Στέκεται στις ιδιαιτερότητες του τόπου, στις προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει εκεί ένας χριστιανός και στη δυναμική του ελληνικού στοιχείου.

Εξελέγη το Νοέμβριο του 2016, μετά από πρόταση του Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεοδώρου Β', κι έκτοτε με έδρα της Μητρόπολης Καρθαγένης την Τυνησία ταξιδεύει και στο Μαρόκο, την Αλγερία και τη Μαυριτανία.

Όπως μας λέει, δεν είναι ο μόνος καλαματιανός, αφού στην Τύνιδα ζουν ακόμα 2 – 3 καλαματιανές οικογένειες, κι έτσι έχει δημιουργηθεί ένα μικρό καλαματιανό «λόμπι».

Βρίσκεται στην πατρίδα αυτές τις ημέρες με αφορμή τον εορτασμό της Υπαπαντής, προσκεκλημένος του μητροπολίτη Μεσσηνίας και με κάθε ευκαιρία τονίζει την ανάγκη εμείς εδώ, να μην ξεχνάμε τον απόδημο Ελληνισμό. Παράλληλα μας παροτρύνει να γνωρίσουμε τον τόπο που σήμερα ζει, ως επισκέπτες, ενισχύοντας τον τουρισμό, καθώς διαπιστώνει πως τα τελευταία χρόνια δεν παρατηρείται σημαντικός ελληνικός τουρισμός. «Δεν υπάρχει πόλεμος» τονίζει κι εξηγεί πως η καθημερινότητα είναι όπως σε μια πόλη σαν την Καλαμάτα.

Ταξιδεύει σχεδόν κάθε μήνα για τις ελληνικές κοινότητες σε όλες τις χώρες. Για παράδειγμα, την προπαραμονή των Χριστουγέννων ήταν στην Τύνιδα και την επομένη στο Μαρόκο, στην Καζαμπλάνκα. Για την Πρωτάγιαση βρέθηκε ξανά στην Τύνιδα και την ίδια ημέρα πάλι Καζαμπλάνκα για τα Θεοφάνεια. Συχνά ταξιδεύει και στη Μαυριτανία, όπου είχε να τελεστεί θεία λειτουργία 12 χρόνια. Όπως λέει, τον βρήκε μέσω Facebook ένας Βέλγος και τον κάλεσε, ανοίγοντας το δρόμο.

Μιλώντας μας για την διετή διακονία του στη Βόρεια Αφρική λέει πως: «Είναι ένας χώρος για τον οποίο ποτέ δεν είχα σκέψεις ότι θα βρεθώ εκεί. Να όμως που αλλιώς κρίνει η πρόνοια του Θεού. Για εμένα προσωπικά ήταν μεγάλη η ευθύνη της αναδείξεώς μου σε Μητροπολίτη Καρθαγένης, Υπέρτιμο κι Έξαρχο Βορείου Αφρικής, διότι είναι από τις σπουδαιότερες και ιστορικότερες Μητροπόλεις του Αλεξανδρινού Θρόνου. Ο Χριστιανισμός εκεί υπάρχει από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες και παρ όλο την διακεκομένη παρουσία του λόγω επικρατήσεως του Ισλάμ, αναγεννήθηκε σαν τον Φοίνικα τους 2 - 3 τελευταίους αιώνες. Έχω την ευκαιρία από τη θέση αυτή να ποιμάνω τον ελληνισμό της Διασποράς αλλά και τους υπόλοιπους ορθοδόξους πιστούς άλλων χωρών, κυρίως βαλκανικών που εργάζονται εκεί, σε μια ευαίσθητη πολιτικά και θρησκευτικά περιοχή κι αυτό από μόνο του λέει πολλά».

Αναφερόμενος στην ιδιαιτερότητα του τόπου, στέκεται στην προηγούμενη φράση του περί «ευαίσθητης πολιτικά και θρησκευτικά περιοχής» και σημειώνει: «Αυτό το τελευταίο δίνει και μια ιδιαίτερη χροιά στον τόπο των τεσσάρων χωρών της Βόρ. Αφρικής που διαμένω και κινούμαι. Δεν είναι η παραδοσιακή ελεύθερη ατμόσφαιρα ανεξιθρησκείας που ζούμε σε μια ευρωπαϊκή χώρα, όπου τα πάντα είναι δεδομένα και αυτονόητα. 

Υπάρχουν φορές που λόγω του θρησκευτικού φονταμενταλισμού που υπάρχει εκεί, δυσχεραίνεται η άσκηση των χριστιανικών μας καθηκόντων, ή απλά επιβάλλεται πολύ διακριτική δραστηριότητα. Ιδιαίτερη ακόμα είναι και η καθημερινότητα να ζει κάποιος ανάμεσα σε λαούς τόσο  χαρακτηριστικής κουλτούρας όπως  είναι η αραβική. Όλα λοιπόν ασκούν μια γοητεία και μια μαγεία. Τουλάχιστον σε εμένα προσωπικά». 

Είναι χαρακτηριστικές οι αναφορές του εν συνεχεία σχετικά με τους ναούς και την εκεί λειτουργία τους.

