Ο Josef Nadj με το έργο του “Μnemosyne” παρουσίασε στο κοινό μια περφόρμανς ανάλογη του ύφους και της προσωπικότητας του. Για πρώτη φορά στην ιστορία του Φεστιβάλ έφερε το κοινό στα παρασκήνια, βάζοντας το σε μια διαδικασία εξερεύνησης του χώρου, αλλά και ταυτόχρονης βουτιάς στον σκοτεινό κόσμο του υποσυνείδητου. Σε ένα μικρό δωμάτιο, σε ένα μαύρο κουτί της κάμερα obscura, ο θεατής βλέπει την προσπάθεια του φωτογράφου να αποτυπώσει στον χρόνο, όντα που δεν είναι πια στην ζωή. Στιγμές, έργα τέχνης, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Το έργο του συνδέεται άρρηκτα με την τέχνη της φωτογραφίας που ούτως ή άλλως υπηρετεί ο Νατς. Πως αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας απέναντι στον χρόνο. Πώς βλέπουμε την θνητότητα μέσα από μια φωτογραφία; Πώς μπαίνουμε στο πλάνο της ζωής και πώς φεύγουμε από αυτό; Ο καλλιτέχνης έδωσε με τον δικό του τρόπο, με ένα ολοκληρωμένο δρώμενο, μουσικά, εικαστικά, ερμηνευτικά τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα - στο πλαίσιο που αυτό ήταν εφικτό.
Ισως η πιο ευχάριστη έκπληξη του φετινού Φεστιβάλ ήταν η παράσταση "Μάστερ και Μαργαρίτα" από την Ελληνική ομάδα “Κι όμως κινείται”. Η ομάδα επέλεξε να παρουσιάσει ένα έργο εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα του Μπουλγκάκοφ “Ο μετρ και η Μαργαρίτα”. Το εγχείρημα ήταν από μόνο του εντυπωσιακό. Μια συστάδα από σκαλωσιές, οι οποίες τροποποιήθηκαν πολλές φορές κατά την διάρκεια της παράστασης αποτέλεσαν το βασικό σκηνικό. Πάνω σε αυτές, γύρω από αυτές, ανάμεσα σε αυτές, οι 6 χορευτές μαζί με μια 7η μυστηριώδη μορφή (ταξιδευτής /διάβολος) ισορρόπησαν και χόρεψαν με ζηλευτή μαεστρία "κρατώντας" το κοινό από την αρχή ως το τέλος. Η ζωντανή μουσική ερμηνεία είχε εξαιρετικές στιγμές φόρτισης, έκφρασης και λύτρωσης και έτσι σε μια απόλυτα "σωματική" παράσταση οι δημιουργοί πυροδότησαν αμέτρητες σκέψεις και συναισθήματα στους θεατές. Ενα αλλόκοτο παραμύθι, ένα ανθρώπινο παζλ που αψήφισε την βαρύτητα. Ενα πολιτικό έργο, σκοτεινό και ατμοσφαιρικό με συμβολισμούς και αναφορές, ροκ ξεσπάσματα και τέλειο συγχρονισμό. Η όποια αποδόμηση είχε στόχο την ανασύσταση. Το "Μάστερ και Μαργαρίτα" προκάλεσε αυθόρμητο χειροκρότημα και αντιδράσεις ενθουσιασμού από το κοινό, δάκρυα στα μάτια.
Πολύ θετικά σχόλια συγκέντρωσε η επίσης πολυαναμενόμενη παράσταση "Οptraken" (“Le galactik ensemble”) η οποία ανέβηκε 2 φορές στο Μέγαρο Χορού. Τους 5 χορευτές απόλαυσαν φίλοι του χώρου, μαζί με τα παιδιά τους αφού η παράσταση ήταν γεμάτη από χιούμορ και ευχάριστες ανατροπές. Η παράσταση έβγαζε αβίαστα το χαμόγελο αφού οι συντελεστές τόσο μέσα από τον λόγο όσο και μέσα από τις κινήσεις τους ήθελαν να δείξουν πως ο κίνδυνος είναι παντού γύρω μας και πως μπορείς να τον ξορκίσεις με χίλιους δύο τρόπους. Η σκηνοθεσία και η διαχείριση του σκηνικού ήταν τα στοιχεία που μικροί και μεγάλοι ήθελαν να δουν από κοντά. Ενα "αδέξιο" σόου για την έκφραση ιδεών, για το δίπολο συμβατικού – ασυμβίβαστου, για τα όρια της προσπάθειας και της αγωνιστικότητας.
Στο στούντιο του Μεγάρου σειρά είχε η ομάδα της Lali Ayguade και το έργο “Iu an mi”. Σε ένα αφαιρετικό, αλλά έξυπνο σκηνικό η χορογραφία μας έκανε θεατές στην αέναη προσπάθεια δύο ζευγαριών να διαχειριστούν την ρευστότητα της ζωής, των σχέσεων. Ενα έργο με ωραίες ερμηνείες που προξένησε γλυκά συναισθήματα, με στιγμές εξομολόγησης, δυναμικό, εκφραστικό, μια σπουδή πάνω στην συνύπαρξη, στις συνήθειες και στα όρια.
Η Κατερίνα Ανδρέου έδωσε την δική της καταγραφή πάνω στην house μουσική. Ενα πολύ έντονο και δυναμικό έργο με ιδιαίτερους συμβολισμούς. Στο “BSTRD” η δημιουργός δείχνει να θέλει να προβάλει μόνο το έργο, την χορογραφία, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι το υποκείμενο, ο εαυτός της, θα πρέπει να μείνει λίγο παραπίσω και να υπακούσει τις εντολές.
Το αδιαχώρητο έγινε το Σάββατο βράδυ στην κεντρική σκηνή του Μεγάρου, όπου το κοινό απόλαυσε την χορογραφία του Ακραμ Καν "Until the lions" . Οι φίλοι του χορού από όλη την Ελλάδα είδαν μια ολοκληρωμένη παραγωγή με πρωτότυπη ζωντανή μουσική, φωνητικά, φωτισμούς και σκηνικά που τους καθήλωσαν. Σε μια υποβλητική ατμόσφαιρα, ο δημιουργός μελετά το δίπολο γυναίκα - άντρας, το ζήτημα της ηγεσίας και της χειραφέτησης. Ενα έργο με το δικό του ρυθμό, με προσεγμένα κοστούμια, με στιγμές πάθους και φυσικά με χορογραφίες που έκοψαν την ανάσα.
Γ.Σαρ.
