Δεν πρόλαβε, όμως, να βγει από το αμφιθέατρο και ο εκπρόσωπος των λιμενεργατών εξέφρασε τη διαφωνία του σωματείου στο αίτημα, υποστηρίζοντας ότι 100 τ.μ. που τους μένουν για να χρησιμοποιούν, δεν τους φτάνουν.
Και το παλιό και παραδοσιακό Λιμεναρχείο Καλαμάτας που βρίσκεται σε τραγική κατάσταση και πρέπει να επισκευαστεί, πού θα στεγαστεί; Η προσβλητική εικόνα ντροπής του Λιμεναρχείου δεν ενοχλεί, ούτε ευαισθητοποιεί; Το Λιμεναρχείο δεν είναι δημόσια υπηρεσία; Δεν υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, δεν νοιάζεται για τον πολίτη, για την εικόνα του λιμανιού και την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος; Μήπως είναι κανένας κερδοσκοπικός οργανισμός και μπορεί να νοικιάσει κάποιο άλλο οίκημα;
Τα συνδικαλιστικά σωματεία, όσο ιστορικά κι εμβληματικά και αν είναι, οφείλουν να είναι ανοιχτά στην κοινωνία και να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, στηρίζοντας τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών. Οφείλουν να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και να προσφέρονται από μόνα τους στη στήριξη και διευκόλυνση της λειτουργίας υπηρεσιών, που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον.
Λογικές ιδιοκτησίας δεν ταιριάζουν στην πόλη και στην κοινωνία μας. Και κυρίως στη δύσκολη εποχή που ζούμε η αλληλεγγύη είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική, για να σταθούμε όρθιοι και να δούμε καλύτερες ημέρες.
Τέτοιες λογικές ιδιοκτησίας δεν ταιριάζουν και από τη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας, που ανάρτησε πανό στο κτήριο του Κέντρου, υποστηρίζοντας ότι το κτήριο ανήκει στους εργαζόμενους. Δηλαδή, ο Δήμος Καλαμάτας που έχει πάρει τη χρήση του αμφιθεάτρου δεν εκπροσωπεί τους εργαζόμενους, το λαό της πόλης; Ο δήμος που εκπροσωπεί τους χιλιάδες πολίτες του δήμου, δεν δικαιούται δικαίωμα χρήσης και διαχείρισης στο κτήριο, στο αμφιθέατρο;
Με λογικές ιδιοκτησίας και αποκλειστικότητας δεν πάει μπροστά ο τόπος. Με συνεννόηση και ενότητα υπάρχει ελπίδα. Τα συνδικαλιστικά σωματεία οφείλουν να κοιταχτούν στον καθρέφτη τους και να ανοιχτούν, να υπηρετήσουν την κοινωνία.
