Ετσι ακριβώς έχουν τα πράγματα και η αλήθεια πρέπει να λέγεται· δεν πρόκειται για καινούργια έργα αλλά για… ξαναζεσταμένη σούπα! Την ίδια ώρα όμως ο Αλέξης Χαρίτσης ως εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι το πρόγραμμα «Αντώνης Τρίτσης» έγινε για να αποφασίσει ο υπουργός της Ν.Δ. με τους δημάρχους πίσω από κλειστές πόρτες την ένταξη έργων. Η αντίφαση ξεκάθαρη και δεν χρειάζεται να προσθέσει κανένας τίποτα άλλο. Από τη στιγμή που το πρόγραμμα «Αντώνης Τρίτσης» συμπεριλαμβάνει τα έργα που είχε ανακοινώσει ο προηγούμενος υπουργός με το πρόγραμμα «Φιλόδημος», δεν μπορεί να κατηγορηθεί κάποιος για επιλεκτική αντιμετώπιση, δεν μπορεί να συμβαίνει και το ένα και το άλλο ταυτόχρονα.
Η μετονομασία τού «Φιλόδημος» σε «Αντώνης Τρίτσης», σύμφωνα με τον υπουργό Θεοδωρικάκο, έγινε γιατί το προηγούμενο πρόγραμμα δεν είχε διασφαλισμένες χρηματοδοτήσεις και έπρεπε να δημιουργηθεί ένα καινούργιο χρηματοδοτικό πλαίσιο. Η μισή αλήθεια είναι αυτή, ολόκληρη είναι ότι ο νέος υπουργός ήθελε να συνδέσει και τη θητεία του με ένα δικό του πρόγραμμα «καίγοντας» το πρόγραμμα των προηγούμενων. Πρόκειται δηλαδή για μικροπολιτικό - επικοινωνιακό χειρισμό και όχι για ουσία.
Στην πολιτική ζωή συνηθίζεται να δείχνει ο ένας τα λάθη της θητείας του άλλου φωτίζοντας μικροπολιτικούς χειρισμούς και αποφεύγοντας την αντιμετώπιση των ουσιαστικών προβλημάτων. Η ένταξη έργων σε μία περιοχή, είτε προέρχονται από το χώρο της αυτοδιοίκησης είτε η ένταξη γίνεται απευθείας από τα υπουργεία, θα πρέπει να ακολουθεί διαδικασία ιεράρχησης. Το σημαντικότερο, να παράγουν μετρήσιμο αναπτυξιακό αποτέλεσμα. Δυστυχώς αυτό δεν γινόταν και εξακολουθεί να μην γίνεται, οπότε μένουμε στα ευκολάκια να καταγγέλλει ο ένας τον άλλο για αδιαφανείς διαδικασίες και για ρουσφετολογικές επιλογές. Αυτό γίνεται με τις χρηματοδοτήσεις των έργων της αυτοδιοίκησης αλλά και της διαφημιστικής δαπάνης για τα Μ.Μ.Ε. Φωτίζεται η βολική πλευρά των πραγμάτων, ενώ στην ουσία ακολουθείται η ίδια πρακτική. Προσπαθούν διαρκώς να δείξουν το δέντρο της μεμονωμένης εξυπηρέτησης, προκειμένου να μη δούμε το δάσος της έλλειψης μόνιμων και αντικειμενικών διαδικασιών.
