Η πολιτική και οικονομική ηγεσία του νομού όμως, επειδή προφανώς θεωρεί ότι μόνο έτσι θα διατηρήσει τα πρωτεία της, έχει θέσει τον πήχη των προσδοκιών πολύ χαμηλά, με συνέπεια η οικονομία να παραμένει βαλτωμένη στον βούρκο της στασιμότητας. Για να γίνει κατανοητός ο χαμηλός δείκτης προσδοκιών της μεσσηνιακής άρχουσας τάξης, αρκεί να επισημάνουμε ότι το Αεροδρόμιο Καλαμάτας έχει στόχο να εξυπηρετεί μετά την παραχώρηση 500.000 επιβάτες το χρόνο, ενώ το νέο Αεροδρόμιο του Ηρακλείου θα εξυπηρετεί 15.000.000 επιβάτες το χρόνο.
Μέσα σε αυτό το μίζερο οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο, προφανώς δεν έχει νόημα να περιμένουμε μεγάλα άλματα τουριστικής ανάπτυξης στη Μεσσηνία. Αντιθέτως, τόσο η πολιτική όσο και η οικονομική ηγεσία του νομού δείχνει (και προφανώς είναι) συμβιβασμένη τόσο με την οικονομική στασιμότητα όσο και με την τουριστική σεζόν των σαρανταήμερων του καλοκαιριού και των τριήμερων των άλλων εποχών του έτους. Μόνο στα συνέδρια η Μεσσηνία «αναπτύσσεται» με ρυθμούς που ξεπερνούν κάθε φαντασία, αφού οι ομιλητές απευθύνονται κυρίως στο συναίσθημα του ακροατηρίου, που έτσι και αλλιώς έχει πάρει διαζύγιο από τον ορθολογισμό, επειδή πιστεύει ότι οι οικονομικοί στόχοι επιτυγχάνονται με «μαγικά ραβδιά». Το ίδιο ακροατήριο που κρέμεται από τα χείλη των ομιλητών στα συνέδρια, το συναντάμε και στα πρώτα τραπέζια των αυγουστιάτικων πανηγυριών, πάνω στα οποία εδράζεται ο εσωτερικός τουρισμός του νομού.
Ουσιαστικά τα μεσσηνιακά πανηγύρια ικανοποιούν τη νοσταλγία που αισθάνονται για το χωριό των προγόνων τους οι κάτοικοι της Καλαμάτας και της Αττικής. Οι ρίζες αυτής της νοσταλγίας πολλές φορές χάνονται σε έναν λαβύρινθο αδικαιολόγητων τύψεων, που προκαλεί στους κατοίκους των πόλεων το ιερατείο που υπόσχεται επιστροφή στον παράδεισο του παρελθόντος. Ουσιαστικά οι ιερείς και οι αρχιερείς της νοσταλγίας βγάζουν το παντεσπάνι τους διαδίδοντας ότι οι άνθρωποι ήταν ευτυχισμένοι στα χωριά και ότι έγιναν δυστυχισμένοι όταν εγκαταστάθηκαν στις πόλεις. Στην πραγματικότητα όμως οι άνθρωποι που ζούσαν στα χωριά της Μεσσηνίας μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα ήταν δέσμιοι της φτώχειας και για αυτό βαθιά δυστυχισμένοι. Η φυγή από το χωριό τούς απελευθέρωσε από τα δεσμά της φτώχειας αλλά όπως φαίνεται, δεν μπόρεσε να απελευθερώσει τους απογόνους τους από τις τύψεις της εγκατάλειψης της πατρικής εστίας. Για αυτό κάθε καλοκαίρι επιστρέφουν στο χωριό τους για να θυσιάσουν γουρνοπούλα και μπίρα στον βωμό της νοσταλγίας.
Η επιστροφή αυτή συντηρεί την ταξιδιωτική κίνηση των σαρανταήμερων και ταυτόχρονα θέτει εμπόδια στην επέκταση της σεζόν, αφού η τοπική επιχειρηματική τάξη αρκείται στις αυγουστιάτικες αρπαχτές. Η νοοτροπία αυτή ενδέχεται να αλλάξει μόνο όταν οι ντόπιοι επιχειρηματίες αντιληφθούν ότι οι επισκέπτες αφήνουν πλέον τα χρήματά τους στα… σούπερ μάρκετ, που πουλάνε ντομάτες Πολωνίας και χοιρινά Ολλανδίας. Έτσι και αλλιώς στα περισσότερα χωριά μόλις σχολάσει το πανηγύρι δεν βρίσκεις ούτε ντόπιο αυγό
Θανάσης Λαγός
