Τόσο ο Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ και η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία όσο και η ελληνική ακροδεξιά και ακροαριστερά, θα ήταν μόνιμα στο πολιτικό περιθώριο αν οι κυβερνήσεις έκαναν σωστά τη δουλειά τους και υπηρετούσαν τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, αντί να τρέχουν πίσω από τις δημοσκοπήσεις για να ικανοποιήσουν τα καπρίτσια της κοινής γνώμης που διαμορφώνεται από τηλευαγγελιστές των πρωινάδικων. Ειδικά στην Ελλάδα ο παλαιοκομματισμός, η αναξιοκρατία, τα ρουσφέτια, οι αναθέσεις, οι καθυστερήσεις των δημόσιων έργων και η συρρίκνωση των πραγματικών εισοδημάτων έχουν γιγαντώσει το κύμα δυσαρέσκειας, με συνέπεια 1 στους 4 ψηφοφόρους να αναζητά λύσεις σε κόμματα διαμαρτυρίας. Για αυτό ευθύνονται αποκλειστικά και μόνο οι κυβερνήσεις και οι προνομιούχες κοινωνικές ομάδες, που εμποδίζουν τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας.
Την πολιτική της οικονομικής στασιμότητας, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε νέα χρεοκοπία, υπηρετούν και όσοι υμνούν με το αζημίωτο το έργο τής εκάστοτε κυβέρνησης και δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι η κατασκευή ενός μικρομεσαίου φράγματος στην Ελλάδα απαιτεί περισσότερα χρήματα και χρόνια από την κατασκευή της… Διώρυγας του Σουέζ. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κυβερνητικής αυταρέσκειας και δημοσιογραφικής υμνογραφίας, είναι καταδικασμένη να αποτύχει κάθε ουσιαστική προσπάθεια εκσυγχρονισμού και αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας.
Μέσα στο ίδιο πλαίσιο ομφαλοσκόπησης και εσωστρέφειας πληθαίνουν, όπως και μετά τη χρεοκοπία, οι φωνές των επίδοξων σωτήρων, που υπόσχονται ανέξοδη επιστροφή στην ασφάλεια της μεταπολεμικής Ευρώπης. Στην πραγματικότητα όμως ούτε η μετεμφυλιακή Ελλάδα ούτε η μεταπολεμική Ευρώπη ήταν επίγειος παράδεισος. Η εξιδανίκευση του παρελθόντος εξυπηρετεί τις πολιτικές επιδιώξεις εκείνων, που θέλουν να εκμεταλλευτούν τη δυσαρέσκεια των πολιτών προτείνοντας μαγικές και ανώδυνες λύσεις για όλα τα προβλήματα. Μακροπρόθεσμα όλοι οι επίδοξοι σωτήρες θα συγκρουστούν με την οδυνηρή πραγματικότητα, όταν θα διαπιστώσουν μεταξύ πολλών άλλων ότι το δημογραφικό δεν λύνεται με επιδόματα, γιατί αν λυνόταν με χορηγίες θα το είχαν ήδη λύσει πλούσια κράτη, όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία.
Θανάσης Λαγός
