελευταία πενταετία ούτε πόσες από αυτές κατόρθωσαν να επιβιώσουν και συνεχίζουν να λειτουργούν. Βεβαίως η ψηφιακή αδυναμία του Επιμελητηρίου μάς δίνει τη δυνατότητα να εξαγάγουμε το πρώτο ασφαλές συμπέρασμα, αναφορικά με την ανικανότητα του επίσημου συμβούλου της Πολιτείας να ενημερώσει τους εν δυνάμει επενδυτές για τις επιχειρήσεις που άνοιξαν την τελευταία πενταετία.
Φανταστείτε λοιπόν ότι είστε επενδυτής και θέλετε να ανοίξετε εστιατόριο. Ρωτάτε το τοπικό Επιμελητήριο για τον αριθμό των εστιατορίων που έχουν ανοίξει την τελευταία πενταετία, αλλά σας απαντούν ότι... δεν έχουν λογισμικό πρόγραμμα για να επεξεργαστούν τα στοιχεία, προκειμένου να σας ενημερώσουν για τον αριθμό των ανταγωνιστών σας. Προσωπικά αν ήμουν επενδυτής θα έφευγα εκείνη τη στιγμή, καθώς θα διαπίστωνα ότι το Επιμελητήριο λειτουργεί με όρους και ταχύτητα… Δημοσίου. Για την ακρίβεια θα το έβαζα στα πόδια καθώς θα διαπίστωνα ότι η ένωση των επιχειρηματιών λειτουργεί σαν κακοκουρδισμένη κρατική μηχανή.
Φυσικά δεν χρειαζόταν αυτό το πρόσφατο ρεπορτάζ της "Ε" για να διαπιστώσω ότι τα ελληνικά Επιμελητήρια λειτουργούν ως συνδικάτα κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων, με μοναδικούς σκοπούς το άρμεγμα των δημόσιων ταμείων και τη δημιουργία γραφειοκρατικών μηχανισμών επανεκλογής των διοικήσεών τους. Γι' αυτό εδώ και παρά πολλά χρόνια πιστεύω ότι τα Επιμελητήρια πρέπει να κλείσουν και να αντικατασταθούν από επιχειρηματικές λέσχες που θα απαγορεύεται να διαχειρίζονται κρατικούς και ευρωπαϊκούς πόρους.
Προφανώς όμως η επιχειρηματική κοινότητα έχει διαφορετική άποψη, γι' αυτό και συνεχίζεται η λειτουργία των Επιμελητηρίων, που δεν μπορούν να επεξεργαστούν ψηφιακά τα οικονομικά στοιχεία, αλλά μπορούν να συναγωνιστούν την ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ σε επίπεδο συνδικαλιστικών αιτημάτων. Μάλλον, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, η επιχειρηματική κοινότητα τουλάχιστον η πλειοψηφία των επιχειρηματιών θέλει το Επιμελητήριό της να λειτουργεί ως συνδικάτο που διεκδικεί θαλασσοδάνεια και περισσότερες ρυθμίσεις ληξιπρόθεσμων οφειλών...
Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσω ότι θεωρώ θεμιτή οποιαδήποτε έκφραση συμφερόντων, ακόμα και στην ακραία περίπτωση που αυτή συγκρούεται με το δημόσιο συμφέρον. Από αυτό το σημείο όμως, μέχρι τη μετατροπή των επιχειρηματιών σε… συνδικαλιστές, υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα, ίσο με αυτό που χωρίζει την ελληνική κοινωνία από τις ανεπτυγμένες κοινωνίες. Σε κάθε περίπτωση θεωρώ παρασιτική την κοινότητα που θέλει να ονομάζεται επιχειρηματική ενώ συντηρείται ροκανίζοντας επιδοτήσεις, δανεικά, ΦΠΑ και ασφαλιστικές εισφορές που δεν απέδωσε ποτέ.
Θα μου πείτε: Ολες οι ελληνικές επιχειρήσεις είναι παρασιτικές; Προφανώς και όχι. Υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον θλιβερό κανόνα των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων. Δυστυχώς για όλους μας δεν νοσεί μόνο ο δημόσιος τομέας. Εξίσου άρρωστος είναι και ο ιδιωτικός τομέας. Οι περισσότεροι "επιχειρηματίες" δεν έκαναν στη ζωή τους τίποτα περισσότερο από το να ξεκοκαλίζουν τα δανεικά που εξασφάλιζε στην Ελλάδα η γεωπολιτική της θέση και ο... αρχαιοελληνικός πολιτισμός. Με πιο απλά λόγια: Η Δύση, από σεβασμό στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και από τρόμο μπροστά στον κομμουνισμό, δάνειζε χρήματα στην Ελλάδα - και η κοινότητα που αυτοαποκαλείται επιχειρηματική τα ροκάνισε μέχρι τελευταίου… σεντ.
Τώρα λοιπόν που οι δρόμοι προς το Δημόσιο έκλεισαν, πολύ φοβάμαι ότι πολλοί συμπολίτες μας θα επιλέξουν τη λεωφόρο της... επιχειρηματικότητας αλά ελληνικά για να ροκανίσουν τα νέα δανεικά που θα στείλει η Δύση, αυτή τη φορά για να αποφύγει τυχόν κατάρρευση του ευρώ. Πολύ φοβάμαι δηλαδή ότι κάποιοι μυρίστηκαν νέα δανεικά και μασκαρεύτηκαν επιχειρηματίες. Πολύ φοβάμαι ότι δεν θέλουν να κάνουν τίποτα περισσότερο από όσα κάνει η παλιά επιχειρηματική τάξη: Θέλουν απλώς να λεηλατήσουν τις επιδοτήσεις και να υπεξαιρέσουν τον ΦΠΑ και τις ασφαλιστικές εισφορές, όπως έκαναν και οι επιχειρηματίες που δημιούργησαν τις προβληματικές επιχειρήσεις, τις οποίες κρατικοποίησαν για να τις σώσουν τόσο το κράτος της Δεξιάς όσο και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Ανεξαρτήτως προθέσεων, η επιχειρηματική συνείδηση -όπως και κάθε συνείδηση- δεν δημιουργείται από τη μια μέρα στην άλλη, και πολύ περισσότερο δεν είναι παιδί της οικονομικής κρίσης. Το επιχειρηματικό πνεύμα και η επιχειρηματική συνείδηση κατακτιούνται μετά από πολύχρονη προσπάθεια σε συνθήκες άδολου ανταγωνισμού. Οσο όμως βασιλεύει το πελατειακό κράτος, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα σωτηρίας. Απλώς οι πελάτες, αντί να ζητούν διορισμό στο Δημόσιο, θα ζητούν πλέον επιδοτήσεις για… καφετέρια - και αργότερα ρυθμίσεις των ληξιπρόθεσμων οφειλών τους προς την Εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία.