Υπάρχουν ο Αγιος Γεώργιος, οι Τρεις Ιεράρχες στην πόλη Σφαξ -ναός που είχε γκρεμιστεί και προσπαθεί μα κόπο να τον ανοικοδομήσει- και ο Αγιος Νικόλαρος στην Νήσο Τζέρμπα, όπου ζει μόνος ένας μόνο Έλληνας που φυλάει την εκκλησία.

Υπάρχει ακόμα ένας ρωσικός ναός για τους Ρώσους και όλους τους Σλαβόφωνους της Μεσογείου. Στο Μαρόκο ο Ευαγγελισμός της Παναγίας στην Καζαμπλάνκα, η Ανάσταση του Χριστού στο Ραμπάτ, η Αγία Τριάδα στην Αλγερία -στο ισόγειο της Ελληνικής Πρεσβείας (πρώην χαμάμ που μετατράπηκε σε ορθόδοξο παρεκκλήσι) και στη Μαυριτανία προσπαθεί να χτίσει τον 1ο ορθόδοξο ναό στα ιστορικά, στην πιο αυστηρή μουσουλμανική χώρα, όπως λέει, σε χώρο της Ρωσικής Πρεσβείας, με τη συγκατάθεση της Ρωσίας.

Χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός πως ο Άγιος Γεώργιος, ενώ έχει δυο πανύψηλα καμπαναριά δεν μπορεί να έχει καμπάνες.

Οι προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει ένας χριστιανός είναι πολλές «από τη πρώτη στιγμή που θα βρεθεί ένας χριστιανός στον αραβικό κόσμο», λέει.

Παρατηρεί δε πως πολλοί τον ρωτάνε πόσοι Ελληνες ζουν στην μητροπολιτική του περιφέρεια κι εκείνος απαντά «Είμαι για όλους του Ορθόδοξους» συμπληρώνοντας πως μπορεί να είναι 30-40 οικογένειες, αλλά υπάρχουν και μεικτοί γάμοι, τα παιδιά από τους οποίους γίνονται μουσουλμάνοι.

Σ’ αυτό το σημείο εξηγεί: «Ως πνευματικός πατέρας των ορθοδόξων, είμαι υποχρεωμένος να αγκαλιάσω όλους τους χριστιανούς εκεί. Να ξεπεράσω εθνοφυλετικές διάφορες, να τους δείξω ότι αγαπώ εξίσου  και τους Έλληνες και τους Ρώσους, Ρουμάνους η Βούλγαρους κλπ. Ότι σέβομαι τους αλλόθρησκους γηγενείς, τα ήθη κι έθιμα τους. Ακόμη να κρατήσω ισορροπίες ανάμεσα στα μέλη μικτών οικογενειών χριστιανών και μουσουλμάνων. Ή τέλος, να απολογηθώ σε κάποιον κρατικό φορέα για πράξεις του ποιμνίου μου. Πρόκληση είναι και η διαφύλαξη της υλικής κληρονομιάς που πρέπει ως Μητροπολίτης να εξασφαλίσω για να παραδώσω ακέραιη στις επόμενες γενιές. Δεν φαντάζεστε για παράδειγμα τι κόπος χρειάζεται για την ανακαίνιση ενός ερειπωμένου Ναού στη Πόλη Σφαξ της Τυνησίας. Μοναδική μαρτυρία ελληνικού και χριστιανικού ενδόξου παρελθόντος σε μια πόλη με 99,9% μουσουλμανικού στοιχείου. Φανταστείτε ότι δεν ερχόντουσαν εργάτες να δουλέψουν στον ναό διότι ήταν χριστιανικός χώρος...... παρ' όλο που προσφέραμε έως και διπλή αμοιβή».

Η άποψή του για την πορεία που έχουν πάρει οι σχέσεις Ελληνικού κράτους – Εκκλησίας, απαντά: «Ζώντας σε μια ξένη χώρα, θλίβομαι να βλέπω την πατρίδα μου που υπήρξε κοιτιδα πολιτισμού και πηγή φωτός για όλον τον κόσμο να αλληλοσπαράσσεται. Οι Έλληνες μόνο όταν βρεθούν μακριά από την πατρίδα, ξενιτεμένοι και μόνοι, αναζητούν την στοργική αγκαλιά της Εκκλησίας που είναι το μόνο ενοποιό στοιχείο για τους ξενιτεμένους. Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι ελληνισμός και χριστιανισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που είναι η Ελλάδα και η κατάργηση του ενός ή του άλλου θα φέρει τον μαρασμό του Έθνους μας. Είδατε αυτές τις ημέρες της κρίσεως πως η Εκκλησία αντικατάστησε πλήρως την απούσα κρατική κοινωνική μέριμνα!!! Νομίζω οι ρόλοι πρέπει να είναι διακριτοί με αλληλοσεβασμό του ενός θεσμού για τον άλλον».

