Αλλο όμως απλώς να το συζητάς και άλλο να το βιώνεις. Και όλα αυτά τα εμπόδια φυσικά δεν δυσκολεύουν μόνο τη ζωή των ατόμων με αναπηρία, αλλά και πολλών άλλων που κινούνται μεταφέροντας καροτσάκι με μωρό ή ακόμα και ηλικιωμένους, που εκ των πραγμάτων έχουν περισσότερες δυσκολίες στην κίνηση.

Κάνοντας λοιπόν μία απλή βόλτα με μωρουδιακό καροτσάκι διαπιστώσαμε ότι μόνο εύκολη δεν είναι η μετακίνηση στην Καλαμάτα. Προχωρώντας λοιπόν με το καροτσάκι στο πεζοδρόμιο ωραία-ωραία, νάσου μπροστά μία κολόνα και δεδομένου ότι το πεζοδρόμιο είναι στενό, αναγκάζεσαι να κατέβεις στο οδόστρωμα με τους όποιους κινδύνους μπορεί να εγκυμονεί κάτι τέτοιο. Προχωράς μετά αρκετά επί του οδοστρώματος με το καροτσάκι (πράγμα, που ως οδηγός το κράζεις, αλλά όταν βρεθείς στην απέναντι θέση το συνειδητοποιείς) μέχρι να βρεις ράμπα για να ανέβεις και τελικά αναγκάζεσαι -εάν το επιτρέπει η δύναμή σου- να σηκώσεις το καροτσάκι με το παιδί για να το ανεβάσεις στο πεζοδρόμιο. 

Και όλες αυτές οι δυσκολίες, που περιγράψαμε παραπάνω μπορούν σε κάποιο βαθμό να ξεπεραστούν με τη βοήθεια φυσικά του γονιού, που μεταφέρει το καροτσάκι. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση των ηλικιωμένων ή των ΑμεΑ; Θα πρέπει δηλαδή συνεχώς να μετακινούνται με τη συνοδεία άλλων ατόμων για να τους διευκολύνουν; Πρόκειται για μία... ποινή, στην οποία τους καταδικάζει η κοινωνία για ένα έγκλημα, που ποτέ δεν έχουν κάνει.

Οι ευθύνες αυτές βαρύνουν τις δημοτικές αρχές, αλλά φυσικά όχι μόνο τις εν ενεργεία, αλλά και όλες αυτές που διοίκησαν τις τελευταίες δεκαετίες και επέτρεψαν οι πόλεις να μετατραπούν σε πολλά σημεία τους σε εκτρώματα και “φυλακές” για πολλούς από τους πολίτες. Σε βαθμό μάλιστα, που για να εξομαλυνθεί η κατάσταση χρειάζονται άλλα τόσα χρόνια. Ας γίνει όμως σιγά-σιγά η αρχή...

Υ.Γ.: Στην περίπτωση της Καλαμάτας δυσκολίες υπάρχουν ακόμα και σε κατ’ εξοχήν χώρους περιπάτου, όπως το Δημοτικό Πάρκο Σιδηροδρόμων.