Προ ημερών βρέθηκα με μία καλή παρέα αποτελούμενη από νεαρά άτομα, που έχουν ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες απόψεις για το μέλλον της πόλης. Η συζήτηση αναπόφευκτα πήγε και στο Μέγαρο Χορού, ώσπου κάποιος πρότεινε κάτι, που υπό κάποιες προϋποθέσεις η δημοτική αρχή θα μπορούσε να εξετάσει στο μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό της για την πόλη.

“Γιατί να μην μεταφερθεί στο Μέγαρο Χορού, η Δημοτική Σχολή Χορού, ώστε πέρα από το συμβολικό χαρακτήρα, ο χώρος να αποκτήσει ζωή;”. Προφανώς και υπάρχουν διάφορα διαδικαστικά ζητήματα, που κρατούν πίσω την ουσιαστική λειτουργία του, αλλά δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα στον κατάλληλο χρόνο. Κάτι που μάλιστα θα μπορούσε να επεκταθεί ως ιδέα και περαιτέρω, καθώς στο “Ζουμπούλειο” όπου σήμερα στεγάζεται η Σχολή Χορού της “Φάρις”, θα μπορούσε να στεγαστεί με τη σειρά του το Εικαστικό Εργαστήρι και αντίστοιχα το παλιό Γυμνάσιο Παραλίας να αποτελέσει ένα κτήριο πολλαπλών χρήσεων ανοιχτό προς το κοινό. Βρίσκεται άλλωστε σε ένα πολύ κομβικό σημείο της πόλης, ιδιαίτερα κατά τη θερινή περίοδο, όταν η παραλιακή ζώνη προσελκύει κατά κύριο λόγο ντόπιους και τουρίστες.

Οι παραπάνω ιδέες ενδεχομένως να αποβούν χρήσιμες σε μία μεσοπρόθεσμη φάση αναδιοργάνωσης των δημοτικών κτηρίων, η οποία θα μπορούσε πιθανόν να συμπέσει με την επικείμενη μετακόμιση δημοτικών υπηρεσιών στο κτήριο του νέου Δημαρχείου στην οδό Αθηνών. 

Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι όσο το Μέγαρο Χορού παραμένει... εκθεσιακό κομμάτι και ανοίγει τις πύλες του μόνο για 1-2 παραστάσεις κάθε καλοκαίρι για το Φεστιβάλ Χορού, τόσο η συγκεκριμένη εγκατάσταση θα οδεύει όλο και περισσότερο προς την απαξίωση.