Ακόμα και αν αφαιρεθούν οι "γκρίζες ζώνες" των δασωμένων αγρών (Α∆) και των εκχερσωμένων εκτάσεων (∆Α), τα δάση θα καταλαμβάνουν το 80% της μεσσηνιακής επικράτειας. Αρα, δεν τίθεται ούτε θέμα καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος, ούτε φυσικά θέμα “τσιμεντοποίησης”, όταν 8 στα 10 στρέμματα της Μεσσηνίας θα παραμείνουν δασικά ακόμα κι αν αποδοθούν στους ιδιοκτήτες τους όλες οι εκτάσεις που τώρα έχουν χαρακτηριστεί Α∆ και ∆Α. Για την ιστορία και μόνο, αξίζει να αναφέρουμε και τους απόλυτους αριθμούς: Από τα 2.996.000 στρέμματα της Μεσσηνίας, με βάση στοιχεία της "Καθημερινής" έχουν χαρακτηριστεί δασικά 2.866.801 στρέμματα – και από αυτά, τα 349.409 είναι δασωμένοι αγροί και τα 90.899 εκχερσωμένες εκτάσεις με βάση τις αεροφωτογραφίες του 1946.
Τα αβίαστα ερωτήματα που ανακύπτουν από την πρώτη κιόλας ανάγνωση των παραπάνω στοιχείων είναι: ∆εν είναι πράσινος ένας νομός όταν το 80% της έκτασής του είναι δάσος; Αν πράγματι είναι πράσινος, γιατί όλες οι κυβερνήσεις θέλουν να αυξήσουν κι άλλο τις δασικές εκτάσεις, από 80% σε 95%, δημεύοντας τις περιουσίες των Μεσσήνιων; Και γιατί οι Μεσσήνιοι δεν επαναστατούν, ενώ γίνεται απόπειρα να τους κλέψουν 440.308 στρέμματα;
Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα αφενός είναι... δημογραφική και αφετέρου φωτίζει την ερημοποίηση της υπαίθρου και την εγκατάλειψη των χωριών.
Πιο απλά: Ο πληθυσμός των χωριών της Μεσσηνίας αυξανόταν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950, και οι χωρικοί για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες αναγκάζονταν να ξελογγώσουν εκτάσεις με σκίνους και πουρνάρια, για να τις καλλιεργήσουν. Την εποχή εκείνη με την ανοχή του κράτους, που έκανε (σωστά) τα στραβά μάτια, ξελογγώθηκαν τα περισσότερα από τα 90.899 στρέμματα που έχουν τώρα χαρακτηριστεί ∆Α, και στη συνέχεια φυσικά φορολογήθηκαν, επιδοτήθηκαν και μεταβιβάστηκαν στους κληρονόμους με νόμιμους τρόπους.
Μετά το 1950, λόγω της μετανάστευσης, της αστυφιλίας αλλά και της εγκατάλειψης παραδοσιακών καλλιεργειών (στάρι, βρώμη, σταφίδα κ.λπ.), 349.409 στρέμματα λόγγωσαν, “δάσωσαν”. Κάποια από αυτά τα στρέμματα μεταβιβάστηκαν με τίτλους ιδιοκτησίας, αλλά οι νέοι ιδιοκτήτες τους δεν ξέρουν ούτε πού βρίσκονται – και κάποια άλλα έγιναν... πραγματικό δάσος αφού κανένας δεν ασχολείται μαζί τους. Τέλος, κάποια από τα δασωμένα στρέμματα μένουν ακαλλιέργητα επειδή απλώς είναι ασύμφορη η καλλιέργειά τους. Μερικά από αυτά όμως έχουν αποκτήσει αξία επειδή βρίσκονται σε τουριστικές περιοχές (Μάνη, ∆ήμος Πύλου-Νέστορος κ.λπ.), και γι’ αυτό οι ιδιοκτήτες τους θα φτάσουν μέχρι τα ευρωπαϊκά δικαστήρια προκειμένου να μην τα παραδώσουν στο κράτος. Στα ευρωπαϊκά δικαστήρια θα προσφύγουν και οι κληρονόμοι ελαιοπερίβολων που δημιουργήθηκαν το 1950 και το 1960, και τώρα χαρακτηρίζονται Α∆.
Στην... απέναντι όχθη, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας όχι μόνο δεν μάχεται στο πλευρό των ιδιοκτητών, αλλά καταστρατηγεί κιόλας το θεσμό της ατομικής ιδιοκτησίας, απαγορεύοντας τη δόμηση στις "γκρίζες ζώνες" των Α∆ και ∆Α. Αν η κυβέρνηση πιστεύει ότι οι Μεσσήνιοι θα επιστρέψουν στα χωριά για να καλλιεργήσουν, χωρίς να μπορούν να χτίσουν επισκέψιμες μονάδες, όχι μόνο δεν έχει αντιληφθεί τις δυνατότητες του αγροτουρισμού, αλλά είναι και ολοφάνερα επικίνδυνη για την προστασία της ανθρώπινης ζωής και του περιβάλλοντος.
Εξηγούμε: Οι δασωμένοι αγροί είναι άριστη πρώτη ύλη για πυρκαγιές – και μόνο η ανθρώπινη δραστηριότητα προστατεύει τις δασικές εκτάσεις. Υπενθυμίζουμε ότι τα χωριά του Ταΰγετου κάηκαν όταν ερήμωσαν, όχι όταν οι χωρικοί ξελόγγωναν εκτάσεις για να ταΐσουν τις φαμίλιες τους. Και οι πυρκαγιές του 2007 στην Πελοπόννησο απέδειξαν απλώς ότι τα απέραντα δάση... όμορφα καίγονται. Η Μεσσηνία, λοιπόν, είναι 95% δάσος.
Θνάσης Λαγός
