Η κυρίαρχη κρατικιστική αντίληψη, πάνω στην οποία εδράζεται η σπατάλη των ευρωπαϊκών και εθνικών πόρων, είναι ένα μείγμα ελληνικού κεϊνσιανισμού (στον οποίο η κομματοκρατία υποκαθιστά τη βεμπεριανή γραφειοκρατία στο μηχανισμό λήψης αποφάσεων) και ανατολίτικου υπαρκτοσοσιαλισμού (στον οποίο ο δεξιός πάτρωνας συμπεριφέρεται ως αδιαμφισβήτητος ηγεμόνας ολοκληρωτικού καθεστώτος κομμουνιστικού τύπου).
Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την κρατικιστική αντίληψη, η Μεσσηνία χρειάζεται δεκάδες δισεκατομμύρια για έργα υποδομής αμφιβόλου βιωσιμότητας και όχι επενδύσεις εκατομμυρίων ευρώ, που θα δημιουργήσουν καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Για αυτό τόσο οι αιρετοί όσο και οι πολίτες υιοθετούν άκριτα όλες τις προτάσεις χωρίς να εξετάσουν ούτε τη χρησιμότητα ούτε την οικονομική αποδοτικότητα των προτεινόμενων έργων. Μέσα σε αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο, όποιος προτείνει αντιπλημμυρικό έργο ακόμα και για την προστασία ενός μαντριού αντιμετωπίζεται θετικά από την κοινωνία, ενώ όποιος επιχειρήσει να παραγάγει πλούτο και να δημιουργήσει καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας αντιμετωπίζεται τουλάχιστον καχύποπτα, αν όχι εχθρικά.
Για αυτό μεταξύ πολλών άλλων σχεδόν κανένας δεν αντέδρασε για τη σπατάλη εκατομμυρίων ευρώ στα λιμάνια της Κυπαρισσίας και της Μαραθούπολης, ενώ ζώθηκαν όλοι τα άρματα για να προστατέψουν δήθεν τον προλιμένα της Καλαμάτας όταν εκδηλώθηκε διερευνητικό ενδιαφέρον για την παραχώρηση του λιμανιού της μεσσηνιακής πρωτεύουσας με προοπτική να γίνει μαρίνα για μεγάλα πολυτελή γιοτ. Το μεγάλο φαγοπότι όμως στήνεται με πρόσχημα την κλιματική αλλαγή και την αντιμετώπιση των επιπτώσεών της. Προφανέστατα η κλιματική αλλαγή είναι υπαρκτή, αλλά δεν θα αντιμετωπιστεί με πεταμένα λεφτά σε φράγματα και αρδευτικά δίκτυα, για τα οποία θα πληρώνονται οι παραχωρησιούχοι από το υστέρημα των φορολογούμενων.
Και για να μην κατηγορηθούμε ότι βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα, καταθέτουμε ερωτήσεις και περιμένουμε απαντήσεις: 1) Πότε θα γίνει απόσβεση του Μηναγιώτικου φράγματος και των αρδευτικών δικτύων του που θα κοστίσουν 145 εκ. ευρώ; 2) Ποια είναι η προστιθέμενη αξία της άρδευσης; 3) Πόσοι κάτοικοι και ποιας ηλικίας ζουν στη ζώνη άρδευσης; 4) Αξίζει η «θυσία» 145 εκ. ευρώ για να γίνουν αρδευόμενα τα ελαιοπερίβολα με κίνδυνο μάλιστα λόγω της υπεράρδευσης να αυξηθεί ο δάκος και το γλοιοσπόριο; 5) Εξετάστηκε η εναλλακτική δυνατότητα κατασκευής λιμνοδεξαμενής, όπως αυτής στην Costa Navarino η οποία κοστίζει λιγότερο από το φράγμα; 6) Θα πληρώνουν οι παραγωγοί για τη χρήση του αρδευτικού δικτύου ή θα επαναληφθεί το αποτυχημένο μοντέλο των ΓΟΕΒ;
Θανάσης Λαγός
