Στο κτηριολογικό πρόγραμμα προβλέπεται εκθεσιακός χώρος-μόνιμη έκθεση, χώρος αρχείου, γραφεία διοίκησης, εργαστήρια χειροτεχνίας, χώροι πολλαπλών χρήσεων, χώρος περιοδικών εκθέσεων και πολλαπλών χρήσεων, χώρος εστίασης και πωλητήριο».
Σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν στο Μεταξουργείο, στην Καλαμάτα, αν και στο παρελθόν η πόλη ήταν ταυτισμένη με τη μεταξουργία και την παραγωγή μαντιλιών, κανένας δεν ασχολείται με την προοπτική επανένταξης του μεταξιού στον οικονομικό ιστό της πόλης με στόχο τόσο την αύξηση του ΑΕΠ όσο και την προσθήκη δεκάδων ποιοτικών θέσεων εργασίας και αυτοαπασχόλησης. Ανοίγοντας παρένθεση, αξίζει να σημειώσουμε ότι σήμερα στην Καλαμάτα μεταξωτά παράγονται μόνο στη βιοτεχνία Γκόνου, αλλά ο επισκέπτης δύσκολα θα τα ανακαλύψει, καθώς το μετάξι απουσιάζει από το σύγχρονο αφήγημα της πόλης. Αξιοσημείωτη είναι και η απουσία της Μονής Καλογραιών από τον ταξιδιωτικό χάρτη της Καλαμάτας, ενώ το μοναστήρι θα μπορούσε να λειτουργεί ως μουσείο, εργαστήριο χειροτεχνίας και πωλητήριο μεταξιού, προσφέροντας έσοδα στην Εκκλησία και αξία στο ΑΕΠ της Μεσσηνίας. Σε κάθε περίπτωση όμως, η επανένταξη της μεταξουργίας στον παραγωγικό και εμπορικό ιστό μιας τουριστικά ανεπτυγμένης Καλαμάτας δεν είναι ουτοπία – καθώς τα επόμενα χρόνια οι ταξιδιώτες θα αναζητούν ολοένα και περισσότερο ποιοτικά τοπικά προϊόντα, που θα συνδέουν τον προορισμό με το ιστορικό του παρελθόν. Σε αυτό το πλαίσιο θεωρώ ότι είναι πιο εφικτή η ανάπτυξη οικοτεχνικών μονάδων παραγωγής μεταξωτών προϊόντων, σε σχέση με την προσέλκυση καινοτόμων ψηφιακών επιχειρήσεων που χρειάζονται μεγάλα πληθυσμιακά μεγέθη για να αναπτυχθούν. Βεβαίως, πάντα υπάρχει και το ενδεχόμενο πώλησης μεταξωτών μαντιλιών από την... Κίνα. Υποτίθεται όμως ότι δεν συζητάμε για το παρόν, αλλά για το μέλλον μιας ανεπτυγμένης Μεσσηνίας η οποία έχει διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος και δεν τα επαναλαμβάνει.
Θανάσης Λαγός
Σ.Σ. Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα silkgonos.gr της βιοτεχνίας Γκόνου
