Δυστυχώς όμως η ελληνική Αριστερά -και όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ- πορεύτηκε για πολλές δεκαετίες με το μύθο της "απλής και άδολης αναλογικής" και τώρα δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι η απλή αναλογική στην αυτοδιοίκηση θα γυρίσει μπούμερανγκ, σε βάρος όσων αφελών εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι συνεργασίες επιτυγχάνονται με ένα... νόμο.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, διευκρινίζοντας ότι σε έναν ιδανικό κόσμο κανένας δεν θα ήταν αντίθετος με την απλή αναλογική. Προσωπικά θα τασσόμουν ανεπιφύλακτα υπέρ της απλής αναλογικής στις εκλογές της αυτοδιοίκησης, αν τα κόμματα είχαν θεσπίσει αδιάβλητες και ανοιχτές διαδικασίες για την επιλογή των υποψηφίων που θα στηρίξουν στους δήμους και στις περιφέρειες.

Δυστυχώς όμως, όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα εξακολουθούν να επιλέγουν αυτοδιοικητικούς υποψήφιους με νεφελώδη κριτήρια, που κινούνται από τα όρια του κοτζαμπασισμού και της οικογενειοκρατίας έως τα σύνορα της καμαρίλας και του αποκλεισμού εσωκομματικών αντιπάλων.

Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να λειτουργεί με "συνωμοτικούς κανόνες" και δεν δημοσιοποιεί ούτε τα αποτελέσματα των τοπικών εσωκομματικών εκλογών. Στο αντίπαλο στρατόπεδο της Νέας Δημοκρατίας δεν έχουν βεβαίως "συνωμοτικούς κανόνες", αλλά δυστυχώς δεν έχουν ούτε κομματικούς κανόνες για την ανάδειξη των αυτοδιοικητικών υποψηφίων. Ετσι ο πρόεδρος του κόμματος εξακολουθεί ακόμα να επιλέγει όποιον θέλει στις περιφέρειες, ενώ πλέον στους δήμους αφήνει τα τοπικά στελέχη να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Με δεδομένο ότι η δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς κόμματα, τα ελληνικά κόμματα πρέπει να εκσυγχρονιστούν θεσπίζοντας κανόνες για την ανάδειξη των αυτοδιοικητικών υποψήφιων. Δεν έχει καμία σημασία αν το καταστατικό θα προβλέπει εκλογή των υποψηφίων από όλα τα τοπικά κομματικά μέλη ή από ένα μικρό σώμα εκλεκτόρων. Σημασία έχει η θέσπιση της διαδικασίας που θα επιτρέπει στις τοπικές κοινωνίες να επιλέγουν τους δικούς τους υποψήφιους μακριά από χρίσματα που δίνονται με... θεολογικά κριτήρια.

Εννοείται δε ότι η απαξίωση των κομμάτων δεν ενισχύει τους δημοκρατικούς θεσμούς, αλλά προνεωτερικές δομές που ενισχύουν τον κοτζαμπασισμό και την οικογενειοκρατία.

Θανάσης Λαγός

Εmail: lathanasis@yahoo.gr