Η δημοτική αρχή Βασιλόπουλου διαχειρίστηκε στη θητεία της δύο μεγάλα έργα, το αντιπλημμυρικό και τον δρόμο Καλαμάτα - Ριζόμυλος. Και στα δύο έργα ακολούθησε τη στάση του υποτακτικού και απέτυχε παταγωδώς. Ο δρόμος Καλαμάτα - Ριζόμυλος στην καλύτερη των περιπτώσεων θα σταματά στο Ασπρόχωμα, ενώ το αντιπλημμυρικό απειλεί να τινάξει στον αέρα το κέντρο της πόλης δημιουργώντας περισσότερα προβλήματα από όσα υποτίθεται ότι θα λύσει.

Ο δήμαρχος Καλαμάτας είναι φανερό ότι δεν μπορεί να σηκώσει ανάστημα στους πολιτικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες του υπουργείου Υποδομών και να διεκδικήσει λύσεις που τις έχει ανάγκη η πόλη. Στην υπόθεση του δρόμου αποδέχτηκε σιωπηλά την επιλογή του υπουργείου εγκαταλείποντας την παραλιακή χάραξη, ενώ μένει απαθής στη διαφαινόμενη προβληματική σύνδεση της πόλης. Στο αντιπλημμυρικό, αντί να θέσει το ζήτημα του περιορισμού του όγκου των νερών που φτάνουν στον Νέδοντα με φράγματα για αξιοποίηση του νερού, συντάχθηκε πλήρως με την άποψη της μελέτης του «Μορέα».

Το εντυπωσιακό είναι ότι και για τα δύο έργα κυριάρχησαν τα εκβιαστικά διλήμματα. Στην περίπτωση του δρόμου, ότι δήθεν η παραλιακή χάραξη δεν είχε οριστικές μελέτες, θα καθυστερούσε και δεν θα χρηματοδοτείτο από την Ε.Ε. -άρα δεν θα γινόταν ποτέ! Για το αντιπλημμυρικό, τα φράγματα δεν θα εξασφάλιζαν περιβαλλοντική αδειοδότηση, θα χάνονταν τα χρήματα και στην επόμενη βροχή θα πνιγεί η πόλη! Το πόσο σύντομη ήταν η λύση για τον δρόμο, το έχουν καταλάβει όλοι πλέον, ενώ όταν σκάσει η ιστορία των απαλλοτριώσεων θα δουν ότι το κράτος θα πληρώσει «τον κούκο αηδόνι»!

Δεν γνωρίζουμε γιατί τα φράγματα δεν θα πάρουν έγκριση περιβαλλοντικών επιπτώσεων, αλλά η μετατροπή ποταμών σε τσιμεντένιους οχετούς που θα οδηγούν τα νερά στη θάλασσα είναι βέβαιο ότι δεν είναι το πλέον φιλικό περιβαλλοντικό έργο. Το να πλασάρονται ως ώριμες, μοναδικές και βιώσιμες οι μελέτες που οδηγούν σε συγκεκριμένες επιλογές, μπορεί για κάποιους να αποτελεί σύμπτωση, αλλά πρέπει να είναι κανείς εντελώς αφελής για να μη βλέπει το προφανές.