Γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα συσπειρώνονται κυρίως δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι, που φοβούνται περισσότερο από όλα ότι μια κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στο πλαίσιο της εφαρμογής του τρίτου μνημονίου δεν θα διστάσει να κάνει νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Στην απέναντι όχθη, γύρω από το Βαγγέλη Μεϊμαράκη συσπειρώνονται όσοι φοβούνται όχι μόνο ότι ο κίνδυνος του Grexit δεν έχει περάσει, αλλά και ότι θα γίνει πραγματικότητα η επιστροφή στη δραχμή εάν κυβερνήσει ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το κωμικοτραγικό είναι ότι και οι δυο πλευρές έχουν ένα δίκιο - αφού ούτε ο κίνδυνος του Grexit έχει περάσει, ούτε κανένας μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα γίνουν νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Φυσικά οι πιο φανατικοί ψηφοφόροι των δύο κόμματων σκέφτονται οπαδικά, οπότε δεν τους περνάει από το μυαλό ότι κι ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να αναγκαστεί να κάνει περικοπές σε μισθούς και συντάξεις ή ότι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης μπορεί τελικά να χρεωθεί μια πιθανή έξοδο από το ευρώ. Ο οπαδός προτιμάει να βλέπει μόνο εχθρούς στο αντίπαλο στρατόπεδο, για να μην αντικρίσει τη σκληρή πραγματικότητα.
Ετσι, σε μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση οι ψηφοφόροι των δύο μεγάλων κομμάτων πιστεύουν ότι αρκεί να μη νικήσει ο αντίπαλος, για να μπει σε τροχιά ανάπτυξης η Ελλάδα.
Δυστυχώς όμως, η οικονομική πραγματικότητα απέχει χιλιάδες έτη φωτός από το προεκλογικό αυτό σκηνικό - και η πρόσκρουση με την αλήθεια θα είναι για μια ακόμα φορά οδυνηρή. Εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, αγρότες και επιχειρήσεις το επόμενο χρονικό διάστημα καλούνται να πληρώσουν δυσβάσταχτους φόρους, και κανένας αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζει αν θα καταφέρουν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους ή αν το δημόσιο ταμείο στο τέλος του έτους δεν θα έχει χρήματα για την πληρωμή των συντάξεων και των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. Κανένας δεν γνωρίζει επίσης πόσες επιχειρήσεις θα καταφέρουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που προκαλούν στην ομαλή λειτουργία της αγοράς τα capital controls... και πόσες θα αναγκαστούν να βάλουν λουκέτο λόγω έλλειψης ρευστού, εμπορευμάτων ή πρώτων υλών.
Το μόνο που (θα έπρεπε να) γνωρίζουμε όλοι είναι ότι δεν αρκεί η ψήφιση του 3ου μνημονίου για να επιστρέψει η οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης: Θα χρειαστεί να εφαρμοστούν οδυνηρά μέτρα προκειμένου αρχικά να σταθεροποιηθεί η οικονομία, για να ακολουθήσει στη συνέχεια αναπτυξιακή τροχιά. Η εφαρμογή αυτών των μέτρων όμως συγκρούεται με τα συμφέροντα των προνομιούχων ομάδων, οι οποίες στηρίζουν όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα που θα κληθούν να συγκυβερνήσουν. Γιατί, αλήθεια, ποιο κυβερνητικό κόμμα θα πει ότι είναι αναγκαία η λογική φορολόγηση και των αγροτών, χωρίς να χάσει ψήφους; Ποιος πολιτικός αρχηγός θα στηρίξει μια οδυνηρή μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, χωρίς να ανησυχεί για το πολιτικό του μέλλον; Ποιο κόμμα έχει τη δύναμη που απαιτείται, για να συγκρουστεί με τους δικηγόρους, τους μηχανικούς, τους δημοσιογράφους, τους γιατρούς, τους φαρμακοποιούς, τους ταξιτζήδες, τους φορτηγαζήδες κ.λπ., ώστε να απελευθερωθεί η αγορά από τα βαρίδια που τη βυθίζουν όλο και πιο βαθιά στην ύφεση;
Οι απαντήσεις είναι γνωστές σε όλους: Κανένα κόμμα και κανένας πολιτικός αρχηγός δεν έχει τη δύναμη να συγκρουστεί με τον συντηρητισμό των Ελλήνων που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, προκειμένου να διατηρηθεί η κατεστημένη τάξη πραγμάτων που διαμορφώθηκε πριν χρεοκοπήσει η ελληνική οικονομία. Οποιο κόμμα επιλέξει να συγκρουστεί με την κατεστημένη τάξη, θα συρρικνωθεί όπως το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου - και όποιο επιλέξει να κρύψει τα προβλήματα κάτω από το χαλί, απλώς θα αλλάξει αρχηγό όπως η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά.
Σε κάθε περίπτωση, οι περισσότεροι Ελληνες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι εφικτή μια επιστροφή στο παρελθόν. Προσωπικά, αυτό που φοβάμαι περισσότερο από όλα είναι μήπως η πίστη τους αποδειχθεί προφητική... και τελικώς επιστρέψουμε στο πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα: Τότε που δεν αναζητούσαν την τύχη τους στα ξένα οι επιστήμονες, αλλά οι ανειδίκευτοι εργάτες.
Θανάσης Λαγός
e-mail: lathanasis@yahoo.gr
