Απ’ όλο αυτό το μεγάλο κακό, μπορεί να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα, να γίνουν οι αναγκαίες αλλαγές και η υπόθεση της δακοκτονίας να πάρει την πραγματικά σπουδαία διάσταση που έχει. Και στην πράξη, όχι στα λόγια, τα οποία κάθε χρόνο είναι πολλά και παχιά.

Είναι αλήθεια ότι η δράση της δακοκτονίας όλα αυτά τα χρόνια είχε υποβαθμιστεί. Και μιλάμε για τις εποχές των μνημονίων, αλλά και της καλοπέρασης. Είχε αφεθεί στις πλάτες και το φιλότιμο των Διευθύνσεων Αγροτικής Οικονομίας. Φιλότιμο που πλέον με τις σοβαρές περικοπές της δημοσιονομικής στενότητας της χώρας μας, πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερο. Αλλά δεν αρκεί, γιατί αφορά ανθρώπους που έχουν συγκεκριμένες αντοχές και δυνατότητες.

Η δράση της δακοκτονίας πρέπει να οργανωθεί σε πιο γερές βάσεις, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης που έχει την πρώτη και σημαντικότερη ευθύνη. Οι αποφάσεις και οι εγκύκλιοι για τη χρηματοδότηση πρέπει να εκδίδονται έγκαιρα. Να μην φθάνουμε στα μέσα Ιουνίου και να μην έχουμε προσλάβει τους τομεάρχες ή να τρέχουμε να βάλουμε τις παγίδες την τελευταία ώρα. 

Δεν μπορεί να αποφασίζεται η εξαίρεση σημαντικών περιοχών από τη δακοκτονία, λόγω ελαιώνων σε οικιστικές περιοχές και οι τοπικές κοινωνίες, οι παραγωγοί να το μαθαίνουν κατόπιν εορτής. Και κατόπιν εορτής να το θυμούνται τα Δημοτικά Συμβούλια και να αντιδρούν όταν το πρόγραμμα δακοκτονίας βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν μπορεί να αλλάξει.

Δεν είναι δυνατόν αγροτικοί συνεταιρισμοί και σύλλογοι να μην έχουν ενεργό ρόλο και να μην επιβλέπουν τη δακοκτονία.

Η φετινή καταστροφή είναι ευκαιρία να τους αφυπνίσει όλους και να τους υποχρεώσει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, πέρα από επικοινωνιακά παιχνίδια και κομματικές σκοπιμότητες.

Η καταστροφή δείχνει το δρόμο της ευθύνης και της υπευθυνότητας, ώστε η δακοκτονία να αποκτήσει στην πράξη τη σπουδαία σημασία της για την ελαιοπαραγωγή.