Οι εκλογείς με την ψήφο τους για ακόμα μια φορά στήριξαν τον εκλεκτό του κόμματος αδιαφορώντας πλήρως για τα τυπικά προσόντα, τη μετρήσιμη διοικητική εμπειρία ή την επαγγελματική ικανότητα των υποψηφίων. Η κομματική ψήφος μεταξύ άλλων κατέρριψε για μια ακόμα φορά το τοπικό μύθευμα των ανεξάρτητων υποψηφιοτήτων, που εκ του αποτελέσματος και μόνο ευνοεί διαχρονικά τους υποψήφιους της Νέας Δημοκρατίας.
Από εκεί και πέρα δεν αντιλαμβάνομαι γιατί η Κεντροαριστερά και η Αριστερά δεν στοχοποιούν την αυτοδιοικητική σύμπραξη της Νέας Δημοκρατίας με την υπερδεξιά και το ακροδεξιό απόστημα, που μετατρέπουν μια αγχώδη «γαλάζια» νίκη σε θρίαμβο της δεξιάς πολυκατοικίας. Θα μου πείτε: Δεν έχεις πρόβλημα με τους πραγματικά δημοκράτες υποψήφιους συμβούλους της Νέας Δημοκρατίας που μπήκαν στο ίδιο ψηφοδέλτιο με ακροδεξιούς και έχεις πρόβλημα με την Κεντροαριστερά και την Αριστερά, που δεν καταγγέλλει την αυτοδιοικητική σύμπραξη με τις δυνάμεις του σκότους; Προφανώς και η σύμπραξη με την Ακροδεξιά είναι κατακριτέα, αλλά για αυτή θα πρέπει να λογοδοτήσουν όσοι σιώπησαν για να μπουν στα ψηφοδέλτια και όχι οι δημοσιολογούντες, που φοβήθηκαν την περιθωριοποίησή τους και δεν ανέλαβαν αυτή τη φορά να βγάλουν το φίδι από την τρύπα επειδή δεν το κάνουν τα κόμματα. Έτσι και αλλιώς μια χούφτα γραφιάδες σε όλη την Ελλάδα δεν μπορούν να υποκαταστήσουν ούτε τα κόμματα, ούτε την επιχειρηματική κοινότητα, ούτε φυσικά τη δικαιοσύνη και τους υπόλοιπους θεσμούς της δημοκρατίας. Άλλωστε αν μπορούσαν να υποκαταστήσουν τους θεσμούς θα ήταν πιο επικίνδυνοι από τους εχθρούς της δημοκρατίας που καταγγέλλουν.
Στην πραγματικότητα όμως επικίνδυνο για τη δημοκρατία αυτή την περίοδο είναι το έλλειμμα αντιπολίτευσης και η μονοκρατορία της Νέας Δημοκρατίας. Είναι γνωστή η ρήση του Λόρδου Άκτον «η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Για αυτό όσοι πιστεύουν στη φιλελεύθερη δημοκρατία και στην ανάγκη θεσμικού ελέγχου της εξουσίας αντιλαμβάνονται την ανάγκη συγκρότησης ενός ισχυρού κομματικού πόλου που μεσομακροπρόθεσμα θα αποκαταστήσει την ισορροπία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα. Με απλά λόγια: Η ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης είναι αναγκαία προϋπόθεση όχι μόνο για τον έλεγχο της κυβερνώσας συντηρητικής παράταξης αλλά και για τη λειτουργία της δημοκρατίας. Για να γίνει όμως κόμμα εξουσίας το σημερινό σκορποχώρι της δημοκρατικής παράταξης δεν αρκούν οι προσωπικές στρατηγικές και οι ευκαιριακές συμμαχίες. Χρειάζεται να ανοίξει ειλικρινής διάλογος για την πολιτική ταυτότητα της δημοκρατικής παράταξης του 21ου αιώνα μακριά από αγκυλώσεις και σημαίες ευκαιρίας. Μόνο έτσι οι υποψήφιοι της δημοκρατικής παράταξης και στην αυτοδιοίκηση θα αποκτήσουν πολιτικό προσανατολισμό και δεν θα πατούν ταυτόχρονα σε… σαράντα βάρκες, με συνέπεια ο μέσος ψηφοφόρος να επιλέγει δεξιό δήμαρχο επειδή δεν ξέρει αν ο αντίπαλός του είναι κομμουνιστής, σοσιαλδημοκράτης, ριζοσπάστης, μετριοπαθής, φιλελεύθερος, ακτιβιστής, οικολόγος ή ακόμα και δεξιός. Και για να σας προλάβω πριν βιαστείτε να ταμπουρωθείτε πίσω από παλαιοκομματικά τσιτάτα, οφείλω να σας υπενθυμίσω ότι η θεσμική συγκρότηση ενός πολυτασικού κόμματος δεν έχει καμία σχέση με τον κατακερματισμό της δημοκρατικής παράταξης σε καπετανάτα, μαγαζιά και παραμάγαζα.
(Σ.Σ. To άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση το Σάββατο 14 Οκτωβρίου)
Θανάσης Λαγός