Σχετικά με το τι αναπολεί από τον τόπο καταγωγής, λέει: «Δέκα ολόκληρα χρόνια πλέον που ζω μακριά από την Καλαμάτα μπορώ να πω ότι συνήθισα πια. Βεβαίως μου λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι, όχι μόνο οι οικείοι μου, αλλά και αυτοί που με είδαν σαν πνευματικό τους πατέρα τα χρόνια της ιερατικής μου διακονίας στις ενορίες που υπηρέτησα. Αλλά δόξα τω Θεώ, τα σύγχρονα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενώνουν και τους πιο απομακρυσμένους ανθρώπους. Άλλωστε η καρδιακή και ψυχική ενότητα δεν εμποδίζεται με χιλιομετρικές αποστάσεις. Ζώντας κατά κύριο λόγο στην Τυνησία αλλά και στο Μαρόκο, είμαι τυχερός γιατί αρκετά από εκείνα τα μέρη με τους απέραντους ελαιώνες μοιάζουν πολύ στη Μεσσηνία. Ιδίως τα μεσογειακά τους παραλία. Επί πλέον είμαι ευλογημένος γιατί κυρίως στην Τύνιδα υπάρχουν 2 - 3 Καλαματιανές οικογένειες εγκατεστημένες μόνιμα εκεί, αλλά και κατά σύμπτωση αυτή την χρονική περίοδο μια οικογένεια καλαματιανων εργάζεται στην Πρεσβεία της Ελλάδος. Οπότε έχουμε φτιάξει ένα μικρό καλαματιανό "λόμπυ"!!!! 

Παρατηρεί δε πως κυρίως είναι γυναίκες οι καταγόμενοι από την Ελλάδα, αφού γνώρισαν και παντρεύτηκαν τους άντρες του κατά την εκπαίδευσή τους στην Ελλάδα, όπως στην 120 ΠΕΑ. Τονίζει μάλιστα πρόκειται για οικογένειες με αξιώματα κι επιφάνεια, μεταξύ των οποίων σύζυγοι υπουργοί κ.λπ.

Σημαντική είναι η παρουσία γενικότερα των Μεσσήνιων και άλλων Πελοποννήσιων μεταξύ των Ελλήνων, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως παλαιότερα, οπότε υπήρχαν και αρκετοί σφουγγαράδες από την Ελλάδα, ο αριθμός των Ελλήνων ξεπερνούσε τους 5.000 – 6.000.

Διηγείται δε, πως τυχαία στο κοιμητήριο, όταν πρωτοεγκαταστάθηκε και το επισκέφθηκε, είδε σε έναν τάφο το όνομα ενός κοριτσιού, κόρης Κωνσταντή Κούμανη, η οποία είχε φύγει από τη ζωή το 1676. Όπως λέει ίσως να ήταν και ο παλαιότερος τάφος του κοιμητηρίου, αλλά η συγκίνησή του όταν είδε το όνομα τον οποίο είναι ίδιο με το δικό του το κοσμικό, ήταν πάρα πολύ μεγάλη

Όσο για την άποψή του για την Καλαμάτα σήμερα: «Κάθε φορά που επισκέπτομαι την όμορφη Καλαμάτα μας, νιώθω και πιο πολύ υπερήφανος για την πρόοδο και την ανάπτυξη της. Νιώθω συγκίνηση όταν διαβάζω σε διεθνή ρεπορτάζ το καλό όνομα που έχει στον παγκόσμιο τουρισμό και προσπαθώ κι εγώ με τις ταπεινές μου δυνάμεις να την διαφημίζω όπου πορευομαι. Και με την σειρά μου θα ήθελα να παρακαλέσω μην ξεχνάτε τον απόδημο ελληνισμό. Ελάτε όπως παλαιά, να μας επισκεφθείτε και να μας δώσετε κουράγιο κι ελπίδα. Δυστυχώς οι περισσότεροι νομίζουν ότι είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση γι αυτό σταμάτησαν τα ελληνικά γκρουπς. Μιλώ για το Μαρόκο και τη Τυνησία. Άλλωστε πλέον ούτε στη καρδιά της Ευρώπης δεν είναι ασφαλής κανείς. Πάντως διευκρινίζω πως έχουμε μια ειρηνική ατμόσφαιρα, ιδανική για καλό τουρισμό». 

Κλείνοντας σημείωσε αναφορικά με την παρουσία του στον εορτασμό της Υπαπαντής: «Ευχαριστώ εκ καρδίας τον αγαπητό αδελφό Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο που είχε την φιλαδελφη σκέψη να με καλέσει στην μεγαλειώδη εορτή της πολιούχου της πόλεώς μας κι έτσι να συμμετάσχω στη πνευματική αυτή χαρά. Επιστρέφω πίσω, στο μικρό ποίμνιο των ορθοδόξων της Βορείου Αφρικής με δύναμη και πνευματική ενέργεια να συνεχίσω το ταπεινό μου έργο. Ο Θεός να ευλογεί τον τόπο μας και η χάρη  της Παναγίας  της Υπαπαντής να σκεπάζει όλους μας. Χρόνια πολλά σε όλους τους συμπολίτες μας. Χρόνια πολλά Καλαμάτα!!!».