Αυτό υποστήριξε η στήλη όταν ξεκίνησε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, και σήμερα, 25 ημέρες μετά την έναρξη του πολέμου, φαίνεται ότι επιβεβαιώνονται οι φόβοι που εκφράσαμε γράφοντας: «Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία θα θέσει σε δοκιμασία όχι μόνο τις αντοχές της ελληνικής οικονομίας, αλλά και τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας, καθώς οι λάτρεις των αυταρχικών καθεστώτων θα εκδηλώσουν για μια ακόμα φορά τα αντιδυτικά τους συναισθήματα, αδιαφορώντας πλήρως για τις επιπτώσεις της στάσης τους στο οικοδόμημα της Ελλάδας. Αξίζει να σημειωθεί ότι στις δύο μεγάλες κρίσεις του 21ου αιώνα, την οικονομική και την υγειονομική, αν και δοκιμάστηκε η συνοχή της ελληνικής κοινωνίας, η μετωπική σύγκρουση αποφεύχθηκε τελικώς επειδή καμία μεγάλη διεθνής δύναμη δεν στήριξε ενεργά την αντισυστημική πτέρυγα. Αντιθέτως τον 20ό αιώνα η Ελλάδα, δύο φορές, την περίοδο του εθνικού διχασμού και του εμφυλίου, πλήρωσε με αίμα την ταύτιση κομμάτων με τα γεωπολιτικά συμφέροντα διαφορετικών δυνάμεων».
Πλέον είναι ορατές –όχι μόνο στα κοινωνικά δίκτυα– οι σκοτεινές δυνάμεις όλου του πολιτικού φάσματος που επιθυμούν να απομακρύνουν την Ελλάδα από το δημοκρατικό ευρωπαϊκό στρατόπεδο και να εγκαταστήσουν ένα ανελεύθερο αυταρχικό καθεστώς με τσάρο, φύρερ ή σουλτάνο. Αν και κάποιες από αυτές τις σκοτεινές δυνάμεις εμφανίζονται ουδετερόφιλες, στην πραγματικότητα η παθητική ουδετερότητά τους στηρίζει την εγκληματική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, επιχειρώντας ανιστόρητους συμψηφισμούς με προηγούμενους πολέμους. Έτσι κι αλλιώς, οπαδοί του αυταρχισμού δεν είναι μόνο οι οπαδοί των άκρων του πολιτικού φάσματος που λατρεύουν τον Χίτλερ και τον Στάλιν, αλλά και πολλοί ψηφοφόροι των δημοκρατικών κομμάτων, οι οποίοι έχουν μπερδέψει στο μυαλό τους τη δημοκρατία με το ρουσφέτι και το κράτος πρόνοιας με το κράτος-πατερούλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Δυστυχώς, και με ευθύνη κυρίως των δύο μεγάλων δημοκρατικών κομμάτων της μεταπολίτευσης, του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, στην Ελλάδα δεν πολεμήθηκαν ιδεολογικά όσοι κατηγορούσαν τη δημοκρατία και τους θεσμούς της διεκδικώντας μια θολή ουτοπία, η οποία υπέσκαπτε το παρόν και το μέλλον της χώρας. Με ευθύνη των ίδιων κομμάτων αλλά και της επιχειρηματικής και πνευματικής ηγεσίας, έμειναν ιδεολογικά αστήρικτες οι κεντρικές επιλογές της Ελλάδας, που έβγαλαν τη χώρα από τη βαλκανική μιζέρια και την ενέταξαν στη ομάδα των πλουσιότερων κρατών του πλανήτη. Η Ελλάδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του Κώστα Σημίτη ανήκει στη Δύση, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ, είναι κράτος δικαίου, έχει ελεύθερη οικονομία και προνοιακές δομές, αλλά δυστυχώς, άφησε τους εχθρούς της δημοκρατίας να την παρουσιάζουν σαν... φτωχό συγγενή των αυταρχικών καθεστώτων.
Στην πραγματικότητα όμως η κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού απέδειξε ότι οι Έλληνες ήταν πολύ πλουσιότεροι, όχι μόνο από τους Βαλκάνιους γείτονές τους, αλλά και από τους φτωχούς Ρώσους της πάμπλουτης σε πόρους Σοβιετικής Ενωσης. Οι Έλληνες, ακόμα και μετά τη δεκαετή οικονομική ύφεση, παραμένουν πλουσιότεροι από τους Ρώσους, τους Κινέζους και τους Τούρκους που δεν μπορούν να απαλλαγούν από τα ανελεύθερα καθεστώτα – αλλά οι εγχώριοι οπαδοί της τυραννίας βλέπουν πάντα αποκλειστικά και μόνο τα τρωτά της Ευρώπης, του ΝΑΤΟ και της Δύσης.
Εννοείται ότι οι οπαδοί της τυραννίας δεν επισημαίνουν τις αδυναμίες της δημοκρατίας, της Ευρώπης, του ΝΑΤΟ και της Δύσης με στόχο τη διόρθωσή τους. Υπερτονίζουν τις –υπαρκτές– αδυναμίες με στόχο να τις διογκώσουν τόσο ώστε να γίνει αδύνατη η δημοκρατική διακυβέρνηση και να οδηγηθούμε σε ένα τυραννικό καθεστώς, στο οποίο οι αποφάσεις θα λαμβάνονται από έναν τσάρο, φύρερ, σουλτάνο ή κομισάριο, στο όνομα μιας φυλετικής, ταξικής, θρησκευτικής ή ιδεολογικής πρωτοπορίας (πάντα αδιαμφισβήτητης).
Από εκεί και πέρα, όποιος νομίζει ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα κινδυνεύει λιγότερο από την... Ουκρανία, απλώς τρέφει αυταπάτες για το μέγεθος και την ισχύ των εγχώριων αντιδημοκρατικών δυνάμεων. Μένει να δούμε μόνο αν αυτές θα ενεργοποιηθούν πολιτικά στις επόμενες εκλογές ή αν θα προτιμήσουν να φθείρουν τους δημοκρατικούς θεσμούς συκοφαντώντας την Ευρώπη και τη Δύση, στο όνομα μιας θολής ουτοπίας που πάντοτε καταλήγει σε τυραννία.
Θανάσης Λαγός
