Πώς γίνεται, ενώ δαπανήθηκαν περίπου 160 εκατ. ευρώ για 3 Μονάδες Επεξεργασίας Απορριμμάτων, 3 ΧΥΤΥ και 2 Σταθμούς Μεταφόρτωσης, να καταλήγουμε σήμερα στο συμπέρασμα ότι ένα μεγάλο ποσοστό σκουπιδιών θα καίγεται; Το ερώτημα δεν είναι θεωρητικό, αλλά αφορά άμεσα τους πολίτες που πληρώνουν ακριβά δημοτικά τέλη και περιμένουν διαφάνεια, λογοδοσία και ουσιαστικά αποτελέσματα. Γιατί αν δεν υπάρξουν απαντήσεις, η δυσπιστία απέναντι στους θεσμούς θα μεγαλώνει. Η επίσημη εξήγηση είναι πως η ανακύκλωση απέτυχε. Όμως, για τα «Σπιτάκια Ανακύκλωσης» δαπανήθηκαν επιπλέον δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, τα οποία κρίθηκαν μη επιλέξιμα, με αποτέλεσμα ο ΦΟΔΣΑ να επιστρέψει 10,6 εκατ. ευρώ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μαθαίνουμε ότι στην Αττική κάθε «Σπιτάκι» κόστισε 300.000 ευρώ, όταν άλλη εταιρεία τα πουλούσε με 66.000. Εδώ δεν μιλάμε απλώς για αστοχία, αλλά για μια υπόθεση που αγγίζει τα όρια σκανδάλου και προκαλεί εύλογα ερωτήματα.

Στην Καλαμάτα, ο μεγαλύτερος δήμος της Περιφέρειας, λειτουργεί χρόνια κέντρο διαλογής ανακυκλώσιμων, δίπλα στη ΜΟΛΑΚ, που κόστισε 10 εκατ. και έμεινε ανενεργή. Αχρησιμοποίητοι έμειναν και οι δεματοποιητές, αξίας περίπου 8 εκατ., που αγοράστηκαν από τον πρώην περιφερειάρχη Πελοποννήσου Νίκο Αγγελόπουλο και κανείς δεν ξέρει πού βρίσκονται σήμερα. Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ οι πολίτες καλούνται να πληρώνουν συνεχώς περισσότερα. Μετά από χρόνια συζητήσεων, μελετών και σπατάλης, φτάσαμε στο αυτονόητο: καύση. Και βέβαια, θα δαπανηθούν κι άλλα εκατομμύρια για τη νέα μονάδα. Το ερώτημα είναι απλό: γιατί χρειάστηκαν όλα τα προηγούμενα έργα αν εξαρχής η λύση ήταν η καύση; Ποια ήταν τα αποτελέσματα της ανακύκλωσης και ποιος λογοδοτεί για τα χρήματα που ξοδεύτηκαν; Απαντήσεις, φυσικά, δεν περιμένουμε. Μόνη ελπίδα είναι να ασχοληθεί η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία. Γιατί αν δεν σταματήσει κάποτε αυτό το πάρτι με τα σκουπίδια, οι πολίτες θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε για ένα πρόβλημα που απλώς… ανακυκλώνεται.